“Η Μέριλιν πεθαίνει. Η Μέριλιν πεθαίνει. Πεθαίνει μόνη στο διαμέρισμα της κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Ή μήπως τη σκοτώνει κάποιο χέρι; Η Μέριλιν πέθανε.”
Προάστιο Μπρέντγουντ Λος Άντζελες, 5 Αυγούστου του 1962. Ενώ η είδηση για τον θάνατο της Μέριλιν Μονρόε έχει ξεκινήσει να ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο με ταχύτητα, η ίδια κλεισμένη σε μια ντουλάπα με σκούπες ετοιμάζεται να δώσει την τελευταία της συνέντευξη. Οι δημοσιογράφοι και οι ρεπόρτερ έχουν ήδη αρχίσει από νωρίς να κατακλύζουν την περιοχή γύρω από το σπίτι της, αλλά η μεγάλη ντίβα προτιμά την τελευταία της συνέντευξη, την πιο αληθινή, να τη δώσει στον τελευταίο της επισκέπτη, στον μοναδικό που μπορεί ίσως να αντέξει όσα έχει να πει, στο νεκρό κορμί της, το σύμβολο της, το είδωλο της. Τα παιδικά χρόνια, η εγκατάλειψη, η σχέση με τη μητέρα της, ο ανύπαρκτος πατέρας.
Έτσι ξεκινά η αφήγηση που διαπερνά όλη τη ζωή της μέσα από έναν τραγικό θεατρικό μονόλογο, αλλά με δόσεις χιούμορ και χάρης και καταλήγει σε έναν εξίσου τραγικό θάνατο τα αίτια του οποίου δε θα αποκαλυφθούν ποτέ. Αλλά δεν ήταν μόνο τραγική η ζωή της. Στον αντίποδα της μοναξιάς των εξαρτήσεων και των απογοητεύσεων, η Μέριλιν έχει αποκτήσει λάμψη, δόξα, χρήμα, διάσημους και σημαντικούς άνδρες, αλλά ποτέ δεν ευτύχησε, όπως λέει στο κείμενο “Η μόνη μου ελπίδα για να σωθώ από τον εαυτό μου ήταν αυτό το παιδί που δεν πρόλαβα να γεννήσω. Η γέννηση ή ο θάνατος. Η γέννηση μέσα από τον θάνατο. Μονάχα αυτοί, λυτρωτές του εαυτού μου.”
Κι όλα εκείνα κερδισμένα όχι μόνο με την μοναδική της εμφάνιση αλλά και με ένα ταλέντο που της χαρίστηκε, το αξιοποίησε και το έκανε όχημα για να κατακτήσει όσα της χρωστούσε η ζωή. Μια ζωή, ωστόσο, γεμάτη μυστήριο, μεγαλύτερο ίσως και από τον ίδιο της τον θάνατο. Και η ίδια; Κακομαθημένη; Ιδιότροπη; Ανασφαλής; Γενναιόδωρη; Ματαιόδοξη; Εύθραυστη; Ποια ήταν τέλος πάντων η Μέριλιν Μονρόε;
Ένα σπαρακτικό έργο για τη ζωή και το θάνατο της μεγάλης ντίβας, που το Αμερικάνικο Ινστιτούτο Κινηματογράφου έχει κατατάξει έκτη στη λίστα με τις 25 μεγαλύτερες σταρ όλων των εποχών, γραμμένο από τη Βασιλεία Δημηνίδου.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟ
Τώρα ξέρω. Όλα είναι μάταια. Όλα είναι μάταια. Τώρα ξέρω. Ήθελα να ξέρω περί τίνος πρόκειται. Η ζωή. Όλα. Τώρα ξέρω. Μόνο, εδώ, για πρώτη φορά, δε νιώθω αγωνία για τίποτα.
Η σιωπή του θανάτου απ’ ότι φαίνεται σέβεται τις αδυναμίες της ψυχής μου, την αφήνει ξεσκέπαστη και χωρίς πόνο αυτή τη φορά, απλά υπάρχει, νεκρή η ζωντανή, λυτρωμένη από φόβους και αδυναμίες, απελευθερωμένη από εξαρτήσεις κι απ΄ τις τύψεις μου ακόμα… Τώρα όλα είναι στα χέρια του Θεού. Ακόμα κι αυτές. Τώρα νιώθω να ησύχασα. Φαίνεται μόνο ο θάνατος ησυχάζει τον άνθρωπο…
Σε λίγο θα έρθουν να με πάρουν, το φως θα χαθεί, το φως μου απ’ τον κόσμο αυτό, το φως απ’ τα μάτια μου, σε λίγο δεν θα υπάρχει ζωή για μένα ποτέ ξανά, αλλά, αν ξαναβρεθώ εδώ, και πάλι βιαστική θα περάσω, και στη σιωπή, ίσως να έχει μείνει το φως μου ακόμα στον κόσμο αυτό και τότε να μπορώ να απολαμβάνω την φήμη μου μέσα απ’ την ανωνυμία μου χωρίς να χρειάζεται να κρύβομαι πίσω απ’ τα μεγάλα μαύρα γυαλιά μου… Και σαν μια γνωστή άγνωστη θα απολαμβάνω τη φιλοξενία της επιστροφής μου χωρίς να θέλω να φωνάξω: Μ’ αγαπάει κανείς;
