Τρεις «ραψωδοί» ζωντανεύουν τον Διγενή Ακρίτη, το ηρωικό ποίημα που είναι και το πρώτο γραπτό μνημείο της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Πολεμάνε, ερωτεύονται, αναμετριούνται με δράκους και θηρία, χορεύουν, τραγουδάνε, παίζουν με το θάνατο και ζούνε την κάθε μέρα τους τόσο έντονα σαν να είναι η τελευταία μιας μακρόχρονης ζωής. Υπάρχει όμως ένα όριο και για αυτούς που αψηφούν τη στιγμή του τέλους. Ένα όριο που μας εξομοιώνει όλους. Μπορεί να ξεφύγει κανείς από αυτό;
Η ομάδα GAFF παρουσιάζει μια εκδοχή του έπους «Βασίλειος Διγενής Ακρίτης», του έμμετρου ποιήματος του 11ου – 12ου αιώνα, αγνώστου συγγραφέα και εξιστορεί την ζωή, τις ανδραγαθίες και τον θάνατο ενός ήρωα που έχει ταξιδέψει ανά τους αιώνες και που καταγράφηκε ως σύμβολο της ηρωικής ψυχής.
Τρεις «ραψωδοί» ζωντανεύουν την μεταφυσική χροιά του ηρωικού αυτού ποιήματος. Πολεμάνε, ερωτεύονται, αναμετριούνται με δράκους και θηρία, χορεύουν, τραγουδάνε, παίζουν με το θάνατο και ζούνε την κάθε μέρα τους τόσο έντονα σαν να είναι η τελευταία μιας μακρόχρονης ζωής. Ανασύρουν από τη μνήμη της ιστορίας έναν ήρωα με δύο γένη (Συριακής και Βυζαντινής καταγωγής) και τον φέρνουν αντιμέτωπο ξανά με τον θάνατο, αυτόν που στην πραγματικότητα του χάρισε την αθανασία. Πως όμως αυτός ο ήρωας διαπραγματεύεται την άγνοια της θανατικής στιγμής; Μια στιγμής που είναι ένα φυσικό ανθρώπινο άκρο, ένα όριο που μας εξομοιώνει όλους. Πώς το περνάμε αυτό το όριο και γιατί δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς από αυτό;
Ο Διγενής είναι σε έναν ανοιχτό διάλογο με τον θάνατο, βαδίζει μαζί του, τον προκαλεί αλλά ζητάει και χρόνο. Σαν μια παρτίδα σκάκι που λίγο πριν τελειώσει κάποιο πιόνι ψιθυρίζει «γλυκειά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα». Σήμερα πολλοί είναι αυτοί που έχουν ντύσει αυτόν τον ήρωα με εθνοπρέπεια και του έχουν κάνει ιδεολογική κατάχρηση. Κρατάω την ψυχική του ετοιμότητα και την έντονη στάση του για ζωή. Κι ας συνεχίσει να ταξιδεύει μέσα στο χρόνο από πανηγύρι σε πανηγύρι και από πένθος σε πένθος.
