Δεν είναι ψέμα. Δύο εβδομάδες απομένουν για την επίσημη ολοκλήρωση της φετινής περιόδου με τις περισσότερες παραστάσεις να κατεβάζουν αυλαία την Κυριακή 1η Απριλίου. Βάλτε προτεραιότητες στη θεατρική ατζέντα για να μη χάσετε μερικά από τα καλύτερα που παραστάθηκαν φέτος, σε μια υποτονική ποιοτικά χρονιά.
«Ο Φάρος» στο Θέατρο Αθηνών
Η απόλυτη επιτυχία. Ανάμεσα στις λιγοστές παραστάσεις που ξεκίνησαν και ολοκληρώνουν τη σεζόν σε κατάσταση sold out ήταν η νέα σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. Το αναπάντεχο και ακατάτακτο υλικό του Κόνορ ΜακΦέρσον – ένα κοινωνικό υπαρξιακό δράμα με στοιχεία μεταφυσικής αγωνίας – δεν τον εμπόδισε να κερδίσει το στοίχημα μιας ολοκληρωμένης πρότασης και να οργανώσει ερμηνευτικά τον δυναμικότερο ανδρικό θίασο της χρονιάς: Οι Αιμίλιος Χειλάκης, Νίκος Ψαρράς, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Προμηθέας Αλειφερόπουλος και ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης ενδύονται μια ομάδα losers που από ένα ψαροχώρι της Ιρλανδίας στέλνουν απελπισμένο μήνυμα αγάπης.
«Καντίντ ή η Αισιοδοξία» στο θέατρο Πόρτα
Θεατρικό ή φιλοσοφικό σαλόνι; Το περιπετειώδες μυθιστόρημα του Βολταίρου – έργο ορόσημο του Διαφωτισμού – γίνεται ένα θαυμάσιο εργαλείο στα χέρια του Θωμά Μοσχόπουλου που οργανώνει με φαντασία και παιγνιώδη διάθεση μια παράσταση η οποία ανανεώνει τη συνθήκη της αφήγησης. Δεινός τεχνίτης, όπως φαίνεται μετά και τη «Δίκη του Κ.», στην επεξεργασία και τη διασκευή λογοτεχνικού υλικού με προορισμό τη σκηνή, αναδεικνύει σωρεία φιλοσοφικών αναρωτήσεων και στοχασμών μέσα από μια ειρωνικά ανάλαφρη θεατρικότητα – τονισμένη από εύστοχες σκηνογραφικές, ενδυματολογικές και κινησιολογικές λύσεις. Ερμηνευτές που εντοπίσαμε ως πολλά υποσχόμενους στην περσινή «Δίκη» – μεταξύ αυτών οι Μιχάλης Συριόπουλος, Ελένη Βλάχου και Ειρήνη Μπούνταλη – εξακολουθούν να μας επιβεβαιώνουν.
«Γρανάδα» στο Από μηχανής θέατρο
Το ελληνικό έργο στα καλύτερα του. Ο Γιάννης Καλαβριανός επιστρέφει στη συγγραφική του δραστηριότητα και παρουσιάζει μια ιστορία με ήρωες καθημερινούς ανθρώπους να αντιπαλεύουν το μεγαλείο του έρωτα και του θανάτου. Η ποίηση και η υψηλή συγκίνηση συναντούν το σαρκασμό και το ρεαλισμό, το παρόν του μοντερνισμού συναντά το παρελθόν του ρομαντισμού και μέσα σε χρόνους αγάπης κι απώλειας υπάρχουν με πολλή αλήθεια οι πρωταγωνιστές του Φιλαρέτη Κομνηνού, Γιώργος Γλάστρας, Εφη Σταμούλη. Ιδιαίτερης ευαισθησίας η παρουσία της Λυδίας Φωτοπούλου σε προβολή βίντεο.
