Oνειρωρυχείο της Αντριάνας Μίνου από τις Εκδόσεις Παράξενες Μέρες

…Πρέπει απλώς να εγκαταλείψει την προσπάθεια και να αφεθεί στη μαγεία μιας γραφής που εμπεριέχει όλα τα είδη χωρίς να εντάσσεται πουθενά. Αντισυμβατικό, απρόβλεπτο, ασυνήθιστο, παράξενο και μαζί οικείο, είναι μερικές λέξεις που ταιριάζουν στο Ονειρωρυχείο ακριβώς επειδή ταιριάζουν στα όνειρά μας. Και ακριβώς για τον ίδιο λόγο ο αναγνώστης δεν χρειάζεται να προσπαθήσει να το εξηγήσει. Μπορεί όμως πολύ εύκολα να το αγαπήσει.

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Το Ονειρωρυχείο θα μπορούσε να ανήκει στο είδος του μυθιστορήματος, αλλά σε ένα είδος μυθιστορήματος θραυσματικού που απορρίπτει την αφηγηματική γραμμικότητα, ακολουθώντας αντ’αυτής τη «λογική» των ονείρων. Το βιβλίο αποτελείται από τρεις διαφορετικές συγγραφικές «φωνές», οι οποίες εναλλάσσονται, ενώ το κάθε ύφος είναι τυπωμένο σε διαφορετική φορά (όπως θα δείτε), ένα ίσια, ένα πλάγια κι ένα ανάποδα. Με αυτόν τον τρόπο η αίσθηση μιας ονειρικής διαδρομής σε λαβύρινθο, η οποία διαπνέει ολόκληρο το βιβλίο, περνάει και στην ίδια την πράξη της ανάγνωσής του, καθώς ο αναγνώστης μπορεί να το διαβάσει με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, είτε κρατώντας πάντα το βιβλίο με τον ίδιο τρόπο και διαβάζοντας κάθε φορά μόνο τις σελίδες που είναι τυπωμένες με την ίδια φορά, είτε – αν αποφασίσει να διαβάσει όλες τις σελίδες με τη σειρά από την αρχή ως το τέλος – στρέφοντας το βιβλίο γύρω γύρω ανάλογα με τη φορά που είναι τυπωμένες οι σελίδες. Μία μάλιστα από τις σελίδες μπορεί να αναγνωστεί μόνο μέσα από καθρέφτη. Οι βασικές θεματικές του βιβλίου κινούνται γύρω από το τρίπτυχο όνειρο – λαβύρινθος – συνάντηση/σύμπτωση. Όπως προανέφερα το βιβλίο ακολουθεί τη λογική των ονείρων, όπου οι κανόνες της πραγματικότητας δεν αγνοούνται ακριβώς, αλλά αποδομούνται και επαναπροσδιορίζονται με απροσδόκητους τρόπους, κι αυτό ισχύει σε όλα τα επίπεδα του κειμένου, από τη γλώσσα, τη μορφή και την πλοκή μέχρι το περιεχόμενο, τη δομή και την αίσθηση που αφήνει στον αναγνώστη. Το Ονειρωρυχείο είναι ίσως πάνω από όλα μια αναγνωστική εμπειρία που μέσα από τη θραυσματικότητα ψάχνει το όλο.

Ο πιο ακριβής χαρακτηρισμός που κατάφερα να βρω για το Ονειρωρυχείο είναι «θραυσματικό μυθιστόρημα». Αποτελείται από θραύσματα κειμένου, άλλα εκτενή, αλλά πολύ μικρά και η θραυσματικότητα είναι κάτι που το χαρακτηρίζει σε πολλά επίπεδα. Κάποια κείμενα είναι πιο «συμβατικές» ιστορίες, κάποια είναι αρκετά υβριδικά, φλερτάρουν με την ποίηση. Μοιάζει με καθρέφτη που έσπασε και ο αναγνώστης καλείται να συναρμολογήσει. Ή με καλειδοσκόπιο όπου οι εικόνες ανακατεύονται, κινούνται, διακόπτονται, παραμορφώνονται. Ή με ένα μίτο που ο αναγνώστης καλείται να χρησιμοποιήσει για να βρει το δρόμο του μέσα σε ένα λαβύρινθο λέξεων, στυλ γραφής, προσώπων, ιστοριών.

Αποσπάσματα από το βιβλίο έχουν ήδη δημοσιευθεί σε εκδόσεις στην Αμερική (FIVE:2:ONE magazine) και στην Αγγλία – σε ειδικό τόμο για το λογοτεχνικό κίνημα του Oulipo (Verbivoracious Press).

