Status Update: Αργύρης Πανταζάρας, ηθοποιός – σκηνοθέτης

Στο χώρο του θεάτρου μπήκα από έντονη επιθυμία δημιουργίας και έκφρασης σε κάθε μορφή. Το θέατρο μου έδωσε το δικαίωμα σε μια ελεύθερη μελέτη. Μου έδειξε το δρόμο να δημιουργήσω το δικό μου τρόπο δουλειάς και εξέλιξης. Νιώθω πολύ τυχερός που μπορώ να δημιουργώ όχι μόνο μια παράσταση, αλλά κυρίως ιδανικές συνθήκες εργασίας.

Η δουλειά μου ως καλλιτέχνης είναι να μπορώ να ακολουθώ και να ερμηνεύω το όραμα κάποιου άλλου ή να μπορώ να δημιουργήσω ένα κόσμο από το Α μέχρι το Ω και να μεταφέρω μηνύματα μέσω της Τέχνης στο κοινό.

Έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην καλλιτεχνική μου ταυτότητα, στην αισθητική, στην αυστηρότητα, στην ελευθερία και στη υπευθυνότητα μου η συνεργασία μου με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, το Λευτέρη Βογιατζή και την Κατερίνα Ευαγγελάτου.

Οφείλω να νιώθω ευλογημένος και ευγνώμων. Όμως δεν έχει νόημα το ποσό νωρίς θα πετύχεις κάτι σε μια καριέρα, αλλά η διάρκεια και η συνέπεια στο έργο. Μου αρέσει να βουτάω στα βαθιά και στα δύσκολα και ευτυχώς οι κόποι μου ανταποκρίνονται σε κάποιο θεμιτό αποτέλεσμα. Θέλω να πω ούτε η τύχη, ούτε οι κόποι, ούτε το ταλέντο θα σου μάθουν να είσαι αποδοτικός. Μπορεί να είσαι τυχερός αλλά όχι αποδοτικός. Μπορεί να κοπιάζεις πολύ και να μην έχει αποτέλεσμα και κανένα νόημα αυτό που κάνεις. Μπορεί να έχεις ταλέντο και να πηγαίνει στο βρόντο. Συνεπώς, όλα αυτά δεν είναι πάντα συστατικά επιτυχίας.

Να παίζεις και να κάνεις διάλογο με τη σιωπή; Ο μονόλογος είναι ότι πιο ακραίο μπορεί να δοκιμάσει κανείς. Και προτείνω σε κάθε ερμηνευτή να περάσει από αυτή τη δοκιμασία. Είσαι αντιμέτωπος με τον χρόνο, τον λόγο και με όλο σου το είναι. Δεν μπορείς να κάνεις ούτε “είσοδο” ούτε “έξοδο” από τη σκηνή και να παίξει κάποιος άλλος για σένα. Το κάνω κυρίως για να πειραματιστώ, να βρω κάποιους δρόμους με παρτενέρ τον θεατή και να έρθω σε άμεσο διάλογο. Καταθέτω κάποια εργαλεία που θα ήθελα να δοκιμάσω γενικά στο θέατρο και θεωρώ, ως δημιουργός, χρέος μου να τα εφαρμόσω πρώτα στον εαυτό μου. Επίσης ο μονόλογος που ετοιμάζω, έχει ένα θίασο δέκα καλλιτεχνικών συντελεστών σε όλα τα πόστα. Ως καλλιτεχνική ομάδα μαθαίνουμε μαζί, κυρίως το πώς στήνεται μια παράσταση από το μηδέν, ξανά και ξανά…Για μένα είναι ένα reset, ένα restart. Είναι η υπενθύμιση του να μη ξεχνάς από που ξεκίνησες και ποιος είναι ο πραγματικός σκοπός σου. Ο δικός μου σκοπός είναι η συνεχόμενη εξέλιξη μέσα από την αναζήτηση.

Η ιδέα για τον «Καλό λόγο» προέρχεται από μια δυσλειτουργική κοινωνία. Το «1984» αναφερόταν σε μια δυστοπική πραγματικότητα από την οποία δεν απέχουμε και πάρα πολύ. Ο Winston Smith πάλευε για να βρει το “φως” μες στο σκοτάδι και στο τέλος έλεγε “ευχαριστώ”. Ο δικός μας ήρωας έχει αποδεχτεί το σκοτάδι της ανθρώπινης φύσης και στο τέλος λέει “συγνώμη”.

