Mια γυναίκα, η Αρετή. Η χρονική στιγμή: μια μαρτιάτικη μέρα, τη δεκαετία του ‘70, ημέρα των γενεθλίων της. Ένα μπαούλο, γεμάτο κιτρινισμένα από το χρόνο προικιά, οδηγεί το νου της σε μια Αναδρομή σε όσα έχουν παρέλθει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το σκηνικό έχει μελαγχολική σφραγίδα ή η συναισθηματική φόρτιση βαραίνει το προσκήνιο. Εξάλλου νοσταλγία είναι να αναπολείς την ευχαρίστηση χωρίς να ξαναζείς τον πόνο. Γι’ αυτό και η ουσία έχει βάση το χιούμορ. Οι θεατές θα γελάσουν γιατί θα ταυτιστούν, θα συμβιώσουν, για πενήντα λεπτά, με την Αρετή. Μια αφήγηση, με τις θύμησες μιας έντονης ζωής να πλημμυρίζουν τη σκηνή με αλήθεια, χαρά, λύπη, έρωτες, χιούμορ, μοναξιά και ελπίδα. Στο τέλος της παράστασης, μόλις ανάψουν τα φώτα της πλατείας, θ’ ακουστούν ψίθυροι του τύπου …«μην αφήσεις το χθες να ξοδέψει πάρα πολύ από το σήμερα»… και μετά οι μισοί και παραπάνω θεατές θα τρέξουν να γνωρίσουν την Αρετή. Στα παρασκήνια.
