Status Update: Δανάη Επιθυμιάδη, ηθοποιός

Ανήκω στη κατηγορία των ηθοποιών του ‘ήθελα να γίνω ηθοποιός απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Μ’ άρεσε να φοράω τα μπιχλιμπίδια και τα φο μπιζού της μαμάς μου, να στέκομαι μπροστά στο καθρέφτη και να ‘καμώνομαι’ ότι είμαι κάποια άλλη. Η έννοια της μεταμφίεσης και μέσα απ’ αυτό της μεταμόρφωσης. Θεατρικό μου ντεμπούτο, το οικογενειακής παραγωγής’ ανέβασμα της «Ωραίας κοιμωμένης» στο σπίτι μας στη Κυψέλη. Ο θίασος αποτελούνταν από άλλα 5χρονα που έμεναν στη πολυκατοικία. Σκηνικά κοστούμια- μαμά Γκέλυ-γιαγιά Τασούλα, μουσική-πατέρας Μίλτος, σκηνοθεσία- θεία Κατερίνα. Ενσάρκωνα τον ομώνυμο ρόλο. Την μέρα της πρεμιέρας κόλλησα ανεμοβλογιά έτσι ο πρίγκιπας περιορίστηκε σ’ένα απλό αεροφίλημα ως φιλί πραγματικής αγάπης που θα έλυνε τα μάγια του ύπνου.

Το Λονδίνο πότε δε μου πήγε σαν πόλη έτσι γκρί και σκοτεινό, μ’αυτή την αίσθηση του χαμηλού ουρανού και της υγρασίας που έχει. Είδα όμως πολλές παραστάσεις, ένιωσα ανεξάρτητη, δούλεψα και έμεινα μόνη μου για πρώτη φορά. Τη Νέα Υόρκη από την άλλη, την ερωτεύτηκα απ’ τη πρώτη στιγμή. Ε λίγο, ο Frank Sinatra με τα «If you can make it here you can make it anywhere», λίγο ο Woody Allen με το «Manhattan» του, λίγο η μαμά μου που εκεί γύρω στην εφηβεία μου είχε γυρίσει εκστασιασμένη γεμάτη δώρα και εντυπώσεις από ένα ταξίδι της εκεί, είχαν ήδη καλλιεργήσει το έδαφος. Θυμάμαι τη στιγμή λίγο πριν προσγειωθούμε στο JFK να κοιτάζω από το μικρό παραθυράκι του αεροπλάνου τη πόλη από ψηλά και να σκέφτομαι «εγώ εδώ θα μείνω».
Είχα τελειώσει ήδη ένα χρόνο με τη σχολή μου εκεί κι είχα μπει στη διαδικασία να βγάλω τη βίζα μου για να παρατείνω τη διαμονή μου. Χρειάστηκε να επιστρέψω Ελλάδα για προσωπικούς λόγους για κάποιο διάστημα και τότε κάπως ‘γλυκάθηκα’ με την Αθήνα που μου είχε λείψει, με το πόσο ωραίο είναι να παίζεις θέατρο στα ελληνικά, ερωτεύτηκα κιόλας οπότε η απόφαση να μείνω ήρθε τελείως φυσικά.

Καταρχήν, στη Νέα Υόρκη απόλαυσα πολύ τις σπουδές μου. Μέσα στο κτήριο της σχολής, υπήρχαν τρία θέατρα στα οποία παίζαμε εναλλάξ. Στο βεστιάριο της μπορούσες να βρεις πραγματικά τα πάντα. Δούλεψα με πολύ ωραίους δασκάλους και σκηνοθέτες και έμαθα πολλά πράγματα. Είχα φίλους από όλα τα μέρη της γης και θυμάμαι πολύ έντονα την αίσθηση του ότι όλοι είχαμε πάει εκεί για να κάνουμε τα όνειρα μας πραγματικότητα, ότι όλα μπορούν να συμβούν. Μέσα στο τρένο συναντούσες καθημερινά επιβάτες να διαβάζουν κάποιο θεατρικό έργο το οποίο το ξεχώριζες από το στάνταρ εξώφυλλο των θεατρικών εκδόσεων. Γινόντουσαν εκθέσεις που ξεκινούσαν 04.00 το πρωί κι η ουρά έφτανε μέχρι το επόμενο τετράγωνο. Δε ξέρω αν ήταν μόδα, αλλά ο κόσμος ‘διψούσε’ για τέχνη. Είδα από τις ωραιότερες παραστάσεις της ζωής μου μέσα σε φανταστικούς χώρους, θεατρικούς ή μη.

