Πολυβραβευμένο έργο, με κεντρική ιδέα τη στάση του ανθρώπου απέναντι σε ένα δυνατό δίλημμα που αντιστέκεται στην εξουσία αλλά και στα ίδια του τα συναισθήματα.
Ο θεατής συμμετέχει, ταυτίζεται με τους ήρωες, παρακολουθεί από πολύ κοντά την εξέλιξη της υπόθεσης. Σε αυτό το κλίμα εγγύτητας, συμβάλλει και η ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα του θεάτρου Αλκμήνη.
Στον “Αντρειωμένο”, προβάλλονται παγκόσμιες ανθρώπινες αξίες, ενώ η θεατρική εμπειρία ξεκινά από την είσοδο του θεατή στο χώρο του θεάτρου, ολοκληρώνεται με την έξοδό του κι επεκτείνεται με τακτική επικοινωνία μέσω e-mail, στη συνέχεια. Σε όλη αυτή την πορεία, ο θεατής, για πρώτη φορά σε ελληνική θεατρική παράσταση, βιώνει εκπλήξεις, εμπειρίες και συναισθήματα, υπό το πρίσμα μιας καινούριας αντίληψης του θεάτρου.
Υπόθεση έργου:
«Συχνά οι δειλοί πεθαίνουνε πριν από τον θάνατό τους, ενώ ο ανδρείος γεύεται τον θάνατο μεμιάς…»
Λίγα χρόνια μετά τον πόλεμο
Στο γραφείο του διευθυντή Χολτ στην πολιτειακή φυλακή του Γουέδερσφιλντ στο Κονέκτικατ, εν αναμονή της εκτέλεσης ενός θανατοποινίτη, ο οποίος αρνείται να αποκαλύψει την πραγματική ταυτότητά του. Παρά τις επίμονες προσπάθειες του διευθυντή και του ιερέα των φυλακών, καταφτάνει μια νεαρή κοπέλα, ελπίζοντας πως ο μελλοθάνατος είναι ο αδελφός της. Η συνάντηση τριών διαφορετικών αντιλήψεων ξεδιπλώνει συναισθήματα και εικόνες που φέρνουν σε σύγκρουση τρεις διαφορετικούς κόσμους: τον κόσμο της εκκλησίας, της εξουσίας και της…
Λίγα λόγια από τον σκηνοθέτη:
“Όταν χάνονται οι πράξεις, χάνονται οι λέξεις. Χάνονται οι λέξεις γιατί έχουν χάσει την έννοιά τους, το περιεχόμενό τους, γιατί η έννοια δεν αντιστοιχεί σε μια ανθρώπινη πράξη. Έτσι η λέξη ακούγεται άδεια, παλιά, παλιομοδίτικη. Όπως οι λέξεις γενναίος, ανδρείος, αντρειωμένος. Ο δικός μας αντρειωμένος έχει περιεχόμενο ανθρώπινο, αξιοπρέπεια, αυταπάρνηση, ολοκληρωμένη στάσης ζωής. Αναφέρεται σ’ έναν νέο άνθρωπο που μένει πιστός στις αρχές του, μέσα σε δύσκολες συνθήκες, σε πιέσεις της εξουσίας, της κοινωνίας. Στις πιέσεις των ίδιων των συναισθημάτων του ακόμα…”
