Νίκος Ψαρράς: Με απασχολεί να ξαφνιάζω, να με θυμούνται όταν τελειώσει η παράσταση

Δεν θυμάμαι πόση ώρα μετά από τη στιγμή που συναντηθήκαμε πάτησα το record στο κινητό. Σίγουρα αρκετή. Γιατί ο Νίκος Ψαρράς είναι ένας συνομιλητής ανοιχτός με ενδιαφέροντα βιώματα και πορεία ζωής. Για την ακρίβεια είναι ένας άνθρωπος ανοιχτός στη ζωή. Κι όπως του έλεγε κι ένας καθηγητής υποκριτικής στο Λος Αντζελες, όπου ξόδεψε σχεδόν επτά χρόνια της νιότης του, πρέπει να είναι «εύθραυστος». «Επιδιώκω να έχω ανοιχτούς πόρους» σημειώνει· «επιδιώκω να αλλάζω, επιδιώκω την επόμενη φορά που θα έρθεις να με δεις στο θέατρο να μου πεις “έλα ρε Ψαρρά μπράβο, δεν σε φανταζόμουν έτσι”».

Στη διάρκεια του σύντομου περάσματος του από την Αθήνα – καθώς η περιοδεία των «Περσών», της περσινής μεγάλης επιτυχίας του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου σε σκηνοθεσία Αρη Μπινιάρη επαναλαμβάνεται και περιοδεύει και φέτος – δίνουμε ραντεβού στο Zonars· δηλαδή κοντά στην έδρα του του «Φάρου», του χειμερινού sold out του «Αθηνών» στο οποίο επίσης πρωταγωνιστεί, μια παράσταση που θα επαναληφθεί, για ευνόητους λόγους, και την επόμενη σεζόν.

Παρόλα αυτά – και μέσα στα 23 χρόνια όπου «όλα μου δόθηκαν απλόχερα» όπως λέει – ο Νίκος Ψαρράς δεν διστάζει να παραδεχθεί πως το θέατρο είναι για εκείνον ζήτημα επιβίωσης. «Δουλεύουμε για να ζούμε αλλά είναι στο χέρι μας να αντιμετωπίζουμε το θέατρο ως εργαλείο πολιτισμού και αξιοπρέπειας. Θα δούλευα ακόμα και σερβιτόρος αν δεν έβρισκα κάτι μέσα στο οποίο να ανήκω. Ειδικά τώρα που έχω να μεγαλώσω κι ένα παιδί. Κανείς δεν μου εγγυάται πως θα είμαι για πάντα σε αυτή τη δουλειά». Ναι, το πλήκτρο της ηχογράφησης είχε ήδη πατηθεί.

Σε αντιπροσωπεύει ο χαρακτηρισμός του αθόρυβου πρωταγωνιστή;
Ειλικρινά, δεν με αντιπροσωπεύει καν ο ορισμός του πρωταγωνιστή. Είμαι και νιώθω ένας αθόρυβος ηθοποιός γιατί μέσα από το αποτέλεσμα της δουλειάς μας πρέπει να μιλάμε. Ο θεατής θα πρέπει να παρακολουθεί ένα αθόρυβο αποτέλεσμα που ωστόσο θα του προκαλεί πολλές εκρήξεις. Εξάλλου, δεν μου αρέσει η μαρκίζα, το πρώτο και το τελευταίο όνομα. Και σου μιλάει κάποιος που πάντοτε, λόγω αλφαβητικής σειράς, έμπαινε τελευταίος.

