Συν & Πλην: Μisery του Στίβεν Κινγκ στο Θέατρο Ιλίσια – Βολανάκης

Το Misery είναι το πλέον γνωστό μυθιστόρημα τρόμου του Στίβεν Κινγκ (1987), ενώ εξίσου επιτυχής ήταν και η μεταφορά του βιβλίου στη μεγάλη οθόνη από τον Ρομπ Ράινερ (1990) που χάρισε το Όσκαρ Α γυναικείου ρόλου στην Κάθι Μπέιτς.

Το έργο

Ο Πολ Σέλντον, ένας μεσήλικας συγγραφέας best sellers μετά από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα καταλήγει τραυματισμένος στο κρεβάτι της νοσοκόμας Άννι Γουίλκς που τυγχάνει και η κορυφαία θαυμάστρια του. Ο Σέλντον γρήγορα συνειδητοποιεί πως η γυναίκα πάσχει από σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα τα οποία αρχίζουν και παίρνουν μια επικίνδυνη για εκείνον διάσταση καθώς η Άννι εμφανίζεται δυσαρεστημένη με την έκβαση της λογοτεχνικής ηρωίδας Misery που πρωταγωνιστεί στα βιβλία του. Η διαμονή – φυλάκιση που θα περάσει στο σπίτι της θα έχει μόνο απρόβλεπτες συνέπειες και ο αγώνας για την επιβίωση του θα αποβεί μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση.

Η παράσταση

Η κατά νου σύγκριση με την κινηματογραφική εκδοχή, αν και έχουμε να κάνουμε με ανόμοια μεγέθη, μοιάζει αναπόφευκτη. Η θεατρική παράσταση που παρακολουθήσαμε προσδιορίζεται από λιτότητα στα μέσα, δίνει το βάρος στις ερμηνείες, εμβαθύνει στην παράνοια και τη διαχείρισή της και με έναν λόγο ο Τάκης Τζαμαργιάς διάβασε και απέδωσε με ρεαλιστικό, επαρκή τρόπο και χωρίς εκπτώσεις τις σελίδες του Κινγκ και την ψυχολογική κυρίως ένταση που αποπνέουν. Η εκ των πραγμάτων έλλειψη σκηνικών χώρων με τη βοήθεια των φωτισμών δημιουργεί την απαραίτητη κλειστοφοβική ατμόσφαιρα.

Σημαντική ευθύνη για το ωραίο αποτέλεσμα φέρει το πρωταγωνιστικό δίδυμο των Ρένης Πιττακή – Λάζαρου Γεωργακόπουλου που συνεπαίρνουν τους θεατές και τους κάνουν να αγωνιούν, όπως συγκρούονται επί δυόμισι ώρες στη σκηνή η ψύχωση της Άννι που φτάνει στη γενική παράνοια και από την άλλη η απελπισία του Πωλ. Μέσα σε γοργούς ρυθμούς βλέπουμε τη Ρένη Πιττακή, σε έναν ρόλο διαφορετικό από εκείνους που την έχουμε συνηθίσει, να μεταμορφώνεται πειστικά σε στοργική νοσοκόμα, στερημένη γυναίκα, σε χαρακτήρα με αποκλίνουσα συμπεριφορά που η εκδικητική του μανία καθορίζει τα πάντα. Από την άλλη ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος, στη μεγαλύτερη διάρκεια καθηλωμένος στο κρεβάτι, εξωτερικεύει με αληθοφάνεια, χωρίς ακρότητες και υπερβολές τον ήρωα που αγωνιά και μηχανεύεται τη σωτηρία του, αντιμετωπίζοντας καρτερικά τα μαρτύρια του καθώς έχει να διαχειριστεί μια ψυχοπαθή αντίπαλο. Μουσική, σκηνικά, κοστούμια, όλα υποστηρικτικά, δένουν ως σύνολο με το κλίμα της ιστορίας και της απόδοσής της.

Τα Συν (+)

• Το πρωταγωνιστικό δίδυμο και η διαχείριση των συγκεκριμένων ρόλων αποδεικνύει την εμπειρία που διαθέτει και κάνει το κοινό να συμπάσχει μαζί του

• Η σκηνοθετική προσέγγιση, θεατρική, με αβίαστη ροή που δεν κουράζει παρά τη μεγάλη διάρκεια της παράστασης, αποφέρει ένα ολοκληρωμένο αποτέλεσμα σε μια ατμόσφαιρα θρίλερ.

• Το ιδιαίτερο φινάλε

• Το συναρπαστικό κείμενο του Στίβεν Κινγκ με την εν προκειμένω επιτυχή απόδοσή του

Τα Πλην (-)

• Λόγος ουδείς

Το Σύνολο (=)

Έντιμη παράσταση με έντονες στιγμές που προϋποθέτουν γερά στομάχια. Αποζημιώνει -με το παραπάνω- το κοινό που θα την επιλέξει.