Δύο ισχυρές προσωπικότητες είναι αδύνατον να συμβιώσουν στον ίδιο χώρο. Ο ισχυρισμός αυτός στοιχειώνει τους τρεις γάμους του Στρίντμπεργκ και διαπερνά τη συγγραφική του παραγωγή. Συγκεκριμένα στον Πατέρα αυτή η αναντίρρητη, για τον Σουηδό δραματουργό, αλήθεια παίρνει διαστάσεις αλληλοσπαραγμού ανάμεσα σε ένα αντρόγυνο.
Ο ίλαρχος Άντολφ Λάσσεν διαφωνεί με τη γυναίκα του για την ανατροφή και μόρφωση της κόρης τους, Βέρθας. Ο ίδιος θέλει η κόρη του να μεγαλώσει μακριά από τις αγκυλώσεις της εποχής και γι’ αυτό προτίθεται να τη στείλει να σπουδάσει στην πόλη. Στο σχέδιό του αυτό αντιδρούν όλες οι γυναίκες του σπιτιού με αιχμή του δόρατος τη γυναίκα του, Λάουρα, η οποία υποβάλλει στον άντρα της την ιδέα ότι η Βέρθα μπορεί να μην είναι πραγματική του κόρη. Η αμφιβολία φωλιάζει βαθιά μέσα στον πατέρα. Αμφιβολία τόσο μύχια η οποία – ακόμα και σήμερα που μπορεί να αρθεί με τη βοήθεια της επιστήμης – κλονίζει ανεπιστρεπτί τις διαπροσωπικές σχέσεις.
Οχυρωμένοι λοιπόν ο καθένας στον μικρόκοσμό του, ο πατέρας και η μάνα μάχονται για την πτώση του άλλου με αφορμή το κοινό τους δημιούργημα, το παιδί. Για τον Στρίντμπεργκ, η σύγκρουση μεταξύ των δύο φύλων δεν είναι άλλη από την πανάρχαια αντιπαλότητα ανάμεσα στη λογική του άντρα και το ένστικτο της γυναίκας. Ο γάμος λοιπόν ως το θεσμοποιημένο σημείο τομής του ενστίκτου και της λογικής γίνεται το ιδανικό πεδίο για την ανατομία των αδιεξόδων της συμβίωσης.
