Status Update: Βίκυ Αδάμου, ηθοποιός- σκηνοθέτις- περφόμερ

Η πολυσυζητημένη σχέση μου με την τέχνη (με τον εαυτό μου το συζητάμε πολύ) θα πρέπει να ξεκίνησε πολύ πριν αρθρώσει η στοματική μου κοιλότητα την πρόταση «θέλω να γίνω ηθοποιός». Πρέπει να ήταν κάτι σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Την οποία βιώνω περισσότερο σαν κατάρα παρά σαν ευχή.

Μικρή ήθελα να γίνω χορεύτρια.Το θέατρο ήταν το επόμενο όνειρο, το οποίο αν και κρυμμένο μυστικό για πολλά χρόνια, πραγματοποιήθηκε. Η Αντιγόνη Γύρα με συνεπήρε ως δασκάλα χορού στη σχολή υποκριτικής, μου πρότεινε να μπω στην ομάδα που θα δημιουργούσε και κάπως έτσι ανακάλυψα το νόημα του «τα λόγια είναι περιττά». Πρόσφατα, ανακάλυψα και το νόημα των επόμενων στίχων του λαϊκού άσματος αλλά αυτό είναι εκτός θέματος.

Αν και εξωθεατρικό, το περιβάλλον της σχολής Βακαλό ήταν καθοριστικό. Είχα δασκάλους που με έκαναν να δω το σύνολο της τέχνης σε μια εικόνα. Επίσης, καθοριστική ήταν η πρώτη παράσταση του Παπαϊωάννου στην κατάληψη τότε, η παράσταση των FC Bergman και η συνάντησή μου με τον Thomas Verstraeten τώρα, καθώς και η σπουδή μου όλα αυτά τα χρόνια μέσα στον Κινητήρα που συνεργάστηκα με Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες.

Το χοροθέατρο είναι ένα πολύ ανοιχτό πλαίσιο. Ο Κινητήρας έχει μια ξεχωριστή γλώσσα. Το 1996 που ξεκινήσαμε ήταν δύσκολο να σταθεί η πρότασή του στο περιβάλλον τόσο του χορού όσο και του θεάτρου. Αγαπάω να βλέπω και να κάνω χοροθέατρο, ακόμα όμως δεν μπορώ να πω ότι το έχω αποκωδικοποιήσει. Είναι κάτι σαν την ποίηση, είναι ανοιχτό ερμηνείας. Αφήνει χώρο στο θεατή να συνδεθεί με τον εντελώς δικό του τρόπο.

Στην πρώτη μου σκηνοθεσία, την «Ξένη γλώσσα» δούλευα με μια χορεύτρια, την Αμαλία Μπένετ και έναν ηθοποιό, τον Πάρι Ερωτόκριτου. Μέχρι να φτάσω στο τελικό αποτέλεσμα δούλευα το έργο τόσο με χορό όσο και λόγο. Είχα δυο έτοιμες προτάσεις να παρουσιάσω. Τότε επέλεξα να γίνει μια αμιγώς θεατρική παράσταση, σήμερα θα επέλεγα το αντίθετο.

Οι ομάδες δεν πρέπει να είναι καταφύγιο για ανασφαλείς καλλιτέχνες. Οι ομάδες πρέπει να σου παρέχουν ασφάλεια μόνο και μόνο για να τολμάς να ξεπερνάς τα όριά σου. Ο Κινητήρας κατάφερε να παραμείνει εξωστρεφής και ταυτόχρονα οικογένεια. Έχει γίνει εφαλτήριο για πολλά ξεκινήματα ξεχωριστών καλλιτεχνών και ομάδων και παραμένει.

Έχω απορρίψει πολλές «καριέρες». Γραφίστρια, διακοσμήτρια, οικιακά, επιχειρηματίας, ντίλερ! Πάντα γυρνάω εδώ, στην ασφαλή ανασφάλεια του χώρου μας. Βέβαια το γεγονός ότι έχω παιδιά είναι μεγάλη ευθύνη και είμαι σε ετοιμότητα για τις οποίες αλλαγές μου επιβληθούν.

Μετά από 20 χρόνια στον Κινητήρα ήταν εμφανές ότι έκλεισε ένας ακόμα κύκλος. Η ομάδα «ΓΑΒ» γεννήθηκε πριν καν αναρωτηθούμε αν πάμε για «γάμο». Δεν θέλω να το φορτώσω με προσδοκίες, θέλω να το πάρω όπως έρχεται. Να χαρώ τις συγκλίσεις και τις αποκλίσεις μας, για όσο κρατήσει.

Δεν είναι η ανάγκη της έλλειψης μπάτζετ που με κάνει να αναλαμβάνω πολλαπλά καθήκοντα. Πολλές φορές έχω προσκαλέσει καλλιτέχνες σε δουλειές που ξέρω να κάνω. Μου αρέσει ο διάλογος, αυτός είναι και ο λόγος που συν-σκηνοθετείται ο «Βαθύς αναστεναγμός». Κάποιες φορές όμως, η εικόνα που έχω είναι πολύ συγκεκριμένη για να την αναθέσω σε άλλον.

Ο «Βαθύς αναστεναγμός» μιλάει για τον συλλογικό και ατομικό πόνο. Πρόσφατα έμαθα ότι στον πόνο το 70% είναι φόβος. Από τότε το παρατηρώ καθημερινά. Δε μπορείς να κάνεις κάτι τελικά, δεν νικιέται ο πόνος και ο φόβος. Πας μαζί τους.

Ο μεγαλύτερος πόνος είναι αυτός που έρχεται από τον πόλεμο στη σχέση μας με τους άλλους. Θέματα επικοινωνίας και ελευθερίας μεταξύ των εθνών, των θρησκειών. Η σχέση μας με τη φύση και τα ζώα, μέσα στην οικογένεια. Πόνος που ξεβράζεται στις ακτές, στα σύνορά μας, στις οθόνες μας. Καθώς και ο βουβός πόνος που δεν εκφράζεται ούτε καν κάπου εκεί.

Αν διοργάνωνα ένα τραπέζι – όπως συμβαίνει στο «Βαθύ αναστεναγμό» – και μπορούσα να έχω όποιον ήθελα, τότε θα καλούσα πνεύματα. Μέσα σε αυτούς θα ήταν ο παππούς και η γιαγιά μου, ο Γιάννης ο πρώτος μου έρωτας, η Ιωάννα η πνευματική μου δασκάλα, αλλά και ο Καμύ, η Σιμόν Ντε Μποβουάρ, ο Κρισναμούρτι… Δε θα χρειαζόταν να μαγειρέψω κιόλας.

Αναστενάζω βαθιά για κάθε συναίσθημα αρνητικό ή και θετικό, που μπορεί να με πνίξει με την έντασή του. Πρόσφατα, χώρισα από έναν γάμο 16 χρόνων και «έδωσα» αναστεναγμούς ανεπανάληπτης ομορφιάς. Τώρα προσπαθώ να χαρώ όσα έχει να μου δώσει η ελευθερία.

Πιστεύω ότι έχω μεγάλες αντοχές. Μπορώ να προσαρμόζομαι, να συγχωρώ και να ανασχηματίζομαι αλλά πραγματικά δε θέλω περισσότερους λόγους για να το αποδείξω.