Ο νέος δίσκος αποτελείται από εννέα τραγούδια, τα οποία γράφτηκαν σε διαφορετικές χρονικές στιγμές και πηγάζουν από προσωπικές εμπειρίες του καλλιτέχνη. Το ερωτικό στοιχείο είναι κυρίαρχο στα περισσότερα κομμάτια, ενώ δεν λείπουν και οι κοινωνικοί προβληματισμοί και προεκτάσεις, όπως παραδείγματος χάριν στο πρώτο κατά σειρά τραγούδι του δίσκου, το «Ζάλογγο».
Κύριος άξονας για τον Ορέστη Ντάντο είναι το τραγούδι αυτό καθ’ αυτό, η μουσική που προκαλεί ένα χαρακτηριστικό «ανατρίχιασμα» στον ακροατή.
Δεν φοβάται να κινηθεί και σε πιο σκοτεινά μουσικά μονοπάτια ή να παρεκκλίνει από τις προσωπικές του νόρμες, καθώς χαρακτηρίζει «οριακό» το τραγούδι «Σκάβω τρύπες», εννοώντας ότι είναι αρκετά διαφορετικό και «μοιάζει σαν να μην ταιριάζει με τα υπόλοιπα του δίσκου».
Ο Ορέστης Ντάντος, προτού μας συστηθεί ως τραγουδοποιός, εργαζόταν ως εκπαιδευτικός σε σχολείο, καθώς είναι απόφοιτος του τμήματος Μουσικών Σπουδών. Όπως αποκάλυψε, μάλιστα, στην παρουσίαση του νέου του δίσκου, το κομμάτι «Μια κι έξω» (το τραγούδι με τα πολλά λόγια, όπως χαρακτηριστικά το αποκαλεί) το έγραψε το διάστημα που δίδασκε σε κάποιο σχολείο της ελληνικής επαρχίας.
Το όνομα του άλμπουμ, «Προσάναμμα», δεν ταυτίζεται με το όνομα κανενός τραγουδιού, αλλά, όπως αποκάλυψε ο ίδιος ο τραγουδοποιός, σχετίζεται με το κομμάτι «Αναστενάρηδες», η κεντρική ιδέα του οποίου έχει να κάνει με το αν οι αναστενάρηδες όντως δεν πονούν ή πονάνε και το κρύβουν. Το «Προσάναμμα» για τον Ορέστη Ντάντο δηλώνει την επιθυμία του να ανάψει μια φωτιά, είναι δηλαδή μια μαγιά φωτιάς. Όπως είπε χαρακτηριστικά, πολύ θα ήθελε να είναι ένα προσάναμμα ο νέος δίσκος, αλλά αυτό θα το κρίνουν εν τέλει οι ακροατές.
Ένα άλμπουμ πολύχρωμο, ερωτικό, με εμφανείς επιρροές από παλιές καλές εποχές της ελληνικής μουσικής σκηνής, κάτι το οποίο παραδέχεται κι ο δημιουργός, ομολογώντας τα μουσικά ακούσματα του παρελθόντος, τα οποία κυμαίνονται σε ένα ευρύ φάσμα, από Παυλίδη και Αγγελάκα έως Radiohead και Τσιτσάνη, κι από κλασσική μουσική μέχρι Θεοδωράκη και Χατζηδάκι.
Η μουσική βάση του πάντως είναι η 70’s και 80’s rock, κάτι το οποίο φαίνεται και στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου «Δαιμόνια», ενώ δεν λείπουν και οι επιρροές από την παράδοση, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τους «Αναστενάρηδες», ένα ζωναράδικο, στο οποίο ακούγονται γκάιντες. Παρ’ όλη την ποικιλία, βέβαια, ο ίδιος θέλει να πιστεύει ότι υπάρχει κάποια ομοιογένεια και μια κοινή γραμμή σε ολόκληρο το νέο άλμπουμ.
Ο Ορέστης Ντάντος χαρακτηρίζει τα τραγούδια του «συγκινησιακά», (και όχι ποιοτικά), καθώς αυτό που επιδιώκει να προκαλεί είναι συγκίνηση σε όποιον τα ακούει, με σκοπό να τον ακούσουν και live προκειμένου να νιώσουν ξανά αυτό το «ανατρίχιασμα».
Στην ερώτηση «τι έχει αλλάξει από τον πρώτο δίσκο» του, απαντάει με αφοπλιστική ειλικρίνεια ότι παλιά δεν ήξερε τι έκανε και πως οι εποχές είναι εντελώς διαφορετικές, αλλά αυτό που έχει μείνει ίδιο είναι η αγάπη του να γράφει τραγούδια και το γεγονός ότι έχει κρατήσει την παιδικότητά του.