Είσαι τόσο καλό παιδί όσο λένε;
Ισως θα πρέπει να ρωτήσεις εκείνους που το λένε. Πάντως, προσπαθώ να φέρομαι στους άλλους έτσι όπως θα ήθελα να μου φέρονται. Κι όχι μόνο μέσα στη δουλειά αλλά σε όλο το φάσμα της καθημερινότητας μου: Από το πως οδηγώ, το πως θα σταματήσω να περάσει το δρόμο ένας ηλικιωμένος… Γενικώς θεωρώ πως αν φερόμασταν στους άλλους έτσι όπως θα θέλαμε να μας φέρονται ο κόσμος θα ήταν πολύ πιο ήσυχος. Ο πολιτισμός βρίσκεται στα πιο απλά πράγματα.

Δεν με αντιπροσωπεύει καν ο ορισμός του πρωταγωνιστή. Είμαι και νιώθω ένας αθόρυβος ηθοποιός

Μετά από 23 χρόνια στο θέατρο τι έχει αλλάξει για σένα;
Δεν έχει αλλάξει η αβεβαιότητα του επαγγέλματος, το γεγονός ότι δύο φορές το χρόνο είμαι άνεργος και πρέπει να αποδείξω κάθε φορά πως είμαι η λύση που ψάχνει ένας σκηνοθέτης. Το άγχος όχι τόσο το να βρω δουλειά όσο να είναι καλή η επόμενη επιλογή μου. Θυμάμαι πως όταν ξεκινούσα ήμουν χαμένος. Ερχόμενος από τη Θεσσαλονίκη αισθανόμουν φοβερά έξω από τα νερά μου· σαν το βλαχάκι που ήρθε στην πόλη και που δεν είχε ιδέα πως θα πορευτεί. Ηξερα ότι θέλω να παίξω μεγάλους ρόλους και είχα πει στον εαυτό μου ότι, αν μέσα σε πέντε χρόνια δεν έχω καλές προτάσεις, θα πρέπει να τα παρατήσω. Πλέον είμαι πιο κατασταλλαγμένος, πιο διαβασμένος, επανέρχομαι διαρκώς στη μελέτη μου γιατί η θεατρική τέχνη αλλάζει με ταχύτατους ρυθμούς. Βεβαίως, έχω αλλάξει κι από τότε που έγινα πατέρας αφού ό,τι λέω στο θέατρο περνάει μέσα από το φίλτρο της πατρότητας κι όλα γίνονται τρωτά.

Σε τι δημιουργική φάση βρίσκεσαι τώρα;
Νομίζω πως διανύω μια πολύ ωραία ηλικία, μια φάση όπου μπορώ να παίξω πολύ ωραίους ρόλους παρότι οι ρόλοι δεν είναι το άπαν· οι ρόλοι είναι μια αφορμή για μια συνάντηση. Οι συναντήσεις είναι πολύ σημαντικές. Ας πούμε, φέτος, στο «Φάρο» χάρηκα πολύ κυρίως για τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο με τον οποίο δεν είχα συνεργαστεί ξανά. Αν με ρωτήσεις ποια ήταν επιτυχία του «Φάρου» θα σου πω «η συνεργασία μου με τον Οδυσσέα».

Καμαρώνεις όταν έχεις άξιους συναδέλφους;
Πολύ. Καμαρώνω, ζηλεύω, χαίρομαι, εξιτάρομαι, προβληματίζομαι για το πως βλέπουν εκείνοι ένα ρόλο.

Στο Λος Αντζελες ήταν η πρώτη φορά που αισθανόμουν ότι δεν έπρεπε να γίνω ηθοποιός

Αυτό ακούγεται σχεδόν πατρικό, σκηνοθετικό κι εσύ δεν έχεις δοκιμάσει να σκηνοθετήσεις.
Σκηνοθετώ ερασιτεχνικές ομάδες. Και περνάμε πάρα πολύ ωραία γιατί οι ερασιτέχνες δεν έχουν την αγωνία του επαγγελματία, έρχονται για να περάσουν καλά και το κάνουν με μεγαλύτερη ευκολία.

