Jonny Greenwood, ο κιθαρίστας των Radiohead «κεντάει» με Αόρατη Κλωστή

Θυμάμαι τον Jonny Greenwood εκείνη την ημέρα. Τον θυμάμαι γιατί καθόμουν σχεδόν μπροστά του, σε έναν παχουλό κόκκινο καναπέ και τον παρακολουθούσα ενώ έπαιζε μουσική. Ήταν σα να βρισκόταν συνεχώς αλλού. Εκεί στο στούντιο αλλά και αλλού, σαν το μυαλό του κάπου να έτρεχε. Από την άλλη, το ίδιο και ο Thom Yorke, που τραγουδούσε δίπλα του, αλλού και εκείνος, ίσως αυτό το «αλλού» των Radiohead να είναι το βασικό στοιχείο που τους ενώνει και τους απογειώνει.

Ήταν μια μέρα στα περίφημα Maida Vale στούντιο του ΒBC στο Λονδίνο, αρκετά χρόνια πριν και τα κατορθώματα του Jonny Greenwood κάθε φορά την φέρνουν στο μυαλό μου. Ενας από τους καλύτερους κιθαρίστες του ροκ / του Radiohead ροκ – υπάρχει ολόκληρη κατηγορία, μην αμφιβάλετε/ πολυοργανίστας, συνθέτης, ιδιοφυία ο τύπος – έτσι τον χαρατηρίζουν πολλοί- δημιουργικά ανήσυχος και εμπνευσμένος άνθρωπος, συνεργάτης σταθερός τα τελευταία χρόνια ενός από τους πιο αγαπημενου μου σκηνοθέτες του Paul Thomas Anderson που έκανε θαυμάσια ταινία- την Αόρατη Κλωστή– όχι την πιο αγαπημένη μου από τις δικές του (το είπα κι αυτό).

Ίσως λοιπόν ο Greenwood (επιστρέφω σε εκείνη την μέρα στο στούντιο) να έβλεπε μπροστά του το μέλλον, να έβλεπε σκηνές από ταινίες και μουσικές να τις δένουν, να έβλεπε το There Will Be Blood (από όπου ξεκίνησε η συνεργασία του με Paul Thomas Anderson), να έβλεπε και το Όσκαρ. Αυτό που υπάρχουν πολλές πιθανότητες να κερδίσει σε λίγες μερες με τη μουσική που έγραψε στην «Αόρατη Κλωστή» και κέντησε! Μπορεί ακόμη να έβλεπε τον εαυτό του να δηλώνει ότι αυτό που τον ενδιαφέρει περισσότερο στη συνέχεια είναι η περιοδεία των Radiohead γιατί κατά βάθος είναι απλά ο κιθαρίστας της μπάντας.

Υποψήφιος για όσκαρ λοιπόν με την μουσική στην ταινία, όπου κόβει, ράβει και κάνει θαύματα μαζί με τον Daniel Day Lewis και o Paul Thomas, ο Βρετανός δούλεψε τη μουσική του ψάχνοντας κρυφές ραφές και στριφώματα που αφηγούνται την ιστορία του Phantom Thread με το δικό τους τρόπο.

Όταν ο Anderson του μίλησε πρώτη φορά για την ιδέα του, εκείνος βρισκόταν σε περιοδεία με τους Radiohead αλλά «όχι» δεν είπε στον συνεργάτη του. Απλά φρόντισε να βρίσκει χρόνο ανάμεσα σε σταθμούς της τουρνέ, σε δωμάτια ξενοδοχείων, σε sound checks για να ανταποκριθεί. Επίσης, όπως έχει πει, προσπαθούσε γράφοντας να αποφεύγει τα κλισέ, ταυτόχρονα όμως και η μουσική του να θυμίζει 50ς- έτσι πάνω κάτω δούλεψε σε’ αυτό το έξοχα κεντημένο, κομψότατο soundtrack. -Τι θα άκουγε ο Reynolds Woodcock (ο χαρακτήρας του Daniel Day Lewis) τότε; Κάτι ανάμεσα σε μεγάλες ορχήστρες και τζαζ, σίγουρα κάτι «εκλεπτισμένο» (ό,τι και αν σημαίνει αυτό), κάτι που θα του έδινε έμπνευση. Κάτι που θα εκτιμούσαν και οι Radiohead ίσως.

Λίγες μόλις ημέρες πριν από την 90η τελετή απονομής των Όσκαρ– η οποία θα προβληθεί την Κυριακή 4 Μαρτίου αποκλειστικά και σε απ’ ευθείας μετάδοση από την COSMOTE TV, η μουσική του Greenwood είναι ήδη δείγμα υψηλής «ραπτικής» από μόνης της και ανεξάρτητα από πασαρέλες, κόκκινα χαλιά και κλασικά αγαλματίδια έχει αγαπηθεί από το κοινό.

Η κομψότητα βλέπετε, δεν ανήκει μόνο στα σαλόνια της μόδας. Και η μεγάλη οθόνη το επιβεβαιώνει.