Arc for Dance Festival στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης

Οι καλλιτέχνες ερευνούν τα ρευστά όρια ανάμεσα στον χορό και την performance, τις αλληλεξαρτώμενες κινήσεις θεατών και καλλιτεχνών και την εξέλιξη των κινήσεων αυτών σε σχέση με το ίδιο το σώμα του μουσείου-οργανισμού στις πραγματικές και συμβολικές διαστάσεις του.

Σε μια πρωτότυπη συνεργασία με το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ) και με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα Μουσείων, το φεστιβάλ ερευνά, με νέα site-specific έργα των Ιωάννη Μανταφούνη και Στυλιανού Τσάτσου, τα ρευστά όρια ανάμεσα στον χορό και την performance, τις αλληλεξαρτώμενες κινήσεις θεατών και καλλιτεχνών και την εξέλιξη των κινήσεων αυτών σε σχέση με το ίδιο το σώμα του μουσείου-οργανισμού στις πραγματικές και συμβολικές διαστάσεις του.

WaterBottleBodyFall

Το έργο του περφόρμερ-εικαστικού Στυλιανού Τσάτσου επιχειρεί τη σύνδεση της επιτελεστικής με την εικαστική πρακτική πάνω στον θεματικό άξονα της ανα‑κύκλωσης, όπως αυτός εικονοποιείται συμβολικά και από τις κυλιόμενες σκάλες που χαρακτηρίζουν το νέο κτήριο του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης στην Αθήνα. Στη διπλή κατεύθυνσή τους (ανοδική – καθοδική) οι σκάλες αυτές συμμετέχουν αποφασιστικά στην οργάνωση του εσωτερικού του κτηρίου, δημιουργώντας μια οδό ροής που κινείται παράλληλα με τη Λεωφόρο Συγγρού ενώ ενώνει διαγώνια τους ισόγειους χώρους υποδοχής με τους υπαίθριους του δώματος του μουσείου.

Ο καλλιτέχνης ενεργοποιεί μια μεταβλητή εικαστική εγκατάσταση προκειμένου να ερευνήσει την έννοια της διαδικασίας πτώσης και αποκατάστασης της χρήσης (ανακύκλωσης) κυριολεκτικά (περιβαλλοντική πραγματικότητα και ευθύνη) και μεταφορικά (κινητική οδηγία, ανθρώπινη φύση και ζωή). Το κύριο υλικό που χρησιμοποιεί στο έργο του είναι το πλαστικό μπουκάλι νερού σε πολλαπλό αριθμό και διάφορα μεγέθη, ‘εμπλουτισμένο’ με νομίσματα που αντιστοιχούν στην εμπορική αξία κάθε συσκευασίας. Οι κυλιόμενες σκάλες του ΕΜΣΤ (από το ισόγειο προς τον πρώτο όροφο και αντίθετα) πλαισιώνονται εκατέρωθεν από τα μπουκάλια σε μια καταρρακτώδη, θορυβώδη και εύθραυστη συστοιχία, και από τον περφόμερ καθώς εξερευνά το κινητικό πεδίο αντικειμένων, ανθρώπων και εννοιών, και αναπαριστά τη ρουτίνα που διαμορφώνει για το σώμα και το πνεύμα η αστική συνθήκη:

Περι‑πατώ – περπατώ μπροστά – περπατώ ανάποδα – περιμένω – σταματώ – τρέχω – τρέχω μπροστά – τρέχω πίσω – τρέχω ανάποδα – πέφτω – καταρρέω – επανέρχομαι – στέκομαι – είμαι – υπάρχω – επανάληψη – επανεκκίνηση – ανακύκλωση. Έτοιμο φτιαγμένο σώμα – χρησιμοποιημένο σώμα – αφρόντιστο σώμα – πεταμένο σώμα – σώμα ανακυκλώσιμο. Έτοιμο φτιαγμένο μπουκάλι – χρησιμοποιημένο μπουκάλι – αλλοιωμένο μπουκάλι – πεταμένο μπουκάλι – μπουκάλι ανακυκλωμένο.

