Θεατής: Μαθήματα Πολέμου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Τα «Μαθήματα Πολέμου» προφανώς αποτελούν την εξέλιξη της προ διετίας ιδέας «Θουκυδίδης Δραματικός: Το Θέατρο του Πολέμου», που στόχευε στην εκπαιδευτική και καλλιτεχνική συνάντηση σπουδαστών δραματικών σχολών και κλασικών γραμμάτων από την Ελλάδα, την Τουρκία και τις ΗΠΑ.

Αυτή τη φορά ωστόσο το αποτέλεσμα είναι μια ολοκληρωμένη παράσταση και όχι απλώς μια πετυχημένη πειραματική άσκηση.

Τα «Μαθήματα Πολέμου» προσεγγίζουν επιλεγμένα αποσπάσματα του ιστορικού Θουκυδίδη για τον Πελοποννησιακό Πόλεμο -συγκεκριμένα από τα πέντε του πρώτα βιβλία- προσαρμοσμένα στη Νέα Ελληνική και διασκευασμένα έτσι ώστε να αποδοθούν δραματικά.

Η πρωτότυπη αυτή σύλληψη επιχειρεί να εμβαθύνει σε πρόσωπα και καταστάσεις του πολέμου και αυτό το πετυχαίνει ικανοποιητικά καθώς ο συνδυασμός αφήγησης και δραματοποίησης σε γλώσσα οικεία δημιουργεί έναν ολοζώντανο “νέο” λόγο που με αφετηρία το παρελθόν βρίσκει απήχηση και κοινά σημεία στο παρόν, με την πολεμική βία να αναδεικνύεται σε διαχρονικό πρωταγωνιστή.

Εξαιρετική η δουλειά του Γιάννη Λιγνάδη καθώς δίνει πνοή στον στέρεο λόγο του Θουκυδίδη, όχι αποδομώντας τον, αλλά με (συν)αίσθηση του πρωτοτύπου και συνέπεια σε αυτό αποσαφηνίζει το πομπώδες, φέρνοντας το σε οικεία μέτρα, σε σύμπλευση με το παρόν, βγάζοντας στην επιφάνεια τις συναισθηματικές αποχρώσεις που στα πλαίσια της ιστορικής ανάλυσης μένουν στο περιθώριο.

Έχοντας ως βάση την παραπάνω δραματουργική επεξεργασία ο Δημήτρης Λιγνάδης στήνει μια ευφυή δουλειά συνόλου, με ουσία και μέτρο, που χαρακτηρίζεται ωστόσο από δυναμική -το πάθος των νεαρών ερμηνευτών και η μουσική σύμπραξη του Θοδωρή Οικονόμου που εντείνει ή αποφορτίζει το πολεμικό κλίμα συμβάλουν σε αυτό-. Συνδυάζοντας σε επτά ενότητες τα πολεμικά γεγονότα -με κύρια τις μάχες στην Πλάταια, την Κέρκυρα, την Πύλο, τη Σφακτηρία, τη Μίλητο-, τις δραματικές ώρες -η περιγραφή του λοιμού είναι μια συγκλονιστική, κορυφαία στιγμή-, τις δημηγορίες, τις ομιλίες δηλαδή σημαντικών για τις αποφάσεις και τα πεπραγμένα προσώπων -με τη μορφή διαλόγου εν προκειμένω-, αλλά και τα σχόλια του ιστορικού, αναδεικνύει την ενέργεια του γραπτού λόγου, σκιαγραφώντας παράλληλα με τρόπο απτό και καθαρό για τον κάθε θεατή -γνώστη ή μη της Ιστορίας του Θουκυδίδη- το σημαντικό κεφάλαιο του Πελοποννησιακού Πολέμου.

Και αυτό από μόνο του είναι ένα σπουδαίο επίτευγμα, πόσο δε -όπως στην περίπτωση αυτή- όταν η ιστορική γνώση συνδυάζεται με ένα θέαμα ποιότητας και καταλήγουν σε ιδανικό “μάθημα” που σε απορροφά και σε κερδίζει.