Ήμουν και εγώ στην Ταράτσα του Φοίβου…

Τέτοιες διαστάσεις παίρνει η Ταράτσα, στο λέω από τώρα για να το θυμάσαι.

Φτάνω στην Ιερα Οδό στο τέλος μιας ανισόρροπης μέρας ενός μετ’ εμποδίων δρόμου που δεν έχει ακόμη αναγνωριστεί ως ολυμπιακό άθλημα (θα γίνει κι αυτό κάποια στιγμή) αλλά επιμένω να παίξω κόντρα στις συνθήκες γιατί η αγάπη όλα τα κερδίζει και τον Φοίβο τον αγαπάω, τον εκτιμώ βαθειά, μιλάει με τα τραγούδια του μια γλώσσα της ψυχής με ένα τρόπο εντελώς δικό του. Και πήγα.

Με το που βγαίνω Ταράτσα, μια αίσθηση έρχεται σαν ρεύμα από άλλη διάσταση που με τραβάει αμέσως μέσα της. Η ενστικτώδης σκέψη μου, ότι έχω δει πολλά Legion επεισόδια απανωτά, εξανεμίζεται στη στιγμή. Όλα έχουν πάρει το χρώμα μαγικής νύχτας. Οι φωτεινές πινακίδες στη σκηνή, η μπάντα που παίζει, τα κουστούμια, Φελινικό όνειρο και η Ταράτσα βαριετέ ιδανικό.

Ο Φοίβος ηλεκτρίζει κάθε στιγμή της και η παρέα όλη είναι μέσα στο πνεύμα της φάσης τόσο που φαίνεται σαν οι πλανήτες τους να συντονίστηκαν αστρικά πάνω σε αυτή την φετινή Ταράτσα. Που ο Δεληβοριάς οραματίστηκε κοιτώντας ίσως μια μέρα ψηλά και έκανε εκεί πάνω όλο και πιο συγκεκριμένες, λειτουργικές, απογειωτικές τις εμπνεύσεις του. Πιο δυνατά, πιο στέρεα από πέρσι.

Γελάω (δηλαδή ακόμη γελάω) με τη σκηνή όπου ο Φοίβος κάνει Λευτέρη Παπαδόπουλο και ο Θανάσης Αλευράς Μίμη Πλέσσα με ενδιάμεσες μιμήσεις… Πορτοκάλογλου, Καζούλη, Πλιάτσικα, Μαραβέγια, Μουζουράκη, Μποφίλιου μεταξύ άλλων.

Το κωμικό στοιχείο τρέχει γάργαρο πάνω κάτω συνεχώς στην Ταράτσα. Βέβαια είναι στιγμές που με «πιάνουν» αλλιώς. Ισως είναι όλα αυτά τα χρόνια με τα τραγούδια, ίσως μια άλλη ροκιά, ένα ‘’γαμώτο’, που βάζει ο Φοίβος λέγοντας τα – να δεις πως λέει τον Καθρέφτη-… ίσως είναι ότι περνάμε ωραία και, ξέρεις, ναι, έτσι πρέπει.

Κεφάλαιο Αλευράς. Μεγάλο κεφάλαιο Αλευράς. Ρεσιτάλ Θανάση Αλευρά. Πολύ-τάλαντος και μοναδικός. Κάνοντας από Φουρέϊρα ως… Δεληβοριά και στο νούμερο από το χωριό- εντάξει, εκεί για πολύ πολύ χειροκρότημα. Όπως και στο άλλο με την Παραλιακή που έχει στοιχειώσει γιατί κλείσανε τα μαγαζιά και χάθηκαν εκείνες οι εποχές που στις «12 τα μεσάνυχτα βάζαμε θερμοσίφωνα».

Η Νεφέλη Φασούλη, με πολύ ωραία εκφραστική φωνή δοκιμασμένη και σε δύσκολα κομμάτια έχει βρει τη θέση της στην Ταράτσα, όπου, σε αυτή την ίδια ταράτσα της Ιεράς Οδού, ως καλλιτέχνις του Μπρουλέσκ, με 50ς αστραφτερή γοητεία η La Dandizette κλείνει το μάτι, ενώ ο μίμος Αlex De Paris «μιλάει» χωρίς λόγια απολαυστικά και αυτός.

Και σιγά σιγά αναδύεται, καθώς τρέχει η ώρα (που ούτε που καταλαβαίνεις πως περνάει η ώρα) ότι η Ταράτσα είναι πρόταση διασκέδασης. Είναι πρόταση σύγχρονης, σημερινής διασκέδασης, που έχει χωνέψει το παλιό και κεντάει με κλωστή την αυθεντικότητά της.

Καλά -δεν έχω πει ακόμη τίποτε για το αφιέρωμα.

Και ένας λόγος παραπάνω που αγαπάω τόσο τον Φοίβο, είναι που αγαπάει τον Λουκιανό. Ο Λουκιανός ήταν πάντα δικός μου- είναι πάντα δικός μου- έχω όλους του τους δίσκους και ήμουν όλες τις φορές εκεί. Όμως κοίτα- δεν είναι ανάγκη να είσαι τόσο Λουκιανικός τύπος για να νοιώσεις την ομορφιά αυτού του αφιερώματος.

Νομίζω ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ το χαμόγελο της Μαρίας Κηλαηδόνη πάνω στη σκηνή. Η Μαρία που τραγούδησε με την κιθάρα της και μετά με την παρέα όλη, μου έκανε εντύπωση με κάτι ξεχωριστό που διέκρινα επάνω της, όχι τόσο συνηθισμένο στην ελληνική σκηνή, σαν να μου άναψε ένα φωτάκι από την αμερικάνικη φολκ/ποπ μ’ ένα twist δικό της. Και εκείνο το χαμόγελο.

Το αφιέρωμα «παίρνει φωτιά» για τα καλά: μια διασκεδαστικότατη ερμηνεία του «δέκα μείον πέντε, μειον πέντε» («Κάπου την έχουμε πατήσει κι οι δυο») από Φοίβο και Αλευρά, ενώ κάποια στιγμή, διακριτικά και γλυκά όπως σε όλη την πορεία της ανεβαίνει στη σκηνή –τι ωραία παρουσία!- η Αφροδίτη Μάνου και ως Μαίρη Παναγιωταρά κάνει εμφάνιση δυναμική και συγκινητική μαζί, «ό,τι κάνει μια γυναίκα δηλαδή», μια συγκλονιστική επίσης «Νύχτα Καταστροφής» ανάμεσα σ’ άλλα και το Αφιέρωμα στον Λουκιανό, το πάρτι, όπως θέλεις πες το, έχει παρασύρει μαζί του σχεδόν όλους όσοι βρίσκονται εκεί.

Και από αυτό το σημείο θα μπορούσα να το πιάσω κι εγώ και κάπως έτσι να συνεχίσω. Πάμε Ντόλι!

«Θέλω ένα βράδυ να κάνω ένα πάρτι, πάρτι από εκείνα τα παλιά…

Να ‘ναι ο Πρίσλει και ο Κοστέλο , να’ ναι ο Κρις Άϊζακ, να’ναι κι ο Λιντς,

να ‘ναι η Πάτι και ο Τζο Στράμερ , να ‘ναι ο Φοίβος κι ο Λούκι μαζί» 😉

Η Ταράτσα του Φοίβου 2018 συνεχίζει το Καλοκαίρι της με αφιερώματα και ιδέες, ανανεωμένο πρόγραμμα και εκπλήξεις, Τετάρτες και Πέμπτες και τις Δευτέρες υποδέχεται στη σκηνή τους Επισκέπτες της.