Αυτή η εμπειρία δεν έχει ακονίσει την επιθυμία σου να σκηνοθετήσεις σε επαγγελματική βάση;
Μου αρέσει να παίζω. Κι επίσης, δεν θα με σκηνοθετούσα με τίποτα. Ετσι προτιμώ να μπαίνω σε μια πρόβα σαν μαθητούδι που δεν ξέρει τίποτα και να είμαι συνεπής στη συνθήκη του σκηνοθέτη. Ετσι βλέπω τη σχέση μου μαζί του: Ως σχέση συνεργασίας, όχι επιβολής, ανταγωνισμού και πολέμου.

Εχεις συμπεριφερθεί ανταγωνιστικά έστω και αποσπασματικά;
Οχι, συμβιβάζομαι. Πολλές φορές είχα αντιρρήσεις ακόμα και με το Βασίλιεφ στη «Μήδεια»· μάλωνα μαζί του, αντιδρούσα, αλλά όταν ερχόταν η ώρα της παράστασης άφηνα τις αντιρρήσεις στο καμαρίνι. Δεν μπορούσα να βγω στη σκηνή και να κάνω εξέγερση κατά του σκηνοθέτη· θα με αποσυντόνιζε, θα αποσυντόνιζε τους συνεργάτες μου και εν τέλει δεν θα ήταν έντιμο για κανέναν.

Ολα αυτά τα χρόνια είδες τις προσδοκίες σου να εκπληρώνονται;
Θα ήμουν αχάριστος αν έλεγα ότι τα πράγματα δεν πήγαν καλά. Για την ακρίβεια ήρθαν πολύ καλύτερα από ότι ήλπιζα. Και ήμουν πολύ τυχερός γιατί αμέσως δούλεψα με τον Γιώργο Κιμούλη και την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη στο «Μακμπέθ» και στην «Αντιγόνη» σε σκηνοθεσία Μίνωα Βολανάκη για το Εθνικό θέατρο. Στη συνέχεια μπήκα στο Αμόρε ενώ δοκίμασα και την τηλεόραση στο πλάϊ του Κώστα Κουτσομύτη. Θα έμενα περισσότερο και στην οικογένεια του «Αμόρε» – γιατί ήταν επιθυμία και του Γιάννη Χουβαρδά – αλλά θέλησα να πάω στην Αμερική για να σπουδάσω έχοντας εξασφαλίσει δύο υποτροφίες, από το Ιδρυμα Ωνάση και Μερκούρη. Βέβαια, ο ένας χρόνος εξελίχθηκε σε 6.5 κι έτσι γύρισα πίσω το καλοκαίρι του 2005. Ηταν μεγάλο σχολείο η Αμερική.

Πως εκπέμπει η Αμερική στις αναμνήσεις σου;
Ο πρώτος χρόνος ήταν πολύ χαλαρός, σπούδαζα έχοντας χρήματα στη διάθεση μου, έκανα το κέφι μου, είχα διαλέξει φοβερά μαθήματα – από την τεχνική Alexander και υποκριτική κινηματογράφου στην Stella Adler. Και την ώρα που μάζευα τα πράγματα μου για να επιστρέψω στην Ελλάδα βρέθηκε ένας ατζέντης που με έστειλε σε μια οντισιόν για σίριαλ. Πήρα, λοιπόν, το ρόλο και μπήκα σε αυτό που λέγεται κυνήγι του αμερικανικού ονείρου το οποίο κράτησε πολύ – γιατί κατάλαβα την … παραμύθα πολύ νωρίς. Τελικά, έκανα μικρά πραγματάκια, κυνηγούσα σινεμά και τηλεόραση, καθόλου θέατρο – γιατί μια ερασιτεχνική ομάδα στην Αθήνα έχει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τη σκηνή του Λος Αντζελες. Αλλά μετά από τόσες απορρίψεις που είχα φάει, ήταν η πρώτη φορά που αισθανόμουν ότι δεν έπρεπε να γίνω ηθοποιός. Από την άλλη, έμαθα ότι σε πέντε λεπτά έπρεπε να πείσω τον παραγωγό ή τον σκηνοθέτη ότι είμαι η λύση σε αυτό που ψάχνει. Και σε αυτά τα πέντε λεπτά έπρεπε να έχω έτοιμο εμπόρευμα προς πώληση.

