Status Update: Ηλίας Κουνέλας, ηθοποιός – σκηνοθέτης

Το θέατρο ξεκίνησε με την πρώτη μου πτώση. Όταν μικρό παιδί ακόμα, αντίκρισα πρώτη φορά το πατέρα μου να κλαίει από έρωτα και νόστο. Αργότερα παρατήρησα πως όλοι οι άνθρωποι γύρω μου κλαίνε, είτε από λύπη, είτε από χαρά, είτε επειδή έπεσε κάποιο τείχος… Δεν ήθελα ποτέ να γίνω ηθοποιός. Το θέατρο αλητεύει έξω από τις σκηνές, μας βρίσκει στη ζωή και μας τρελαίνει. Κι ύστερα επιστρέφει στην σκηνή, όπου ξεκουράζεται.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η προτεινόμενη συνθήκη της ζωής, μου προκαλούσε τεράστια εντύπωση. Θυμάμαι να μου κάνει εντύπωση που κοιτάμε με τα μάτια και που φιλάμε με το στόμα. Ή «γιατί» έλεγα η Δευτέρα είναι Δευτέρα και δεν είναι Σάββατο; Με δυσφορία συνειδητοποίησα πως όλοι οι άνθρωποι είμαστε αναγκασμένοι να συμμετέχουμε στη δημιουργία του κόσμου.

Το θέατρο είναι ένας απέραντος παράδεισος που χωρά τα ψέματα, τις απιστίες, τις μικρότητες και τα εγκλήματα των ανθρώπων. Έχει μια δύναμη ανεκδιήγητη και εισχωρεί στις ψυχές μας ακαριαία. Παρηγορεί και ευεργετεί. Δημιουργεί για κάθε απελπισμένο άνθρωπο, τον κόσμο από την αρχή.

Όταν προσπάθησα να φέρω το θέατρο μέσα στα νοσοκομεία, κατάλαβα πως θα πρέπει να παραμείνει το μέσον για να εξυπηρετεί τη ζωή. Όσο πιο εφήμερο είναι κάτι, τόσο μεγαλύτερη δυνατότητα διαχρονικότητας εμπεριέχει. Αυτή είναι η σχέση ζωής και θεάτρου. Όταν η ζωή στενεύει, το θέατρο απλώνεται. Κι όταν το θέατρο στενεύει, η ζωή γελά.

Το θέατρο δεν πρέπει να λυπάται και να ματαιοπονεί. Μακάρι όλοι οι καλλιτέχνες να περνούσαν μισή ώρα τη βδομάδα στα δημόσια νοσοκομεία.. Θα γραφόταν επιτέλους ένα μανιφέστο κοινωνικού πυρήνα, όπου όλοι θα εκφραζόμασταν υπέρ του προσώπου που υποφέρει. Θα αντιλαμβανόμασταν το πρόσωπό του άλλου, σαν δικό μας πρόσωπο.

Επιχείρησα το θέατρο σε μη θεατρικούς χώρους γιατί ονειρευόμουν να ψιθυρίζω ένα κείμενο σε απόσταση αναπνοής από τον θεατή, σαν να μιλάει εκείνος, σαν να παίζει εκείνος αντί για μένα. Πολλές φορές υποκύψαμε από κοινού σ αυτή την γλυκιά ψευδαίσθηση. Δεν πιστεύω στην διάδραση, αλλά στην αλληλεπίδραση. Αυτό που ενώνει τους ανθρώπους είναι η κοινή μαρτυρία…

Όταν λοιπόν επέστρεψα με το «Είμαι θάλασσα Χρονών» στη Β’ σκηνή του θεάτρου Κεφαλληνίας που υποτίθεται πως είναι ένα θέατρο, εγώ δεν ένιωσα έτσι. Αισθάνθηκα αυτή τη σκηνή σπίτι μου. Είναι ένα θέατρο ζεστό, μικρό, όπου αφουγκράζεσαι την ανάσα του θεατή κάθε στιγμή.

Υπάρχει όμως η ιερότερη στιγμή μέσα στην μέρα. Αυτή δεν τελείται ούτε πάνω στη σκηνή αλλά ούτε κατά τη διάρκεια της δημιουργίας. Είναι η στιγμή που επιστρέφω στο σπίτι. Την ώρα εκείνη φαντάζομαι και τον θεατή να επιστρέφει… Όταν το κύμα μαζεύεται στο σωρό της θάλασσας. Κι όταν σβήνω τα φώτα προτού κοιμηθώ. Νιώθω μιαν απέραντη ευγνωμοσύνη που υπάρχω και διαπιστώνω, πολλές φορές με λύπη, πως δεν υπάρχει υψηλότερο αγαθό από την ίδια τη ζωή.

Είναι αυτό που παθαίνεις διαβάζοντας για παράδειγμα ένα σημαντικό μυθιστόρημα. Αναρωτιέσαι.. “ Μα καλά, για μένα το έγραψε;” Κι εκείνη την ώρα αισθάνεσαι πως κατανοεί το πρόβλημά σου. Αυτός είναι ο λόγος που καταπιάνομαι με λογοτεχνικά έργα. Βρίσκω μέσα σε αυτά περισσότερη παρηγοριά.

Το προσωπικό μου βίωμα και ο τρόπος με τον οποίο αναγνωρίζω τον κόσμο, με οδηγεί στην τέχνη που κάνω σε απόλυτο βαθμό. Μόνο που έχω την συνείδηση πως ζω και την δική σου ζωή και εσύ την δική μου. Τα μυστικά μας είναι κοινά κι ας μην τα γνωρίζουμε ο ένας για τον άλλον. Αυτή η άρρητη αλληλουχία ενώνει τις ψυχές μας και μας συγκινεί.

Είναι διαφορετικό το να δίνεις από το να μοιράζεσαι τον χρόνο σου. Δυστυχώς δεν έχω μάθει να τον μοιράζομαι όσο θα ήθελα παρά μόνο να τον δίνω και να μένω χωρίς αυτόν: Άχρονος και κουρασμένος. Όσοι μοιράζονται τον χρόνο τους με κάποιον άλλον, είναι για μένα άνθρωποι αξιοθαύμαστοι και γενναίοι.

Όταν σπαταλάς αλόγιστα τον χρόνο σου, χάνεις τη ζωή σου. Ο χρόνος δεν είναι χρήμα, είναι ένας χώρος για να βρεθείς με τον άλλον.