Συν & Πλην: Aναζητώντας τον Αττίκ του Λάμπρου Λιάβα στο θέατρο Παλλάς

Έξι χρόνια μετά το αρχικό του ανέβασμα ο Αττίκ επιστρέφει στη θεατρική σκηνή σε μια μουσικοχορευτική αναδρομή με εικόνες, στιγμιότυπα και πρόσωπα της εποχής εκείνης να ξαναζωντανεύουν.

Υπόθεση

Ο Αττίκ, κατά κόσμον Κλέων Τριανταφύλλου, υπήρξε ένας από τους πρωτοπόρους εκφραστές του ελαφρού τραγουδιού στις αρχές του 20ου αιώνα. Μεγάλωσε στην Αίγυπτο, στη συνέχεια μεταβαίνει στην Αθήνα για σπουδές στη Νομική, τις οποίες αποφασίζει να εξελίξει στο Παρίσι. Εκεί θα ασχοληθεί κατά κύριο λόγο με τη μεγάλη του αγάπη, τη μουσική και θα γραφτεί στη Conservatoire de Paris. Έκτοτε θα συνθέσει πάνω από 300 τραγούδια, μελωδίες για πιάνο, όπερα και μπαλέτο και θα γίνει ιδιαίτερα γνωστός όταν το 1930 θα επιστρέψει στην Αθήνα και θα δημιουργήσει την περίφημη “Μάντρα του Αττίκ“. Το τέλος του υπήρξε άδοξο καθώς νικημένος από την κατάθλιψη αυτοκτόνησε αφήνοντας ωστόσο σημαντική παρακαταθήκη στον μουσικό χώρο, σπουδαίες στιγμές της οποίας είναι τα Είδα μάτια (1909), Τα καημένα τα νιάτα (1918), Αν βγουν αλήθεια (1920), Ζητάτε να σας πω (1930), Μαραμένα τα γιούλια (1935), Παπαρούνα (1936), Της μιας δραχμής τα γιασεμιά (1939).

Παράσταση

Στο επίκεντρο της παράστασης της Σοφίας Σπυράτου (σκηνοθεσία – χορογραφία) όπως είναι αναμενόμενο κυριαρχεί η μουσική καθώς ακούγονται πολλοί από τους μελωδικούς σταθμούς του Αττίκ αλλά και άλλων καλλιτεχνών που σηματοδοτούν την περίοδο. Το αποτέλεσμα είναι ένα χορταστικό θέαμα που λόγω θεματολογίας και περιεχομένου βρίσκει απήχηση κυρίως σε θεατές μεγαλύτερης ηλικίας, χωρίς ωστόσο να απογοητεύει και τους νεότερους. Ικανοποιητικές στο σύνολό τους οι ερμηνείες (Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Μίνως Θεοχάρης, Αντώνης Καφετζόπουλος, Νάντια Κοντογεώργη, Κατερίνα Παπουτσάκη, Άκης Σακελλαρίου) καθώς στέκονται με σεβασμό και συναίσθηση στο ύψος των περιστάσεων. Με εμφανή την πολλή δουλειά και την αγάπη για αυτή μετέφεραν το κλίμα της εποχής, τον ρομαντισμό, τα πρόσωπα της ζωής του Αττίκ.

Ξεχωρίζει ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης (νεαρός Αττίκ) για τον διαφορετικό από τους συνήθεις ρόλο του καθώς και η Νάντια Κοντογεώργη για την έξοχη μουσική της απόδοση. Ασφαλώς δε γίνεται να μην αναφερθεί κανείς στην παρουσία της Ζωζώς Σαπουντζάκη, μια κατηγορία από μόνη της: αεικίνητη, αυτοσαρκαστική, με τον δικό της μοναδικό τρόπο, απολαμβάνει τη συμμετοχή της, κερδίζοντας τις εντυπώσεις και ασφαλώς και τα χειροκροτήματα. Ως προς το θέμα ρυθμού, το μάζεμα με τις πιο ουσιώδεις σκηνές θα εξασφάλιζε μεγαλύτερη συνοχή – αποφεύγοντας την κοιλιά (στην αρχή του δεύτερου μέρους ενδεικτικά)- και ενδεχομένως και το ισάξιο των επεισοδίων καθώς κάποια από αυτά συγκριτικά υστερούν.

Τα συν (+)

• η ενθύμηση (ή και η γνωριμία) μιας εποχής και η ανάδειξη της αξίας της

• οι ερμηνείες στο σύνολό τους, με ορισμένες να εκπλήσσουν κυρίως για τις μουσικές επιδόσεις

• η ζωντανή ορχήστρα

• τα σκηνικά και τα κοστούμια, εφάμιλλα ενός θεάματος-υπερπαραγωγή

Τα πλην (-)

• η μεγάλη διάρκεια που ενδεχομένως κουράσει

• οι σκηνές χωρίς ουσία που οδηγούν σε φλυαρία και χαλάρωση

Σύνολο (=)

Πλούσια και αξιοπρεπής παραγωγή, φροντισμένη, λειτουργεί ως γερή δόση της ζωής του Αττίκ και κυρίως των μελωδιών του. Αν και απευθύνεται πρωτίστως στους εραστές της εποχής εκείνης το άνοιγμα της στο ευρύ κοινό κρίνεται επιτυχημένο και έχει ως αποτέλεσμα να περνάει κανείς ευχάριστα.