Ταξιδεύοντας με τον Εχθρό μου
Παλιομοδίτικο γουέστερν στην παράδοση του «Χορεύοντας με τους λύκους» και με έμφαση στην ιστορική αλήθεια.
Το 1892, ο λοχαγός Τζόζεφ Μπλόκερ αναλαμβάνει παρά τις σοβαρές ενστάσεις του να συνοδέψει το Κίτρινο Γεράκι, έναν ετοιμοθάνατο πολέμαρχο των Ινδιάνων Τσεγιέν και την οικογένειά του πίσω στη γη τους.
Σε ένα χαοτικό, πνιγμένο στο αίμα και την παρακμή, σκηνικό όπως αυτό της Άγριας Δύσης δύσκολα χωρούν έννοιες όπως ο ηρωισμός, η τιμή και το ιερό καθήκον. Έχοντας αρχίσει να αποκαθιστά την αληθινή ιστορία της γενοκτονίας των Ινδιάνων από τους λευκούς, με μια σειρά από σημαντικά φιλμ (από το «Μεγάλο ανθρωπάκι» έως το «Χορεύοντας με τους λύκους», το αμερικανικό σινεμά συνεχίζει την αυτοκριτική του με ένα έργο που χωρίς να διεκδικεί δραστικές και πρωτότυπες αρετές καταφέρνει να λειτουργήσει ικανοποιητικά.
Με δανεικά από κλασικά φιλμ του είδους, παλιομοδίτικη αισθητική, ισόποσες δόσεις δράσης και δράματος, μεγαλειώδη φωτογραφία του Μασανόμπου Τακαγιαμάγκι και ατμοσφαιρική μουσική, το «Ταξιδεύοντας με τον εχθρό μου» προσφέρει ένα ξένοιαστο, ψυχαγωγικό δίωρο που θα αγγίξει το κοινό κυρίως με το καλοβαλμένο χτίσιμο της σχέσης των δύο πρώην εχθρών (βούτυρο στο ψωμί για τους έμπειρους Μπέιλ και Στάντι οι χαρακτήρες τους). Όμως πίσω από την υπέροχα φτιαγμένη βιτρίνα δεν υπάρχει η ανάλογη εμβάθυνση. Το ιδεολογικό υπόβαθρο του σεναρίου είναι παρωχημένο και εξαντλημένο ως εκεί που δεν παίρνει άλλο, ενώ και η σκληρότητα (στα όρια του σαδισμού) κάποιων σκηνών σαφώς και θα απωθήσουν μεγάλο μέρος του κοινού.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης