Βάκχες στη Στέγη: Μια παράσταση για όλες τις αισθήσεις

Βακχευμένοι τελεστές αφηγούνται τα πάθη του άπιστου βασιλιά Πενθέα που έμελλε να κατασπαραχθεί από την ίδια τη μητέρα του, την Αγαύη. Γιατί αψήφησε το θεό Διόνυσο. Τον απέρριψε. Και ποια μεγαλύτερη ύβρις από αυτή; Αυτό ήθελε να εκφράσει ο Ευριπίδης. Ο Άρης Μπινιάρης όμως ήθελε κάτι τελείως διαφορετικό.

Λευκό, ολόλευκο σκηνικό. Λευκά, ολόλευκα κουστούμια. Ένας τεράστιος υπό φωτιζόμενος κρίκος αιωρείται πάνω από τα κεφάλια των τελεστών. 10 λευκά κορμιά λικνίζονται αργά, βασανιστικά, απόλυτα φιλήδονα για τα επόμενα 67 λεπτά. Ο Θεός στο μικρόφωνο ουρλιάζει… Καταριέται, επιβάλλει την ύψιστη τιμωρία. Ο χορός σιγοψιθυρίζει, μουρμουρίζει τη μια στιγμή συμμέτοχος, την επόμενη κριτής. Ο Βασιλιάς γίνεται τράγος… επί σκηνής. Αυτόπτης μάρτυρας της τελετουργίας, η μουσική που βγαίνει επιβλητική από έναν ολόλευκο ντράμερ και έναν εξίσου ολόλευκο κιθαρίστα επί σκηνής, φέρνοντας στο νου κάτι από Doors με Nirvana και Radiohead γωνία… Αλήθεια θα άκουγαν ποτέ οι Βάκχες Radiohead;

Ροκ ύμνος προς τον Διόνυσο, χοροθέατρο και αρχαία τραγωδία σε πλήρη αρμονία και απόλυτο σεβασμό με το αρχαίο κείμενο. Ή απλώς μια τελετουργία επί σκηνής; Ένας Λούλης Θεός – κυριολεκτικά! Ένας Γάλλος γαλαζοαίματων προδιαγραφών και μια Καραμπέτη επιβλητική και σπαρακτική. Η Αμάλια Μπένετ κλέβει την παράσταση με την απαλότητα και τη ρυθμικότητα του κορμιού της, παρασύροντας στο βακχευμένο χορό και τους υπόλοιπους τελεστές. Φυσικό επακόλουθο, αφού υπογράφει τη συγκλονιστική κινησιολογία της παράστασης.

Όλοι οι συντελεστές καταπληκτικοί… Άννα Καλαϊτζίδου, Εύη Σαουλίδου, Κωνσταντίνος Σεβδαλής, Χάρης Χαραλάμπους, Ονησίφορος Ονησιφόρου και Άρης Μπινιάρης. Σε διπλό ρόλο. Ο σκηνοθέτης των παραστάσεων “Το θείο τραγί” και “’21” αγαπάει εξίσου το θέατρο και τη μουσική κι αυτό φαίνεται ξεκάθαρα. Τώρα πρόσθεσε σε όλο αυτό, το εξαιρετικά επιβλητικό και υπέροχο κτήριο του Ιδρύματος Ωνάση. 

-«Και τι πήρες από αυτή την παράσταση που σε ενθουσίασε τόσο;» με ρώτησε ξαφνικά η Αφροδίτη.
-«Τι εννοείς;» της απάντησα απορημένη.
-«Έδωσε κάποια λύση στα προβλήματά σου; Είχε κάποιο συμβολισμό για τη σημερινή εποχή της κρίσης; Σου άνοιξε κάποιον δρόμο;
-«Μπορεί, σε κάποιον άλλο. Γιατί κάθε θεατής παίρνει αυτό που χρειάζεται από κάθε παράσταση. Εγώ πήρα ένα θέαμα υψηλών συγκινήσεων, ένα ρίγος καθηλωτικό, ένα ο φ θ α λ μ ό λ ο υ τ ρ ο στο μάτι, το αυτί, την καρδιά μου από το πρώτο δευτερόλεπτο, την πρώτη νότα και για 67 ακόμα λεπτά. Δεν είναι αυτό αρκετό;

Οι Βάκχες αποτελούν το ώριμο έργο του Ευριπίδη που παρουσιάστηκε μετά το θάνατό του και επάξια απέσπασε το πρώτο βραβείο στα Διονύσια του 407 π.χ. Όπως άξια αποσπούν και οι Βάκχες του Άρη Μπινιάρη το χειροκρότημα του κοινού κάθε βράδυ έως την 1/4. Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε στην ιστοσελίδα της Στέγης sgt.gr

Εγώ ήθελα απλώς να σας ξεσηκώσω…