Status Update: Εύα Βλασσοπούλου, σκηνοθέτις-συγγραφέας

Δεν έχω εκείνη, τη μια ιστορία που αφηγούνται κάποιοι σχετικά με το πώς ασχολήθηκαν με το θέατρο. Ήρθε συνειρμικά ως σκέψη όταν οι σπουδές που είχα επιλέξει δεν λειτούργησαν και έτσι το ακολούθησα. Ξέρω όμως ότι όταν πρωτοβρέθηκα στο κοινόχρηστο χώρο της σχολής ένιωσα ότι εδώ μου ταιριάζει.

Πριν τις σπουδές μου στην υποκριτική, βρέθηκα στο Λονδίνο να σπουδάζω Ιστορία και Φιλοσοφία. Δύο αντικείμενα πολύ ενδιαφέροντα και αγαπημένα σε μένα αλλά όχι σε επίπεδο σπουδών. Ούτε ήμουν μαθήτρια που διάβαζε πολύ, ούτε ήμουν διατεθειμένη να συσχετίζομαι μ’ αυτά τα δυο αντικείμενα με την ιδιότητα του ειδικού.

Στο Λονδίνο σπούδασα επτά χρόνια. Όταν πήγα, ήθελα να δουλέψω εκεί. Όταν έφυγα, ήμουν σίγουρη ότι δεν ήθελα να ζήσω εκεί.

Έχω δουλέψει ως βοηθός σκηνοθέτη κυρίως με τον Έκτορα Λυγίζο. Ο Έκτορας είναι ένα μίνι δώρο θεού όχι μόνο καλλιτεχνικά αλλά και για το ήθος του, την εντιμότητα του και το πνεύμα του. Μαζί με τον Έκτορα, γνώρισα την Κλειώ Μπομπότη και την Ιωάννα Λυγίζου. Έτσι, θέλοντας να καταλήξω, από αυτήν την εμπειρία αποκόμισα ανθρώπους ζωής.

Όταν ξεκίνησα να δουλεύω ως βοηθός σκηνοθέτη το 2015, ήξερα ότι το επόμενο λογικό για μένα βήμα ήταν να σκηνοθετήσω. Ήθελα κι εγώ να προτείνω κόσμους τους οποίους τους συνδιαμορφώνω με τους συνεργάτες μου και με τους ηθοποιούς. Κυρίως, όμως, ήταν τα έργα που με έκαναν να θέλω να τα κάνω εικόνες, να καταλάβω τι λένε, να τα ακούσω ζωντανά.

Μέχρι στιγμής, στο θέατρο έχω ασχοληθεί με την ιδιότητα της ταξιθέατριας, του πρακτικάριου παραγωγής, της πωλήτριας στο μπαρ, του συγγραφέα (ένα έργο βέβαια δεν μπορεί να σε κάνει συγγραφέα), του σκηνοθέτη και αναγκαστικά του παραγωγού και τέλος του ηθοποιού. Αν μπορούσα να είχα από πρώτο χέρι την εμπειρία του σκηνογράφου, του ενδυματολόγου, του φωτιστή, του φροντιστή και όποιου άλλου ρόλου ξεχνάω, θα το ήθελα, γιατί νομίζω ότι το θέατρο είναι ένα συλλογικό σπορ και όσο γνωρίζεις την απόλυτη δομή του, τόσο ευκολότερα μπορείς να λάβεις υπόψιν τις παραμέτρους που διαμορφώνουν την δουλειά σου.

Ενώ η εκπαίδευσή μου ήταν βασισμένη σε ξένο ρεπερτόριο, κυρίως αγγλικό, έχω μια ανάγκη να γνωρίσω Έλληνες συγγραφείς. Είμαι πολύ τυχερή που μέσω του Βασίλη Βηλαρά ο οποίος μου πρότεινε το έργο, γνώρισα τον Βασίλη Ζιώγα. Θα ήθελα και η επόμενη προσπάθεια μου να είναι πάνω σε ένα ελληνικό έργο.

Στο έργο του Ζιώγα, το «Προξενιό της Αντιγόνης», αγάπησα την τόλμη του, τη σκέψη του και την τεχνική του. Ήξερα ότι ήταν ένα δύσκολο έργο, αλλά ήθελα να προσπαθήσω να το αποκωδικοποιήσω.

Στη ζωή μου είμαι σίγουρα κοντά και στο τραγικό και στο κωμικό. Μ’ έναν τρόπο το ένα φέρνει το άλλο. Έχω μια θεωρία περί συμπαντικού χιούμορ το οποίο κάθε φορά που πάω να κλατάρω και να επιμείνω στο τραγικό, μου φέρνει μπροστά μου ένα στιγμιότυπο, μια αφορμή, κάτι που με επαναφέρει.

_{Πλάνο από «Το προξενιό της Αντιγόνης».} 

Καθημερινά και αδιαμαρτύρητα στη ζωή μου ενδίδω στο παράλογο του έρωτα. Κλισέ αλλά αλήθεια. Αφού ο έρωτας έχει να κάνει με την πίστη!

Δεν θυμάμαι να έχει επιχειρήσει φίλος να με ‘προξενεύσει’ σε φίλο. Εμένα πάλι μου αρέσει πολύ να γνωρίζω ανθρώπους μεταξύ τους.

Πιστεύω στη δέσμευση και την ευθύνη αυτής στις ερωτικές σχέσεις, δεν νομίζω όμως ότι χρειάζεται να το ορίσεις με το γάμο. Σέβομαι το ρομαντικό κομμάτι αυτού, δεν συμπαθώ τα εθιμοτυπικά και ιδιαίτερα αυτά που έχουν σχέση με την εκκλησία. Για πρακτικά ζητήματα υπάρχει και το σύμφωνο.