Οι “Τρωάδες” και η “Εκάβη” του Ευριπίδη είναι ότι πιο πλήρες έχει γραφτεί στο θέατρο για τη μοίρα του ηττημένου στον πόλεμο, την προσπάθειά του να διαχειριστεί τον πόνο του, την απώλεια της ανθρώπινης ζωής και την υπαρξιακή αγωνία του για την συνέχεια της ζωής και της πολιτιστικής του μνήμης.
Η αρχετυπική Εκάβη εμφανίζεται στις “Τρωάδες” σαν το πιο επιβαρυμένο θύμα που έχει δει την ολοσχερή κατάρρευση του οίκου της, ενώ στην “Εκάβη”, το θύμα Εκάβη μετατρέπεται σε θύτη που σηκώνει το χέρι της εκδίκησης και γίνεται φονιάς.
Η διασκευή της «Μάνας Εκάβης» επιλέγει και από τα δύο έργα σκηνές που διαγράφουν την συγκλονιστική της πορεία. Ο χρόνος και ο τόπος που επιλέχτηκε για την παράσταση είναι κοντά στην ιστορική μας μνήμη. Κάπου στην άνυδρη μεριά της γης, την πλούσια στα έγκατά της, μέσα σε ένα πόλεμο που κλείνει τις μοίρες των ανθρώπων.
Μέσα από το λόγο της Εκάβης μιλά η ηθοποιός με τα πολλά ονόματα, η ηθοποιός του κόσμου. Το μέγεθος του τραγικού λόγου γίνεται όχημα να σκεφτούμε όχι μόνο τον πόλεμο, αλλά και τον δικό μας προβληματισμό σε θέματα ανθρώπινα. Τα σπουδαιότερα, αυτά του αφανισμού της μνήμης, της πολιτισμικής συνέχειας μετά από καταστροφές, του θανάτου και του υποβιβασμού της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα από πράξεις εκδίκησης.