«Το τραμ με το όνομα Πόθος» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
Το Λεωφορείο που έγινε Τραμ. Και ο πόθος που παρέμεινε πόθος. Η νέα σκηνοθεσία του Μιχαήλ Μαρμαρινού επιβεβαιώνει την αναπάντεχη διαχείριση που αναμενόταν στο κλασικό του Τένεσι Γουίλιαμς με τον καλύτερο τρόπο. Αναθέτοντας τη μετάφραση στον Αντώνη Γαλέο, η παράσταση παίρνει αποστάσεις από το ποιητικό μέγεθος του λόγου αλλά όχι και από τις λυρικές ατμόσφαιρες που εδώ συνυπάρχουν με νεορεαλιστικά στοιχεία απεικόνισης. Η σκηνοθετική επιλογή του Μαρμαρινού υποστηρίζεται με πάθος από τη μουσική του Άγγελου Τριανταφύλλου αλλά και τις ωραία συντονισμένες ερμηνείες: Η Μαρία Ναυπλιώτου σε κατάσταση ρεσιτάλ ως Μπλανς Ντιμπουά με τους Χάρη Φραγκούλη και Θεοδώρα Τζήμου να συμπληρώνουν ένα δυναμικό πρωταγωνιστικό τρίπτυχο.
«Ο γάμος της Μαρίας Μπράουν» στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων
Ράινερ Φασμπίντερ, ο θεατρικός. Ο σκηνοθέτης Γιώργος Σκεύας, ύστερα από την εξάμηνη μελέτη πάνω στο αριστούργημα του αιρετικού Γερμανού σκηνοθέτη πετυχαίνει να το μεταφέρει στη σκηνή. Και παραδίδει μια παράσταση – φόρο τιμής στο κινηματογραφικό παρελθόν της με τη ροή και τη δομή ενός φιλμ, εντυπωσιακά γκρο πλαν και υποβλητική ατμόσφαιρα κρατώντας φυσικά στο επίκεντρο το σχόλιο του για την – αντιστρόφως ανάλογη με την οικονομική – την ηθική κατάπτωση της μεταπολεμικής Γερμανίας. Η Λένα Παπαληγούρα ενσαρκώνει με αξιώσεις τον εμβληματικό ρόλο της Μαρία Μπράουν ωραία πλαισιωμένη από τους Μάξιμο Μουμούρη, Γιάννη Νταλιάνη, Γιώργο Συμεωνίδη, Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Νίκο Γεωργάκη.
«Καινούργια σελίδα» στο Γκλόρια Μικρό
Μπουλβάρ στα χρόνια της κρίσης. Κι όμως, ο Γιάννης Μόσχος κατάφερε όχι μόνο να ξεσκονίζει τη ρομαντική κομεντί του Νιλ Σάιμον αλλά και να ανεβάσει μια από τις λιγοστές παραστάσεις όπου το πρόσημο του ανάλαφρου έχει μια δυνατή καλλιτεχνική αξία. Η ιστορία αγάπης μεταξύ δύο μεσήλικων ανθρώπων που έχουν χάσει την ελπίδα να βρουν ένα ταίρι ξανά αποδίδεται με τρυφερότητα, συγκίνηση, καλό γούστο, ευρυθμία και χιούμορ, χαρακτηριστικά που υποστηρίζουν με τις ευφορικές ερμηνείες τους οι Μαρία Καλλιμάνη, Ταξιάρχης Χάνος Αντρή Θεοδότου, Άγγελος Μπούρας.
«Με δύναμη από την Κηφισιά» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου
Κορίτσια για φίλημα. Μέσα από το “κλασικό” πια έργο των Δημήτρη Κεχαϊδη και Έλενας Χαβιαρά αναδείχθηκαν τρεις από τις ωραιότερες γυναικείες ερμηνείες της χρονιάς – Λυδία Φωτοπούλου, Γαλήνη Χατζηπασχάλη και Εμιλυ Κολιανδρή – καθώς σουρεαλιστικά και υστερικά μάχονται υπέρ της συναισθηματικής τους ανεξαρτησίας. Στην παράσταση που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Καραντζάς αποθεώνεται η γυναικεία νεύρωση με λεπτά χαρακτηριστικά ταξικότητας και το γέλιο διεισδύει στο δράμα σε ποπ φόντο.
«Επτά χρόνια» στην Αποθήκη
Δράμα αγωνίας στο γραφείο. Σκηνές από τη ζωή μιας άλλης εργασιακής κλίμακας ζωντανεύει γλαφυρά και ατμοσφαιρικά σε μια παράσταση που φέτος έκανε την έκπληξη. Βασισμένος στο υλικό μιας ισπανικής τηλεταινίας ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος σκηνοθετεί με ευρηματικότητα και ευρυθμία την αγωνιώδη πλοκή μιας εργασιακής απάτης στην οποία πρωταγωνιστούν τέσσερις φίλοι και συνεργάτες – αφορμή για να αποκαλυφθεί πως το ένστικτο επιβίωσης ακονίζεται κάτω από τις τρέχουσες συνθήκες ζωής. Έμφαση στις ερμηνείες των Αλέξανδρου Λογοθέτη, Κωνσταντίνου Ασπιώτη, Ορφέα Αυγουστίδη, Αλεξάνδρας Αϊδίνη, Γιώργου Χριστοδούλου.
