Ο Αττίκ “επιστρέφει” στο Παλλάς

Ο Αττίκ υπήρξε μια γοητευτική προσωπικότητα, που σφράγισε ανεξίτηλα την ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, επηρέασε όλους τους μετέπειτα δημιουργούς και δίκαια θεωρείται ο πρόγονος των σύγχρονων τροβαδούρων. Τα τραγούδια του άμεσα και βιωματικά, με βαθύ ρομαντισμό, ευγενική μελαγχολία και λεπτό χιούμορ, αποτελούν συχνά ολοκληρωμένα μουσικοθεατρικά μονόπρακτα. Ο Κλέων Τριανταφύλλου, όπως ήταν το πραγματικό όνομα του Αττίκ, υπήρξε ένας από τους κύριους εκφραστές του ρομαντικού ελληνικού τραγουδιού, με περισσότερα από 100 καταγεγραμμένα ελληνικά τραγούδια. Ποιος άλλωστε δεν γνωρίζει το «Ζητάτε να σας πω», την «Παπαρούνα», «Τα τελευταία γιασεμιά», αλλά και πολλά άλλα; 

Η Prime Entertainment  και ο Μιχάλης Αδάμ πήραν την απόφαση να ξανα ανεβάσουν τη θρυλική «Μάντρα» του Αττίκ, αυτή την φορά στο Θέατρο Παλλάς, καθώς πιστεύουν βαθιά ότι ο Αττίκ και η εποχή του δεν αποτελεί μόνο ένα μουσειακό κομμάτι, ούτε ενδιαφέρει μόνο ανθρώπους μιας ορισμένης – λίγο μεγαλύτερης ηλικίας – αλλά είναι κάτι που έχει παραμείνει «ζωντανό» και συγκινεί ανθρώπους μέχρι και σήμερα. Αυτό μάλιστα το απέδειξε θριαμβευτικά η παράσταση το 2012 στο Θέατρο Badminton, η οποία κατάφερε να δικαιώσει τους συντελεστές της μεσα σε λίγες μόνο ημέρες παραστάσεων. 

Αυτό που κυρίως αποδείχτηκε τότε, είναι ότι ο Αττίκ δεν είναι κάτι ξεχασμένο στο πέρασμα των χρόνων και αυτό έρχονται να επιβεβαιώσουν γι’ ακόμη μια φορά οι συντελεστές της νέας παράστασης, που κανει πρεμιέρα στο Παλλάς την Παρασκευή 13 Απριλίου, για λίγες παραστάσεις.

Νέα κείμενα, νέα τραγούδια, νέος θίασος με νέους ταλαντούχους πρωταγωνιστές, όπως είναι ο Αντώνης Καφετζόπουλος, η Κατερίνα Παπουτσάκη, ο Μίνως Θεοχάρης, η Νάντια Κοντογεώργη, ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης και άλλοι πολλοί. Νέος συνεργάτης, στα σκηνικά και στα κοστούμια ο Μανόλης Παντελιδάκης και ο Λευτέρης Παυλόπουλος στους φωτισμούς. 

Ωστόσο κάποιοι παραμένουν ίδιοι από τότε, όπως ο Άκης Σακελλαρίου – που ενσαρκώνει επί σκηνής τον ομώνυμο ρόλο του Αττίκ – και η Ζωζώ Σαπουντζάκη, οι οποίοι συναντιώνται και πάλι στη σκηνή έξι χρόνια μετα την επιτυχία του Badminton. Η Σοφία Σπυράτου υπογράφει και πάλι τη σκηνοθεσία και τη χορογραφία ενώ ο Λάμπρος Λιάβας ανέλαβε τη μουσική έρευνα και τα κείμενα, τα οποία “φρεσκαρίστηκαν” σε σχέση με την προηγούμενη παράσταση. Ο Γιάννης Ξανθούλης, με τα νέα στιχουργικά ιντερμέδια, αφήνει με τη σειρά του το προσωπικό του στίγμα στη νέα παράσταση, ενώ ο Θοδωρής Κοτεπάνος ανέλαβε την μουσική ενορχήστρωση και διεύθυνση. 

Όλοι οι συντελεστές, ο καθένας με την ειδική γνώση και την ευαισθησία του, μοιράζονται ένα κοινό όραμα: να «αναζητήσουν» τον μύθο του Αττίκ, το ύφος και το ήθος μιας ολόκληρης εποχής, την «Μάντρα», την αυλή των θαυμάτων, τον κόσμο της «Μάντρας», τον ίδιο τον Αττίκ και τη γενιά του, μέσα από ήχους, τραγούδια, όργανα, φωνές και μουσικές «σ’ ένα γοητευτικό προσκλητήριο μνήμης», όπως έυστοχα χαρακτήρισε ο Λάμπρος Λιάβας, την παράσταση. 