Σειρά: Παράξενες μέρες στην Ελλάδα – 19
Σελίδες: 116
Σχήμα: 17 επί 24
Τιμή: 12€
Εξώφυλλο: πίνακας της Αντριάνας Μίνου
Το βιβλίο περιέχει και δύο σχέδια της συγγραφέως
© Για την ελληνική έκδοση, Παράξενες Μέρες & Αντριάνα Μίνου

Βίντεο/οδηγός ανάγνωσης του Ονειρωρυχείου:

Σύντομο Βιογραφικό

Η Αντριάνα Μίνου γεννήθηκε το 1982 και είναι απόφοιτος του τμήματος Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης (τάξη πιάνου Δόμνας Ευνουχίδου). Τα τελευταία 13 χρόνια ζει και εργάζεται ως μουσικός και συγγραφέας στο Λονδίνο, όπου ολοκλήρωσε τη διδακτορική της διατριβή πάνω στο έργο του συνθέτη Γιάννη Χρήστου στο Goldsmiths University of London με υποτροφία του ιδρύματος Ωνάση. Είναι ιδρυτικό μέλος διαφόρων μουσικών συνόλων όπως Vladimir&Estragon Piano Duo, Oiseaux Bizarres Ensemble, Coocoolili και το συγκρότημα Delicassetten Machimenai. Έχει γράψει ποίηση, λιμπρέτα για όπερες, κείμενα και μουσική για παραστάσεις που έχουν παρουσιαστεί στην Ολλανδία, την Ελλάδα, την Αγγλία, τη Σκωτία, την Ινδία, την Ελβετία κ.α. Το πρώτο βιβλίο της, Παιδικά Νουάρ κυκλοφόρησε το 2013 από τις εκδόσεις Παράξενες Μέρες. Κείμενά της έχουν επίσης δημοσιευτεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό σε λογοτεχνικά περιοδικά όπως τα Εντευκτήριο, poetix, rattle journal, the paper nautilus, five:2:one, typehouse journal κ.α. Το 2017 ήταν μια από τις προσκεκλημένες συγγραφείς στο Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Συγγραφική δουλειά της έχει επίσης συμπεριληφθεί και σε ανθολογίες όπως Γεωμετρία μιας Αθέατης Γενιάς, codepoetry, A six-pack of stories (Αμερική) κ.α. Τα τελευταία τρία καλοκαίρια συνδιοργανώνει με τις εκδόσεις Παράξενες Μέρες το Φεστιβάλ της Άμμου, το πρώτο αυτοσχέδιο λογοτεχνικό φεστιβάλ στο νησί της Γαύδου και στα Κουφονήσια από το οποία έχουν προκύψει δύο ανθολογίες με κείμενα του φεστιβάλ, τα αμμογραφήματα και οι Μικρές Επαναστάσεις στις οποίες συμμετέχει με κείμενά της.

Αποσπάσματα από το Ονειρωρυχείο

Στον κήπο των απολαύσεων είναι πάντα Άνοιξη. Όλα τα φρούτα κρέμονται μονίμως ώριμα από τα δέντρα και είναι πάντα ακριβώς η κατάλληλη στιγμή να τα κόψεις και να τα φας. Τα παραδείσια πουλιά χορεύουν ασταμάτητα το χορό του ζευγαρώματός τους και όλα τα ζωντανά φλερτάρουν συνεχώς χωρίς ποτέ να αναπαράγονται, παρ’όλο που όλα σφύζουν από γονιμότητα, τίποτα δεν εγκυμονεί λες κι ο χρόνος έχει παγώσει στη στιγμή που δεν κουβαλά τίποτα και δε θα φέρει τίποτα εκτός από τον ίδιο της τον εαυτό. Κι όλα υπάρχουν μόνο για να υπάρχουν μεσα σε αυτήν τη στιγμή που είναι ελαφριά σα σαπουνόφουσκα παραγεμισμένη με απόλυτα συγχρονισμένες εισπνοές και εκπνοές ερωτευμένων. Στον κήπο των απολαύσεων οι πλανήτες δεν είναι ποτέ ανάδρομοι, έχει πανσέληνο κάθε βράδυ, δεν υπάρχουν επέτειοι κι έτσι δεν μπορεί κανείς να τις ξεχάσει, δεν υπάρχουν καθρέφτες ούτε τίποτα στο οποίο να μπορεί να καθρεφτιστεί κανείς έτσι κανένας δεν έχει δει ποτέ πώς μοιάζει το πρόσωπό του, δεν υπάρχουν ραντεβού γιατί όλοι απλώς συναντιούνται τυχαία τη στιγμή ακριβώς που θέλουν. Και είναι πάντα Άνοιξη, άρα όλοι ζουν έξω, τρώνε ο ένας από τις χούφτες του άλλου, ξαπλώνουν σε κρεββάτια από λεβάντα, ξυπνάνε αγκαλιασμένοι με τα χείλη ενωμένα, τόσο ταιριαστοί που αν κάποιος τους κοιτάξει από ψηλά τα δυο κομμάτια προφίλ μοιάζουν με ένα τέλειο πλάσμα κι οι γραμμές των χειλιών τους με ένα τέλειο χαμόγελο.