Στη Νέα Υόρκη, το κομμάτι του πολιτισμού είναι άμεσα συνδεδεμένο με το τουρισμό που ελκύουν. Τα θέατρα γεμίζουν από κόσμο που βασική ατραξιόν του ταξιδιού τους είναι να δουν κάποιο μιούζικαλ στο Broadway, μία όπερα στο Lincoln Center, να πάνε σε μουσεία, σε παραστάσεις χορού, κ.λπ. Υπάρχουν αντιστοίχως οι οικονομικοί πόροι που το στηρίζουν όλο αυτό συν ένα πολύ δυνατό οργανωτικό κομμάτι όπου ο καθένας έχει την ιδιότητα του και τα πράγματα γενικώς τρέχουν σωστά. Οι συνθήκες εργασίας επομένως είναι πολύ διαφορετικές από ότι εδώ. Αυτό είναι κάτι που το έζησα μεν αλλά για πολύ λίγο.
Στις πιο mainstream σκηνές έχω δει πολύ εντυπωσιακές παραστάσεις. Μεγάλες παραγωγές, διάσημους ηθοποιούς, σημαντικά έργα, μεγαλεπίβολα κοστούμια και σκηνικά, ζωντανή ορχήστρα, μπαλέτα κλπ. Από την άλλη σε μικρότερες off-off σκηνές ερχόμουν σε επαφή μ’ένα πιο πειραματικό τοπίο, νεότερων καλλιτεχνών που με ιντρίγκαρε περισσότερο. Το ωραίο όμως είναι ότι υπήρχε χώρος και για τα δύο.

Στην ελληνική σκηνή αγαπάω τη φαντασία με την οποία στήνονται παραστάσεις. Ίσως λόγω και της έλλειψης οικονομικών πόρων, συμβαίνει συχνά να καλύπτεται η ανάγκη για σκηνικά ή κουστούμια με ευφάνταστους τρόπους που αφορά στο κομμάτι της σκηνοθεσίας και της ερμηνείας. Αυτή η απογύμνωση και η ανάγκη για αποδόμηση νιώθω μας φέρνει πιο κοντά στην ουσία ενώ ταυτόχρονα εξερευνούμε άλλους κώδικες κι άλλες μορφές θεάτρου.

Επιλέγω τις δουλειές μου σε σχέση με το πόσο μπορώ να συνδεθώ με το κάθε πρότζεκτ, είτε στο κομμάτι της συνεργασίας, του έργου, του συγκεκριμένου ρόλου κλπ. Αν κάτι δε με εκφράζει και δε μπορώ να δω τον εαυτό μου μέσα σ’ αυτό, προτιμώ να μη το κάνω και να καλύψω το κομμάτι του βιοπορισμού κάνοντας κάτι τελείως άλλο. Αυτό ισχύει και για το θέατρο και για τη τηλεόραση· απλώς στη τηλεόραση είναι απείρως μεγαλύτερη η έκθεση οπότε χρειάζομαι να νιώθω 100% σίγουρη ότι μπορώ να το στηρίξω πριν δεχτώ την όποια πρόταση.

Αφομοιώνω την αναγνωρισιμότητα ως κομμάτι της δουλειάς μου. Δε την επιδιώκω αλλά όταν έρχεται τη καλοδέχομαι.

Η έκθεση στη τηλεόραση, σ’ ένα πολύ αγαπημένο για το κοινό σίριαλ όπως η «Μουρμούρα» ήταν μία πολύ καθοριστική και χρήσιμη εμπειρία για μένα. Δεν νιώθω ότι ήταν αυτό που μου έφερε τις όποιες δουλειές έκλεισα μετά άλλαξε όμως τον τρόπο που τις διεκδίκησα.

Δυστυχώς κατανοώ τη φιλοσοφία ζωής του «Μισανθρώπου». Αλλά της αντιστέκομαι.

Από αυτόν τον κόσμο με αποξενώνει η αγένεια και η μιζέρια.

Είμαι αρκετά ειλικρινής με τον εαυτό μου και με τους άλλους αλλά μεγαλώνοντας προσπαθώ να μην είμαι τόσο αυστηρή. Πιστεύω ότι οτιδήποτε – ακόμα και θετικό, στην απολυτότητά του μπορεί να έχει τα αντίθετα αποτελέσματα. Υπάρχουν φορές που η υπερβολική ειλικρίνεια -ειδικά αν δε σου έχει ζητηθεί – καταντά προσβλητική ή προβληματική.

Μόνο σαν τιμωρία μπορώ να σκεφτώ να ζούσα ως ερημίτισσα. Με φοβίζει η απομόνωση και νομίζω θα βαριόμουν χωρίς τους φίλους μου. Αν για κάποιο λόγο έπρεπε να το κάνω νομίζω θα επέλεγα κάποιο νησί που θα είχε τους περισσότερους μήνες καλοκαίρι.