Status Update: Θάνος Σαμαράς, ηθοποιός- σκηνοθέτης- φωτογράφος- art director

Θα ήμουν 11 χρονών: Θυμάμαι τον Δημήτρη Τάρλοου σε ένα Σαιξπηρικό έργο στο ΚΘΒΕ, όπου έπαιζε έναν γυναικείο ρόλο. Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του, ήταν στα μάτια μου κάτι τόσο ανατρεπτικό. Δεν ξέρω αν το φαντάστηκα· θα τον ρωτήσω κάποια μέρα. Αυτό ήταν ένα από τα πρώτα μου ερεθίσματα γύρω από την Τέχνη.

Μετά από όλα τα χρόνια σπουδών και ψαξίματος, όλα αυτά που ήξερα έφυγαν από το παράθυρο όταν ο Λευτέρης Βογιατζής μου άνοιξε μια πόρτα. Του είμαι απέραντα ευγνώμων.

Τι παθαίνω, αλήθεια, όταν ακούω το χαρακτηρισμό «διεθνής καλλιτέχνης»;! Χαχα. Παθαίνω δυσπιστία. Κανείς είναι καλλιτέχνης ή δεν είναι. Το διεθνές είναι θέμα μάρκετινγκ. Εγώ δεν είμαι καν καλλιτέχνης. Είμαι απατεών και 11 χρονών.

Δεν νιώθω διαφορετικά απο μέρος σε μέρος, παντού – είτε στο Λονδίνο είτε στη Νέα Υόρκη – ζω με τον ίδιο τρόπο, με το ίδιο πείσμα. Ίσως έμαθα να μη φοβάμαι τη μοναξιά και να ξέρω να υπομένω.

Από το λίγο χρόνο που ήρθα σε επαφή με το Actors Studio και απο τον πολύ στη Royal Academy of Dramatic Art, κατάλαβα ότι δε με εξυπηρετεί ένας μαθημένος τρόπος αλλά η πίστη σε ένα δικό μου.

Στη Νέα Υόρκη το θέατρο που είδα και ευχαριστήθηκα ήταν τα μιούζικαλ στο Μπρόντγουει· είναι μαγικά. Δε βρίσκω την πόλη αυτή πολύ εύφορη για προσωπική έκφραση και ελευθερία. Είναι πια μια πόλη εμπορίου και μόνο. Γι’ αυτό έφυγα, κυρίως. Με ενθουσιάζει η δουλειά αρκετών Ελλήνων σκηνοθετών και ηθοποιών και θα ήθελα πολύ να συνεργαστώ μαζί τους.

Αν έκανα art direction στην Αθήνα θα ξεκινούσα βάζοντας ώρες κοινής ησυχίας, 24 ώρες το 24ωρο.

Το δίλημμα μεταξύ θεάτρου και σινεμά ηχεί στ’ αυτιά μου σαν να με ρωτάς τι προτιμώ ανάμεσα στη σοκολάτα ή τη βανίλια. Κι εγώ θα σου απαντήσω «ΠΑΓΩΤΟ»!

Πράγματι, μέχρι πριν από λίγα χρόνια, δεν ήμουν φιλικός στην ιδέα της σκηνοθεσίας. Αλλά και τώρα που αποφάσισα να σκηνοθετήσω δεν άλλαξε κάτι· μάλλον δεν ήμουν απολύτως ειλικρινής τότε.

Με το έργο του Δημήτρη Δημητριάδη με συνδέει ο τρόπος που αντιλαμβάνεται και ανατέμνει την ανθρώπινη φύση και συμπεριφορά.

Στον «Ευαγγελισμό της Κασσάνδρας» εκτός από τη σκηνοθεσία έκανα επίσης την κίνηση, τη σκηνογραφία, τα κοστούμια, τους φωτισμούς και τον ηχητικό σχεδιασμό. Αν προλάβαινα, θα έκανα το ταμείο, την ταξιθεσία και το σφουγγάρισμα. Το νιώθω ως καθήκον μου να φέρω όλο το πράγμα εις πέρας με τα χέρια μου, αλλιώς αισθάνομαι άχρηστος και ντροπή.

Δεν έχω καμιά ανάγκη επιβολής – κοστίζει πολύ σε ενέργεια και εγώ απλώς θέλω την ησυχία μου. Είμαι αποτελεσματικός μόνο όταν με αφήνεις ήσυχο να κάνω αυτό που σκέφτηκα. Δε μου ταιρίαζει η πολυφωνία, βραχυκυκλώνω, τα μάτια μου γίνονται γυάλινα και φεύγω απο το σώμα μου.

Βίωσα τη διαδικασία της πρώτης μου σκηνοθεσίας ως κάτι πολύ οικείο και ευχάριστο – παρότι εξοντωτικό σε ό,τι είχε να κάνει με τον ανθρώπινο παράγοντα. Από εκεί και πέρα, έχω προετοιμάσει δύο έργα που θέλω πολύ να κάνω. Απομένει να βρω τρόπο.

Έχω γράψει ένα σενάριο για μια ταινία μεγάλου μήκους και το κάνω γύρα σε παραγωγούς. Φυσικά είναι πολύ δύσκολο, καθώς οι άνθρωποι θέλουν να δουν πρώτα 2-3 μικρού μήκους απο σένα για να σε εμπιστευτουν. Ain’t nobody got time for that. Θα βρω τρόπο να την κάνω εκτός συστήματος. Είναι με δύο ηθοποιούς, τους έχω βρει και είμαι πολύ ενθουσιασμένος με την ιδέα.

Αν εκπληρωνόταν μια καλλιτεχνική μου φαντασίωση, αυτή θα ήταν να ζω μέσα σε ένα κινηματογραφικό στούντιο, να κάνω ταινίες και να μη βγαίνω ποτέ, μα ποτέ, έξω.

Αν ήμουν θεός, σαν τον Απόλλωνα στο έργο του Δημητριάδη, θα αναγνώριζα το λάθος μου με τους ανθρώπους και θα εξάλειφα το είδος.