Η Τζούλι και ο Όγκαστ, γνωρίζονται στο διαδίκτυο, τους συνδέει η αφέλεια, η παιδικότητα και η χωρίς επίγνωση άσβεστη δίψα τους για ζωή. Χωρίς να γνωρίζουν ο ένας τον άλλον, αποφασίζουν να διασχίσουν ολόκληρη την Ευρώπη εξερευνώντας τις υψηλές συχνότητες του Αρκτικού κύκλου. Με μοναδικό σημείο επαφής τον αφελή εσωτερικό πόθο τους να τερματίσουν τις ζωές τους, ταξιδεύουν στο πιο απόκοσμο σημείο της Νορβηγίας. Στο απόλυτο λευκό του Τρόμσο σαν μία άλλη αλληγορία του καθαρτηρίου, διαπραγματεύονται έννοιες όπως αυτές της ύπαρξης και του θανάτου. Με μία σκηνή, τα backpacks τους και με μία κάμερα καταγράφουν τις πρώτες και – τελευταίες – ώρες που θα μοιραστούν κάτω από τον ήλιο του μεσονυκτίου. Τι είναι αυτό που τους σπρώχνει στον θάνατο και τι θα μπορούσε να τους κρατήσει στη ζωή;
Ένα έργο που επανατοποθετεί τα όρια ανάμεσα στην εικονική πραγματικότητα και σ’εκείνη που βιώνουμε. Πόσο έχουν επαναπροσδιοριστεί οι ηθικές αξίες σήμερα; Και τελικά ποιες είναι εκείνες οι συνθήκες που εντέλει επηρεάζουν τις αποφάσεις μας; Ένας θρίαμβος της ζωής και του έρωτα απέναντι στον αιώνιο φόβο του θανάτου και του παραλόγου της ύπαρξης. Μία σύγχρονη τραγωδία γίνεται ένα αισιόδοξο παραμύθι που ακροβατεί πάνω στην παραδοξότητα της θέλησης πρόκλησης του θανάτου και στο άσβεστο πάθος για ζωή.
Σημείωμα Σκηνοθέτη
«Μία παράσταση – προσεκτική μελέτη ζωής συνεπώς και θανάτου. Ένα φιλοσοφικό εγχειρίδιο για την αυτοχειρία Τι διαχωρίζει την αυτοκτονία με την αυτοθυσία? Γιατί σπουδαίοι άνδρες της ιστορίας επέλεξαν την εκούσια αποπεράτωση της ζωής? Σε μία ιστορική ανδρομή στην πράξη της “εθελούσιας εξόδου” από αυτήν την ζωή συναντιούνται μέσα στο κείμενο του Bauersima, πλαισιώνοντάς το, απόψεις σπουδαίων ανδρών που μελέτησαν το φαινόμενο της αυτοκτονίας. Πλάτωνας,Εμπεδοκλής, Ντοστογιέφσκι, Χέμινγουει,Μαγιακόφσκι,Παλαμάς,Λιαντίνης, Καραγάτσης, Κερτ Κομπέιν αποδομούν και καρατομούν τον αιώνιο ανθρώπινο φόβο για τον θάνατο και τον μετουσιώνουν σε δίχως τέλος και δίχως αρχή,θέληση για έρωτα και ζωή».