Στο επίκεντρο της παράστασης θα είναι τα πιο αγαπημένα κομμάτια του Αττίκ, καθώς και μια επιλογή από τραγούδια και άλλων συνθετών της ίδιας, όμως, περιόδου, με σκοπό να τιμηθεί η μουσική μας κληρονομιά και μια ολόκληρη γενιά καλλιτεχνών. 

Οι θεατές πρόκειται να κάνουν ένα ταξίδι μνήμης σε μια Αθήνα διαφορετική, μέσα από μια διαδρομή που απεχθάνεται το ρετρό, αλλά σε κάνει να γελάς και να συγκινείσαι… βρίσκοντας πολλά κοινά σημεία με τη σημερινή εποχή, αντίστοιχης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Τους προσκαλεί ν’ ανακαλύψουν αξίες ζωής και την καλλιτεχνική τόλμη μιας εποχής, μεταβατικής όπως είναι και η αυή που βιώνουμε σήμερα. 

Η Σοφία Σπυράτου, σκηνοθέτις και χορογράφος της παράστασης, τονίζει πως «Σκοπός μας δεν είναι να επαναφέρουμε από το συρτάρι μια παλιά επιτυχία. Το κάνουμε επειδή ακόμα το θέμα έχει “ψωμί”! Τα κέιμενα και τα τραγούδια της νέας μας αυτής προσπάθειας αποτελούν ευκαιρίες για ταλαντούχους ανθρώπους να καταθέσουν μια καινούρια “Μάντρα”. Αυτή η παράσταση για μένα είναι σα να την κάνω απ’ την αρχή!»

Η Ζωζώ Σαπουντζάκη με τη σειρά της, μιλώντας για την παράσταση, ανέφερε μεταξύ άλλων, πως πρόκειται για μια δύσκολη και ακριβή – για τις μέρες μας – παράσταση, ενώ θυμάται με συγκίνηση το περιστατικό, που πριν από μερικά χρόνια, η ανηψιά του Αττίκ την περίμενε έξω από το θέατρο με μια παρτιτούρα στο χέρι και της είπε «Αν ζούσε ο Αττίκ, έτσι θα ήθελε να λένε τα τραγούδια του, όπως τα είπες εσύ απόψε!» 

Ο Μανόλης Παντελιδάκης, δηλώνει πόσο τυχερός αισθάνεται που κατάφερε πλέον να είσαι συμμέτοχος της τόσο πετυχημένης παράστασης, που πριν από 6 χρόνια είχε αφήσει εποχή, ενώ ο Θόδωρος Κοτεπάνος εξομολογείται πως «Αν ο Αττίκ είχε το φοβερό στιχουργικό ταλέντο που είχε και δεν είχε το μουσικό, δεν θα ζούσε ως σήμερα. Το αντίστροφο ίσως και να ίσχυε! Γιατί τα τραγούδια μένουν ακόμα και αν δεν καταλαβαίνουμε τη γλώσσα που μιλάει ο ερμηνευτής. Άλλοι ακούνε στίχο στα τραγούδια και άλλοι μουσική. Ο Αττίκ δεν είναι καθόλου δύσκολο να ξαναγίνει σήμερα, γιατί είναι διαχρονικός!»

Το σίγουρο είναι πως οι πρωταγωνιστές της παράστασης, είναι έτοιμοι με απόλυτο σεβασμό και αγάπη, να ξανά ζωντανέψουν εκείνη την εποχή και να τιμήσουν τον Αττίκ, την τέχνη και το ήθος του, αισθανόμενοι πάνω από όλα τυχεροί που μπορούν να γνωρίσουν και να βιώσουν κατά κάποιο τρόπο τη μαγική εποχή της «Μάντρας». «Είμαστε ανοιχτοί αγωγοί και συγκινούμαστε με τον αληθινό ρομαντισμό της εποχής, κάθε φορά από την αρχή!» συμφωνούν. 

Και φυσικά, τελος, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στην ημερομηνία της πρεμιέρας, στις 13 Απριλίου, που δεν είναι καθόλου τυχαία, όπως μας εξηγούν οι συντελεστές, μιας και ο αριθμός 13 είναι ένας σημαδιακός αριθμός, που φαίνεται να «κυνηγούσε» τον ίδιο τον Αττίκ. Στις 13 Απριλίου του 1913, στο Παρίσι, ο Αττίκ έκανε το ντεμπούτο του, δίνοντάς του τον αριθμό 13 στο πρόγραμμα, καθώς και το καμαρίνι με το νούμερο 13. Επίσης όταν αποφάσισε τελικά να ανοίξει τη «Μάντρα», το έκανε μέσα σε 13 ημέρες, στις 13 Αυγούστου του 1929, με 13.000 δανεικές δραχμές. Από τότε λοιπόν, ο αριθμός 13 έγινε ο τυχερός του αριθμός, με τους συντελεστές να ομολογούν χαριτολογώντας πως «Δεν εξηγείται αλλιώς, συνομωτεί το σύμπαν!».