Chrysta Bell: Η μούσα του Ντειβιντ Λιντς στην Αθήνα

Έκανε την έμφανισή της – είναι η αλήθεια- με φοβερές συστάσεις. Ποιος θα μπορούσε να πει ότι η τέχνη του έχει το άγγιγμα του David Lynch; Ή ότι γράφει μαζί με τον Lynch τραγούδια, ή ότι ο Lynch επιμελείται τις συναυλίες του; Δεν ξέρω πολλούς. Την Chrysta Bell ξέρω.

Ένα γοητευτικό πλάσμα που η μουσική του σε στέλνει σε εκείνους ονειρικούς, παράξενους και παράξενα οικείους τόπους του σκηνοθέτη του Μπελ Βελούδου και του Mulholland Drive και που η παρουσία της και μόνο σε μεταφέρει στο παλιό Χόλιγουντ, ή πουθενά συγκεκριμένα, χωρίς νοσταλγίες και υποχρεωτικά φλας-μπακ.

Ετσι, την πρώτη φορά που ήρθε στην Αθήνα, τον Δεκέμβριο του 2012, έπιασα θέση μπροστά -καθιστή συναυλία- και ήταν σα να παρακολουθούσα ένα όνειρο από εκείνα του Twin Peaks / της cult σειράς του Lynch, της καλύτερης σειράς που έχει «δει» η τηλεόραση ποτέ (και δεν είναι μόνο δική μου γνώμη) χωρίς τότε, έξι χρόνια πριν, να είχε ακουστεί ψίθυρος ότι το Twin Peaks θα επέστρεφε στις οθόνες.

Στην σκηνή η Chrysta Bell ερμηνεύει τα τραγούδια της με συστολή κοριτσιού από το Τέξας που αρχίζει να ταξιδεύει και συναντά τον κόσμο, με μυστηριο μοιραίας γυναίκας

Σε αυτό το καινούργιο Twin Peaks που επέστρεψε, του David Lynch πάντα, η Chrysta Bell είχε τον δικό της ρόλο, ως πράκτορας του FBI Τάμι Πρέστον με πολλά μυστήρια ζητήματα για να λύσει, δίπλα στον επικεφαλής πράκτορα Γκορντον Κολ (τον David Lynch τον ίδιο).

Στην σκηνή η Chrysta Bell ερμηνεύει τα τραγούδια της με συστολή κοριτσιού από το Τέξας που αρχίζει να ταξιδεύει και συναντά τον κόσμο, με μυστηριο μοιραίας γυναίκας και ένα αινιγματικό στιλ που δένει με την ambient, μελωδική και σκοτεινή συχνά υφή των τραγουδιών της.

Είχα μαζί μου το βινύλιο του This Train σε περίπτωση που θα υπήρχε ευκαιρία να μου το υπογράψει _γιατί, πόσες φορές θα μπορούσες να βρεθείς τόσο κοντά σε Twin Peaks καταστάσεις; Σωστά; Αφού κιόλας μερικές μέρες νωρίτερα είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο για μια συνέντευξη τότε στα ΝΕΑ και η Chrysta Bell ήταν τόσο ευγενική όσο και εκεί στη σύντομη συνάντησή μας. Όπου μας είπε για τον David και πόσο τυχερή ένοιωθε που μπόρεσε να συνεργαστεί μαζί του – o Lynch είχε επιμεληθεί όλο το στήσιμο της περιοδείας.

Είπαμε και για το Twin Peaks και πόσο συγκλονιστικό θα ήταν να ξαναβλέπαμε τον πράκτορα Cooper να απολαμβάνει τον «καφέ του μαύρο σαν νύχτα χωρίς φεγγάρι» με ένα κομμάτι λαχταριστή κερασόπιτα μαζί, αλλά μάλλον κάτι τέτοιο θα ήταν too good to be true- έτσι είπαμε τότε. Μας αγκάλιασε, μας ευχαρίστησε, χαιρετηθήκαμε λέγοντάς της πόσο θα θέλαμε κάποια στιγμή πραγματικά να πάμε στα μέρη της στο Τέξας- και φύγαμε.

Δεν θα το πιστέψετε! Την επόμενη χρονιά βρέθηκα στο Σαν Αντόνιο την πόλη που έχει γεννηθεί η Chrysta Bell και μάλιστα Απρίλη μήνα που έχουν την ονομαστή τους φιέστα. Και το άλλο το ξέρετε. Το Twin Peaks επέστρεψε, 25 χρόνια μετά, αυτό το καλοκαίρι που πέρασε.

Δηλαδή εγώ το πιστεύω ότι η Chrysta Bell κάνει μαγικά και δεν την χάνω τη συναυλία της τώρα που έρχεται στο Gagarin στις 4 Απριλίου. Και μάλιστα μ’ ένα εξαιρετικό άλμπουμ, το We Dissolve χωρίς τον Lynch αυτή την φορά, αλλά με τον αδιαμφισβήτητο John Parish στην παραγωγή και συμμετοχές ηχηρές σαν αυτή του θορυβοποιού Stephen O’ Malley (μ’ ένα ολοκαίνουργιο –το “Chrysta Bell” Εp, επίσης).

Αυτά για την Κρισταμπέλ (είναι το μικρό της όνομα αυτό) και να προσέχετε τι θα ευχηθείτε.