Θα ξαναπέρναγα την εμπειρία της Αμερικής παρά την απογοήτευση, την ανεργία της και την δουλειά του σερβιτόρου που σέρβιρε για μήνες ταραμοσαλάτα και τζατζίκι

Αισθανόσουν ασφυκτικά στη σκέψη ότι σε αντιμετωπίζουν ως προϊόν;

Πολύ αλλά μιλάμε για μια παγκόσμια αγορά. Δεν τους ενδιαφέρει πως τα λες όσο αν ανταποκρίνεσαι σ’ ένα συγκεκριμένο target group. Κι όταν εξάλειψα την προφορά του ξένου και ακουγόμουν πιο αμερικανός, η ατζέντης με διόρθωνε γιατί «you are a Nikos» όπως μου έλεγε. Ετσι, έπαιζα Αραβες, τρομοκράτες, είχα προφορά άρα ήμουν ο κακός που θέλει να σκοτώσει τους καλούς Αμερικανούς, έπαιζα Βραζιλιάνους, Αργεντίνους, Ιταλούς και Γάλλους· ποτέ Ελληνα γιατί δεν ήμουν «κοντός και μαλλιαρός» – έτσι μας είχαν κωδικοποιήσει.

Μετάνιωσες καθόλου όλη αυτή τη δοκιμασία;
Οχι, θα την ξαναπέρναγα με την απογοήτευση και τη δυσκολία της, την ανεργία της και με την δουλειά του σερβιτόρου που σέρβιρε για μήνες ταραμοσαλάτα και τζατζίκι. Το κακό είναι ότι μέσα σε αυτή την τρέλα με έχασα πολλές φορές, σπαταλήθηκα σε πάρτυ, σε γνωριμίες για να είμαι μέσα στα πράγματα. Κάποια στιγμή λοιπόν συγκεντρώθηκα, αποφάσισα ότι πρέπει να δουλέψω με ένα κορυφαίο πρακτορείο κι έδωσα διορία ενός εξαμήνου στον εαυτό μου για να δείξει όλη την αφοσίωση του. Πήγα σε πολλά ραντεβού, δεν έκλεισα κάτι, επέστρεψα στην Ελλάδα για ένα τρίμηνο προκειμένου να παίξω στις «Μάγισσες της Σμύρνης» και το ένα έφερε το άλλο: Ξαναθυμήθηκα τι ωραίο πράγμα είναι να παίζεις στη γλώσσα σου, τι σημαίνει να τηλεφωνείς σε πέντε φίλους όταν είσαι άρρωστος, να είσαι κοντά στους γονείς σου που μεγαλώνουν. Και κάπως έτσι το αμερικανικο όνειρο τέλειωσε κι έμεινε μια πολύ ωραία ανάμνηση.

Μένεις παρόν στο όνειρο;
Πολύ· θα ήθελα ακόμα και τώρα να κάνω σινεμά. Αγαπώ πολύ το σινεμά και πέρυσι έχασα μια πολύ ωραία γερμανική παραγωγή, στην οποία είχα πάρει το ρόλο αλλά τα γυρίσματα εκτός από την Αθήνα και τη Μονεμβασιά ήταν και στο Βερολίνο. Την ίδια περίοδο είχαμε την πρεμιέρα του «Φάρου» οπότε ακυρώθηκε η συμμετοχή μου. Ομως, τώρα κάνω κάστινγκ για μια αμερικάνικη ταινία που θα γυριστεί το επόμενο φθινόπωρο. Ελπίζω να καταφέρω να συμμετέχω γιατί το θέατρο διεκδικεί μεγάλο χώρο στο πρόγραμμα μου, καθώς είναι η μόνη δουλειά που με πληρώνει.