«Βοσκοπούλα» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου
Όταν ο βοσκός, βοσκοπούλα αγάπησε. Άγνωστος συγγραφέας στην Κρήτη του 16ου αιώνα αποτυπώνει με γλώσσα θαλερή τον τραγικό έρωτα του νεαρού βοσκού για μια πανώρια βοσκοπούλα με φόντο τα ορεινά του νησιού. Γεννιέται τότε ένα από τα σημαντικότερα δείγματα του ποιμενικού ειδυλλίου και της λαϊκής κρητικής παράδοσης που τώρα τροφοδοτεί κι ένα εξίσου προικισμένο ανέβασμα. Οι σκηνοθέτες της παράστασης, Δημήτρης Αγαρτζίδης και Δέσποινα Αναστάσογλου χρησιμοποιούν λιτά αλλά αποτελεσματικά μέσα – τόσο εικαστικά όσο και κινησιολογικά – και αφήνουν να επιβληθεί το σφρίγος της γλώσσας και του συναισθήματος μέσα από τις αξιοσημείωτες ερμηνείες της Πηνελόπης Τσιλίκα και του Γιώργο Παπανδρέου.
«Ελένη» στο Θέατρο Τέχνης
Μονόλογος – αληθινή εμπειρία. Εχοντας επιστρέψει δυναμικά στο στίβο της ερμηνείας ο Βασίλης Παπαβασιλείου επιδίδεται για τρίτη χρονιά σε σκηνικούς άθλους που αναθεωρούν με τρόπο απόλυτο τη θέση και τη δυναμική του ηθοποιού. Αυτή τη φορά, με όχημα του την «Ελένη», το μεταφυσικό ποίημα του Γιάννη Ρίτσου μας κάνει κοινωνούς σε μια τεχνικά και συγκινησιακά φορτισμένη προσπάθεια αναφορικά με την αγωγή, την άρθρωση, την εκφορά, τη λειτουργία και το φορτίο του ποιητικού λόγου. Χάρμα ιδέσθαι και ακούειν.
+ δύο επαναλήψεις
«Η δίκη του Κ.», στο θέατρο «Πόρτα»
Must επανάληψη No1. Πριν τον Βολταίρο, ο Φραντς Κάφκα. Πριν το φιλοσοφικό κρεσέντο του Διαφωτισμού, η αποθέωση της δυστοπίας. Ο Θωμάς Μοσχόπουλος επί δύο σεζόν τοποθετεί τη λογοτεχνία στο επίκεντρο μιας σημαίνουσας θεατρικής δράσης. Στη «Δίκη» δίνει τόσο σε σκηνοθετικό όσο και σε επίπεδο διασκευής μια θεατρική μεταφορά αντάξια του μεγέθους του καφκικού έργου. Η αγωνιώδης διαδρομή του ανθρώπου από το ελαφρύ στο δραματικό και από το λογικό στο παράλογο θαυμάσια δοσμένη από κάθε άποψη: Εικαστικής ευφυϊας, κινησιολογικής γλώσσας και ερμηνευτικής πληρότητας. Εδώ άλλωστε κάνει την πρώτη του “μεγάλη” εμφάνιση ο Μιχάλης Συριόπουλος στο ρόλο του Τζόζεφ Κ.
«Αύγουστος» στο θέατρο «Δημήτρης Χορν»
Must επανάληψη No2. Ψηλά στην ατζέντα της θεατρικής σεζόν έμεινε και το γλυκόπικρο οικογενειακό δράμα του Τρέισι Λετς όπως το συστήνει σκηνοθετικά ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης. Οι φόβοι και οι αγωνίες του σύγχρονου δυτικού ανθρώπου μέσα από την κλειδαρότρυπα του οικογενειακού σχήματος ανδρώνουν μια σπουδαία παράσταση που ακροβατεί ανάμεσα στην κωμωδία και την τραγωδία και θεμελιώνουν γερά οι ερμηνείες όλου του θιάσου· με εμφανή τα ρεσιτάλ των Θέμιδας Μπαζάκα, Μαρίας Πρωτόπαππα, Αλέξανδρου Μυλωνά, Μάνου Βακούση.
