Τερματικός σταθμός
Υπερφιλόδοξο φιλμ που όμως ποτέ δεν εκπληρώνει έστω και μια – άντε να δεχτούμε την θελκτική παρουσία της Μάργκο Ρόμπι- από τις υποσχέσεις που διατυπώνει.
Στη σκοτεινή καρδιά μιας άναρχης, ανώνυμης πόλης, παρακολουθούμε τις γεμάτες ανατροπές ιστορίες δυο πληρωμένων δολοφόνων, ενός δασκάλου που δίνει μάχη με μια θανάσιμη ασθένεια, ενός αινιγματικού επιστάτη και μιας περίεργης σερβιτόρας που έχει διπλή ζωή.
Κόμικ αισθητική σε ένα φιλμ-αχταρμά που αντιγράφει την «σχολή Ταραντίνο» αλλά χωρίς έμπνευση και το χειρότερο, χωρίς να έχει ιδέα που πάν’ τα τέσσερα (διαφορετικά στόρις που αφηγείται)! Οι ξεχωριστές περιπέτειες φυσικά και θα συναντηθούν κάποια στιγμή όμως όλο αυτό το concept δίνεται με τέτοιο χαοτικό τρόπο που καταργεί κάθε νόμο λογικής και φυσικής, λες και ο σκηνοθέτης ενδιαφέρεται μόνο για ένα πράγμα: να δείχνει το κάθε του πλάνο αυτόφωτο, ανεξάρτητο και υπέρλαμπρα μαγικό.
Φυσικά με φιορτιτούρες, φωτισμούς νέον και νουάρ σκηνικά δεν φτιάχνονται οι πραγματικά σπουδαίες ταινίες. Ή έστω οι κανονικές. Γιατί ο «Τερματικός σταθμός» δεν είναι μια κανονική ταινία. Είναι περισσότερο μια άσκηση σκηνοθετικού ύφους («δείτε με τι καταπληκτικός σκηνοθέτης είμαι» μάς φωνάζει με στόμφο ο Στάιν) ή μια πασαρέλα για να φανεί και πάλι πόσο μοναδική σέξι είναι η σταρ του φιλμ Μάργκο Ρόμπι που εδώ κρατά και το ρόλο της παραγωγού της «ταινίας».
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
