Το έργο προέκυψε από τη σύνθεση δύο μεγάλων έργων της παγκόσμιας δραματουργίας, «Λεωφορείον ο Πόθος» του Τένεσσι Ουίλιαμς και «Mακρύ ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα» του Ευγένιου Ο’ Νήλ. Παρακολουθούμε τις εμβληματικές ηρωίδες, Μαίρη και Μπλανς, να καταλήγουν σε ένα ίδρυμα, λόγω της ψυχικής αστάθειας και της εξάρτησης από ουσίες κι αλκοόλ αντίστοιχα. Οι ιστορίες τους εκτυλίσσονται επί σκηνής παράλληλα, έως ότου οι δυο τους να συναντηθούν εκεί όπου ο χωροχρόνος ορίζεται από τις ίδιες. Μέσα από το ψυχόδραμα, το παρελθόν τους αναβιώνει, σκηνές και πρόσωπα από τον οικογενειακό τους βίο επανέρχονται. Οι ίδιες, θεατές αλλά και πρωταγωνίστριες, σαν σε παράσταση μιας ζωής πεπερασμένης, με σκοπό να φτάσουν στην κάθαρση.
«Λίγοι ερχόμαστε αντιμέτωποι με αυτό που έρχεται πραγματικά να μας βρει στο παρόν, γιατί φοβόμαστε …εμάς»
Το έργο αποκαλύπτει τη σκληρή πραγματικότητα και την αλήθεια μιας ζωής, την οποία οι ηρωίδες μας δεν άντεξαν να δουν, παρά μόνο μέσα από την επήρεια ουσιών κι αλκοόλ. Ποια είναι η δική τους πραγματικότητα; Έχει φως; Έχει χρώμα; Θα καταφέρουν ποτέ να «αντικρύσουν» κατάματα την αλήθεια; Θα επιζήσουν; Δύνανται να λυτρωθούν; Θα «κατακτήσουν» την ψυχική γαλήνη; Τι είναι ψευδαίσθηση, τι είναι ανάμνηση, ποιος είναι ο πραγματικός χρόνος; Υπάρχει διέξοδος από τον πόνο ή την τρέλα;
Σημείωμα Στέλλας Ρουσάκη
Ο λόγος του έργου κινείται σε ένα πλαίσιο ποιητικού ρεαλισμού και ψυχολογικού θεάτρου, μέσα από την ένωση δύο κλασσικών αριστουργημάτων που βρίσκουν κοινό δρόμο τόσο δραματουργικά, όσο κι ως προς την ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων τους. Οι λυρικοί διάλογοι προκύπτουν από τα βιώματα των συγγραφέων, αλλά και από διαλόγους των πρωτότυπων κειμένων. Οι χαρακτήρες άλλοτε παρουσιάζονται μέσα από μεγεθυντικό φακό, άλλοτε, πάλι, παραμορφωμένοι σα να τους βλέπουμε μέσα από σπασμένο καθρέφτη. Το κείμενο δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην απουσία επικοινωνίας μέσα στην οικογένεια, διαχρονικό ως πρόβλημα, που δημιουργεί έναν αέναο κύκλο προβληματικών χαρακτήρων, όπως η Στέλλα Κοβάλσκυ, ο Στάνλεϋ Κοβάλσκυ και η οικογένεια Ταϊρόν. Δεν είμαστε σε θέση, ως καλλιτέχνες, να προσφέρουμε τη λύτρωση, απέναντι στο φόβο που προκαλούν τα πανανθρώπινα ερωτήματα, μα αφήνουμε το θεατή να αποφασίσει με ποιο τρόπο επιθυμεί να ταξιδέψει προς ό,τι ορίζεται ως Φως.
«Ο φόβος απέναντι στην έκφραση των συναισθημάτων μας είναι στην πραγματικότητα ο φόβος για τα συναισθήματα που οι άλλοι τρέφουν για εμάς»
