Ένα βήμα
Ένα κοστούμι
Ένα μικρόφωνο
Μια τηλεοπτική κάμερα
Ένας καλός λόγος να μιλήσεις
Ένας καλός λόγος να αφουγκραστείς
Ένας καλός λόγος να ανέβεις στη σκηνή
Ένας κυβερνητικός Αξιωματούχος, λίγες στιγμές πριν απευθύνει δημόσιο διάγγελμα. Προετοιμάζεται να ανέβει στο βήμα. Συνεργάτες του εισβάλουν στο χώρο, στον προσωπικό του χώρο. Κάθε εισβολή και μια ώθηση να πάει παρακάτω. Να βγει στο κοινό και να δώσει ένα «παυσίπονο» λόγο στην κοινωνία. Η σκηνή μεταμορφώνεται σε τηλεοπτικό πλατό και ο χρόνος μετράει αντίστροφα. Μέσα από το πρίσμα της προετοιμασίας ο ήρωας προβαίνει σε εξομολόγηση, σε παραδοχή της σκοτεινής φύσης, της διεφθαρμένης, της μπερδεμένης, της οργισμένης, της ανθρώπινης φύσης. Ο άνθρωπος μπορεί να παραδέχεται, δεν μπορεί όμως να αλλάξει.
Σκηνοθετικό σημείωμα
Ο «υπόγειος» ήρωας του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι δεν αγαπά κανέναν. Ο Βασλάβ Νιζίνσκυ προσπαθεί να «αισθανθεί» και να αγαπήσει τους πάντες. Ένας μηδενιστής κι ένας ψυχικά άρρωστος άνθρωπος, που όμως συγκλίνουν. Τα ανθρώπινα «θέλω» δεν βασίζονται ούτε στη λογική ούτε σε κοινωνικά αποδεκτές και ηθικές αξίες. Με αφορμή τα δυο αυτά κείμενα και πολλά γεγονότα στην ιστορία που εξατμίζονται στο χρόνο, πλάθουμε ένα δικό μας ήρωα. Τον ντύνουμε, τον ετοιμάζουμε και τον οδηγούμε στη σφαγή. Ένας μονόλογος σε διάλογο με το κοινό. Κάθε σκέψη, συλλογισμός, συνομιλία είναι μια πολιτική τοποθέτηση. Μια φωνή που αναζητά τη θέση της στην κοινωνία. Η θεωρία του σπηλαίου ήθελε κάποτε τον φωτισμένο άνθρωπο να κατεβαίνει στα έγκατα της γης για να ρίξει φως στα σκοτάδια. Πλέον, οι σκοτεινοί άνθρωποι ζητούν τον δικό τους εκπρόσωπο.
«Το μόνο που θέλουμε είναι να κάνουμε το κόσμο καλύτερο. Καλύτερο, δε σημαίνει καλύτερο για όλους. Δεν είμαστε άνθρωποι φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό. Για κάποιους θα σημαίνει πάντα χειρότερο»