Σημείο αναφοράς της δράσης, η οποία σχεδιάστηκε ειδικά για το ΕΜΣΤ, είναι ο ζωγραφικός πίνακας Nude Descending a Staircase, No. 2 (1912) του Marcel Duchamp, έργο αιχμής των κατακτήσεων των καλλιτεχνικών ρευμάτων του Κυβισμού και του Φουτουρισμού και συμπύκνωση της προσπάθειας του Μοντερνισμού να συλλάβει την ενέργεια της κίνησης, τη συνάφεια χώρου και χρόνου, τη μηχανική του σώματος του κόσμου.

Καλλιτεχνική διεύθυνση – επιμέλεια – ερμηνεία: Στυλιανός Τσάτσος

Ευχαριστίες: στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ)

Διάρκεια έργου: 60′

Be sure you have exhausted all that can be communicated by immobility and silence

Ο χορευτής-χορογράφος Ιωάννης Μανταφούνης και ο συνθέτης και τσελίστας Brice Catherin δημιουργούν από κοινού ένα έργο ως το διαλογικό ανάπτυγμα μιας πολύχρονης φιλίας που εδράζεται στην κοινή αγάπη τους για την τέχνη και στο δέος που γεννά στον καθένα η έκφραση επιλογής του άλλου.

«Δεν χρησιμοποιώ ποτέ μουσική στα έργα μου γιατί την αγαπώ τόσο πολύ που δεν μπορώ παρά να την ακούω χωρίς να κάνω κάτι άλλο», ομολογεί ο Μανταφούνης. «Δεν ξέρω ποτέ τι να κάνω με τους χορευτές γιατί όταν τους βλέπω συγκεντρώνομαι αποκλειστικά στον χορό τους», συνομολογεί ο Catherin.

Στο έργο για το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, η κίνηση και ο ήχος λειτουργούν ως πληρεξούσιοι των δημιουργών τους και αναλαμβάνουν να αναπαραστήσουν τη φιλία εκείνων ως μια μουσικοκινητική σειρά συναντήσεων και αναχωρήσεων, διαδοχικών επισκέψεων που διακρίνονται για τη χάρη, τη συστολή, τη φροντίδα του ενός μέρους για το άλλο: xορός σε σιωπή και μουσική σε στάση. Σε αυτές τις ακολουθίες των 10, 30 ή 40 λεπτών και ενώ ο χρόνος διαστέλλεται και ο χώρος οριοθετείται, η απόσταση ανάμεσα στις δύο εκφράσεις συρρικνώνεται. Η προσοχή που ο κάθε δημιουργός γενναιόδωρα επιφυλάσσει για τον άλλο, για τη συνθήκη του άλλου, δημιουργεί τις προϋποθέσεις της πραγματικής κοινωνίας ανάμεσα στις τέχνες τους. Οικειοποιούμενοι για τίτλο του έργου μια ρήση του Robert Bresson, την οποία αποστήθισε και χρησιμοποιούσε ο Jean-Luc Godard σε σχέση με το φιλμ του Éloge de l’amour (Η ελεγεία του έρωτα), οι δύο δημιουργοί μας παρακινούν ως εξής: «Φρόντισε να εξαντλήσεις πρώτα όσα μπορούν να επικοινωνήσουν η ακινησία και η σιωπή».

Σύλληψη – χορογραφία: Ιωάννης Μανταφούνης

Μουσική: Brice Catherin

Διεύθυνση παραγωγής : Mélanie Fréguin

Παραγωγή: Cie Ioannis Mandafounis

Με την υποστήριξη των: Swiss Arts Council Pro Helvetia, City of Geneva, State and Republic of Geneva, Corodis

Διάρκεια έργου: 120′

Έναρξη 1ης παράστασης | 18:00 

Έναρξη 2ης παράστασης | 21:00 

*Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΟