Συν & Πλην: Heisenberg στο θέατρο του Νέου Κόσμου

Το 1927 ο φυσικός Βέρνερ Καρλ Χάιζενμπεργκ διατύπωσε την αρχή της απροσδιοριστίας –η αδυναμία να προσδιοριστεί ταυτόχρονα και με ακρίβεια η θέση και η ορμή ενός σωματιδίου-. Αρκετά χρόνια αργότερα (2015) ο θεατρικός συγγραφέας Σάιμον Στήβενς, βασιζόμενος στη θεωρία αυτή και εφαρμόζοντάς την στις ανθρώπινες σχέσεις, γράφει  το «Heisenberg», ένα κείμενο που αφορά στον απρόβλεπτο χαρακτήρα τους, τις ανατροπές τους, την αβεβαιότητα που τις χαρακτηρίζει.

Το έργο

Οι πρωταγωνιστές της ιστορίας είναι δύο εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες: ο Άλεξ, ένας μεσήλικας Ιρλανδός και η Τζόρτζι, μια πληθωρική Αμερικανίδα, που ωστόσο αμφότεροι χαρακτηρίζονται από ένα μοναδικό κοινό: τη μοναξιά. Γνωρίζονται τυχαία στον σταθμό του τρένου και είναι εμφανές από την πρώτη στιγμή ότι και οι δύο έχουν την ανάγκη της ανθρώπινης επαφής. Σταδιακά χτίζεται η ρομαντική τους ιστορία που καταλήγει σε μια διερευνητική διαδικασία του καθενός σε σχέση με τον άλλο αλλά και τα δικά του όρια.

Η παράσταση

Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος πέτυχε να φωτίσει τα πολλαπλά επίπεδα του έργου και τα νοήματα μιας εκ πρώτης όψης ατυχούς ερωτικής ιστορίας, στην ουσία όμως μιας ιστορίας που προσπαθεί να δώσει εξηγήσεις στις ανθρώπινες σχέσεις. Η απροσδιοριστία, η σύγχυση, η μοναξιά, οι ανασφάλειες, οι φοβίες, ο ρομαντισμός, το χιούμορ ισορροπούν και δίνουν ζωή σε ένα κείμενο εκ φύσεως χαμηλών τόνων και με διακριτικές -ωστόσο ορατές- συναισθηματικές αποχρώσεις των χαρακτήρων του. Θα ήταν ωστόσο ενδιαφέρουσα μια πιο εμφανής σκηνοθετική σφραγίδα καθώς υπάρχει η αίσθηση ότι κάτι λείπει, η ταύτιση ίσως των ηρώων με το κοινό, μια σχέση που μένει εκκρεμής και εξαιτίας του ανοικτού τέλους.  

Η Κόρα Καρβούνη, σε έναν ασυνήθιστο, σύνθετο ρόλο, ικανοποιητική: δυναμική,  εύθραυστη, καταλήγει μυστηριώδης για τα λεγόμενα και πεπραγμένα της, συνολικά πειστική για τη μοναχικότητα που την πλαισιώνει.

Ο Περικλής Μουστάκης στον ρόλο του ήσυχου και πράου ηλικιωμένου άντρα που καρτερά το τέλος, εμφανίστηκε ίσως περισσότερο συγκρατημένος και άνευρος από όσο ορίζει ο ρόλος και με απουσία συναισθηματικών διακυμάνσεων.

Ενδιαφέρον και με φαντασία χαρακτηρίζεται το σκηνικό (Μαγδαληνή Αυγερινού) με τα τελάρα που επαναδιαμορφώνονται από τους ηθοποιούς, γεγονός μάλλον όχι τόσο λειτουργικό καθώς εμποδίζει τη συνεχή ερμηνευτική ροή. 

Τα συν (+)

• το κείμενο, με την ικανοποιητική μετάφρασή (Μενέλαος Καραντζάς) και τη θεατρική του απόδοση, που πρωτοσυστήνεται στην εγχώρια σκηνή.

• η απλή αλλά ουσιώδης και ρεαλιστική προσέγγιση.

• το αισιόδοξο μήνυμα της μη παραίτησης.

• η ιδέα του σκηνικού.

Τα πλην (-)

• η έλλειψη δυνατών σκηνών και δραματικής έντασης.

• η απουσία σκηνικής δράσης.

Σύνολο (=)

Παράσταση που αν και χαμηλών τόνων αφήνει μια γλυκιά αίσθηση με την ευαισθησία της και τις παραδοχές της.