Ο πιο καλός λόγος για ν’ ανέβω στη σκηνή είναι για να αφουγκραστώ.

Μου αρέσει κυρίως να ανανεώνω τους στόχους που θέτω. Τώρα, μ´ αρέσει περισσότερο να εστιάζω σε στόχους που αφορούν την προσωπική μου ζωή, εκτός επαγγέλματος. Δεν γίνεται να θέτεις στόχους επαγγελματικούς αν δεν φροντίζεις πρώτα το προσωπικό σου κόσμο.

Το επόμενο πράγμα που θα ήθελα να κάνω σχετικά με την Τέχνη είναι να συνεχίσω τις σπουδές μου σ’ αυτήν.

Η έπαρση δεν οφείλεται σε καμιά δουλειά, έρχεται μέσα από τον άνθρωπο. Δεν έχει ούτε ηλικία, ούτε ιδιότητα, είναι ίδιον συμπεριφοράς και παιδείας. Η αλαζονεία και η έπαρση είναι κάτι που απεχθάνομαι και με φοβίζει ακόμα και η ιδέα ότι μπορεί να αλλοιώσει τη ζωή μου και κυρίως τους ανθρώπους γύρω μου. Δεν υπάρχει δικαιολογία να νιώθεις ανώτερος από κάποιον, σε κανένα πλαίσιο δουλειάς. Είμαι πολύ τυχερός και ευγνώμων που έχω ανθρώπους κοντά μου, που είναι πολύ αυστηροί κριτές και με έχουν μάθει να ακούω. Οι άνθρωποι που με ξέρουν πολύ καλά, μπορούν να πουν αν το “έχασα” αν “ξέφυγα” ή όχι. Όποιος άλλος και να το πει, αμφιβάλω για τη πρόθεση και για τα επιχειρήματα του. Ας πούμε κάποτε έμαθα ότι χαρακτήρισαν “έπαρση” το να μη βγω να παίξω στο Β´ μέρος, στη παράσταση Φάουστ. Η παράσταση διακόπηκε και ο κόσμος δυστυχώς έπρεπε να γυρίσει σπίτι του από τον Πειραιά. Όμως, εγώ σε όλο το πρώτο μέρος είχα οξεία φαρυγγίτιδα, ήμουν με πυρετό, λουσμένος με κρύο ιδρώτα, με κομμένα γόνατα, και η φωνή μου δεν έβγαινε. Και ήταν η έκτη παράσταση της εβδομάδας μετά από διπλή τρίωρη παράσταση του Σαββάτου. Αυτό λέγεται ανώτερα βία. Ετσι, προστατέψαμε όλοι μαζί, τη παράσταση, την ποιότητα της δουλειάς μας και κυρίως έναν “άνθρωπο”. Αμέσως μετά έμαθα ότι ακυρώθηκαν παραστάσεις και πρεμιέρες την ίδια στιγμή στο Εθνικό, στο Παλλάς και σε άλλα θέατρα. η μία μετά την άλλη, από μεγάλους πρωταγωνιστές, λόγω επιδημίας φαρυγγίτιδας. Ναι, ήμουν και είμαι τελειομανής, ζητάω το καλύτερο από έμενα πρώτα και ύστερα από τους άλλους, άλλο απαιτητικός και άλλο “diva”. Η “αλαζονική ταπεινότητα”, είναι κάτι πολύ πιο ύποπτο και επικίνδυνο στις μέρες μας.

Ενεργός πολίτης είναι πάνω απ’ όλα ο υπεύθυνος πολίτης, ο ενημερωμένος, που ξέρει τα δικαιώματα του και τις υποχρεώσεις του, εκφράζει την άποψη του και συμμετέχει με κάθε τρόπο ενεργά στην κοινωνία. Πιστεύω πως είμαι και οφείλω να είμαι ενεργός πολίτης μέσω της καλλιτεχνικής πράξης αλλά όχι μόνο. Όλοι πρέπει να είμαστε ενεργοί πολίτες, ανεξάρτητα από το επάγγελμα ή την ιδιότητα μας. Να διεκδικούμε τα δικαιώματα μας αλλά και τα δικαιώματα όσων δεν μπορούν να τα διεκδικήσουν.

Η πιο μεγάλη αλήθεια που θα ήθελα να πω αλλά μα φοβάμαι πως κανείς δεν θα την ακούσει είναι πως δεν υπήρξε ποτέ ειρήνη στο πλανήτη, παρά μόνο μια πρόσκαιρη ανακωχή.