***

Θα σου κρυφτώ. Θα σου κρυφτώ με τόση ακρίβεια που δε θα με βρίσκεις σε καμιά εξίσωση. Θα κρυφτώ σε έναν αριθμό που δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα. Όμως θα σε περιμένω κι η προσμονή θα κάνει το χρόνο να κυλάει ακόμα πιο αργά. Κι όσο θα σου κρύβομαι, θέλω να είμαι εκείνη που ζει πίσω απ’ τα βλέφαρά σου. Κάθε φορά που κλείνεις τα μάτια να με βλέπεις ξαπλωμένη πάνω σε ζαχαρούχο σκοτάδι να μετρώ τους τρόπους που χαμογελάς, να κάνω λίστες με τα βλέμματα που απευθύνεις ή αποσύρεις, να υπολογίζω την απόσταση ανάμεσα στις αμφιβληστροειδείς γρατζουνιές που γδύνονται τους χιτώνες τους και τα μικρά οφθαλμαπατηλά ουράνια τόξα που ενώνουν τις άκρες τα άκρα και τα ακραία. Θέλω ακόμη, κάθε φορά που ανοίγεις τα μάτια σου να σου λείπω. Θέλω να περπατάς στους δρόμους με τα μάτια κλειστά, να σφίγγεις τα βλέφαρα με βία, να σκοντάφτεις παντού κι όμως να αρνείσαι να τ’ανοίξεις από φόβο μήπως χάσεις την εικόνα μου, μήπως και στο ένα εκατοστό του δευτερολέπτου που θα τ’ανοίξεις εγώ θα έχω προλάβει να γλιστρήσω πίσω από κάποιον ερημωμένο καθρέφτη. Θέλω να βαδίζεις ασταμάτητα μα όχι βιαστικά για να προφταίνεις να σκοντάφτεις όσο το δυνατόν επιμελέστερα. Θέλω να προχωράς ώσπου να φτάσεις στην άκρη ενός γκρεμού που θα μου μοιάζει. Και μόνο αφού πηδήξεις μες στη θάλασσα που θα σε περιμένει κάτω από τα πόδια σου σαν μία άγνωστη ανεξήγητα οικεία, μόνο αφού το σώμα σου το αναδέψει ο άνεμος, μόνο όταν αφεθείς βαρύς σαν τύψη κι ελαφρύς σαν κάτι ξεχασμένο, μόνο όταν δε θα σε νοιάζει πια αν είσαι πούπουλο ή λέπι, αν αιωρείσαι ή αν βουλιάζεις, τότε μονάχα θέλω ν’ ανοίξεις τα μάτια σου και να κοιτάξεις με δύναμη. Τότε θα είναι ίδιο το τριγύρω με το ανάμεσα, και δε θα έχει σημασία το απέναντι ή το αντίκρυ. Θα ’μαστε μόνο φλέβα, δάκρυα, αναπνοές κι ένας παλμός καθησυχαστικά αμετάφραστος με τον τρόπο των ονείρων. Και θα ’ναι εγώ εκείνη που ζει πίσω απ ’τα βλέφαρά σου.

Κάντε κλικ " target="_blank" >εδώ για ένα βίντεο/ανάγνωση του αποσπάσματος από τη συγγραφέα.

Άνοιξε την πόρτα και έφυγε. Για μέρες όλες οι λέξεις, όλα τα χάδια, όλα τα χαμόγελα που δεν είχαν ενσαρκωθεί ποτέ όσο ζήσανε μαζί, στριμώχνονταν γύρω της σαν ισοβίτες που χαραμίστηκαν μέσα στη φυλακή του σώματός της. Κι ύστερα όχι μόνο αυτά που δεν είχαν ενσαρκωθεί από δική της αμέλεια, ή ανεμελιά, εξαιτίας αυτής της βλακώδους σιγουριάς πως ο χρόνος δε στερεύει ποτέ ή ίσως από σωφροσύνη, από έναν ψυχαναγκασμό να απλώνει κανείς τις φωτεινές στιγμές όσο γίνεται πιο τακτοποιημένα πάνω στην ευθεία του χρόνου, νομίζοντας πως έτσι τα σκοτάδια ενδιάμεσα θα μοιάζουν λιγότερο δυσβάσταχα.

Κάντε κλικ " target="_blank" >εδώ για ένα βίντεο/ανάγνωση του αποσπάσματος από τη συγγραφέα. 

Το «Ονειρωρυχείο» παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το Δεκέμβριο στην Αθήνα και θα ξαναπαρουσιαστεί το Μάρτιο στη Θεσσαλονίκη και τον Ιούνιο στην Αθήνα, στα πλαίσια του «Αθήνα, Παγκόσμια Πρωτεύουσα του Βιβλίου».