Η ενοχή του Κένεντι

Καλοκαίρι του 1969 στο νησάκι Τσαπακουίντικ της Μασαχουσέτης. Ο γερουσιαστής Ρόμπερτ – ή Τεντ για τους οικείους του- Κένεντι, μοναδικός εν ζωή αδελφός από τους τέσσερις Κένεντι αποφασίζει να μπει στην κούρσα για το προεδρικό χρίσμα στις εκλογές του 1972 έχοντας ως σύμμαχο το «βαρύ» οικογενειακό όνομα. Όμως μια στραβοτιμονιά του στερεί μια για πάντα αυτό το δικαίωμα μαζί με τη ζωή μιας γυναίκας που καθόταν στο διπλανό κάθισμα του αυτοκινήτου του.

Το περιστατικό είχε σοκάρει την αμερικανική κοινή γνώμη το καλοκαίρι του 1969, πιο πολύ ίσως κι από την είδηση που ανθρώπου που πάτησε για πρώτη φορά στο φεγγάρι. Ο παραλληλισμός αυτών των δύο γεγονότων χρησιμοποιείται εντέχνως και ποικιλοτρόπως από τον ικανότατο Κάραν που μας είχε δώσει πριν από λίγα χρόνια το άκρως ενδιαφέρον «Βαμμένο πέπλο».

Αρχικά χτίζει το μυστήριο της υπόθεσης γύρω από τον μπερδεμένο στις προθέσεις του Κένεντι, που καταπιέζεται από τα πνεύματα των νεκρών αδελφών, αγωνιά για το αν θα τα καταφέρει, πασχίζει να εμπνεύσει τους συνεργάτες του για την μεγάλη περιπέτεια που έρχεται «η οποία μπορεί μόνο να συγκριθεί με την κατάκτηση του διαστήματος».

Ο Κάραν, μετρ της λεπτότητας και των υπαινικτικών αποχρώσεων πυκνώνει την υπόθεση ως προς την εξεύρεση της αλήθειας αλλά δεν το κάνει για να προκαλέσει μόνο το σασπένς. Κυρίως τον ενδιαφέρει να καταγγείλει το νεποτισμό της πολιτικής, τις μηχανορραφίες και το κουκούλωμα κάθε βρωμιάς που λερώνει ένα τόσο σπουδαίο όνομα όπως των Κένεντι. Τα καταφέρνει στις περισσότερες μπηχτές που εξαπολύει τόσο προς τον ανίκανο και άβουλο Τεντ όσο – και περισσότερο ίσως- προς τον ανάπηρο πατέρα φαμίλιας, τον ανατριχιαστικό Μπρους Ντερν, ο οποίος παίζει μόνο με το βλέμμα και τη σιωπή.

Κωνσταντίνος Καϊμάκης