Νωρίτερα είπες ότι στο Λος Αντζελες είχες βάλει χρονικό πλαίσιο έξι μηνών για να πετύχεις ενώ κατεβαίνοντας στην Αθήνα είχες δώσει προθεσμία πέντε χρόνων στον εαυτό σου. Θέτεις όρια στην αντοχή σου;
Είμαι άνθρωπος της οργάνωσης σε όλα: Από το πως είναι το σπίτι και το καμαρίνι μου μέχρι στη δουλειά μου. Οπότε ναι, βάζω όρια. Γιατί, κακά τα ψέματα, είναι πολύ ωραίο να βρίσκεσαι στην πρώτη γραμμή.

Σε απασχολεί η διάκριση;
Περισσότερο με απασχολεί να ξαφνιάζω, να με θυμούνται όταν τελειώσει η παράσταση. Είναι ωραίο να είσαι στην πρώτη γραμμή γιατί εκεί υπάρχουν ωραίοι ρόλοι και όλοι μας είμαστε ματαιόδοξοι. Οταν χτυπάει το τηλέφωνο και σου προσφέρουν “πρώτα” πράγματα λες «ωραία, με ψάχνουν ακόμα, αρέσω» αλλά αν δεν χτυπάει καθόλου παθαίνεις μια φοβερή κρίση.

Κακά τα ψέματα, είναι πολύ ωραίο να βρίσκεσαι στην πρώτη γραμμή

Ηρθαν οι ρόλοι που ήθελες;
Ηρθαν κι εξακολουθούν να έρχονται. Και τελευταία έχω στρέψει τη ματιά μου στο γερμανικό θέατρο εξαιτίας της γυναίκας μου, της Ελενας (Καρακούλη).

Με την Ελενα Καρακούλη δοκιμάσατε να κάνετε και δικές σας δουλειές.
Και συνεχίζουμε να ψάχνουμε. Η Ελενα αναζητά ένα έργο που να σχετίζεται με τα δύο προηγούμενα – τη «Γυναίκα από τα παλιά» και το «Φοβάσαι» – για να ολοκληρώσει το τρίπτυχο. Κι εγώ της έχω δώσει χώρο και χρόνο να το βρει γιατί θέλω πολύ να δουλέψω ξανά μαζί της.

Ποια είναι η δυσκολία να δουλεύεις με τη σύντροφο σου;
Οτι η πρόβα δεν τελειώνει ποτέ. Ομως, σ’ αυτά τα χρόνια όπου έχω συνεργαστεί με πολλούς ανθρώπους, δεν έχω γνωρίσει κανέναν που να αγαπάει περισσότερο το θέατρο από την Ελενα κι είναι πολύ συγκινητικό. Λίγο πριν γνωριστούμε ετοιμαζόταν να πιάσει δουλειά στο Berliner Ensemble όταν χτύπησε το τηλέφωνο από το Γιάννη Χουβαρδά για να δουλέψει στο δραματολόγιο του Εθνικού θεάτρου. Κι έτσι δεν πήγε ποτέ στη Berliner γιατί είχε τόσο ψηλά το Χουβαρδά οπότε δέχθηκε. Ευτυχώς γιατί την γνώρισα κι εγώ…

Η Ελενα αγαπάει το θέατρο περισσότερο κι από εσένα;
Ναι. Για μένα πλέον το θέατρο είναι καθημερινότητα, επάγγελμα. Και πολλές φορές αναπολώ τον εαυτό μου πιτσιρικά όταν αντιμετώπιζα το θέατρο σαν χόμπι.

Δεν ξέρω αν είμαι καλός ηθοποιός αλλά σίγουρα έχω ένα στάνταρ από το οποίο δεν πέφτω

Σήμερα, θα έλεγες πως η τέχνη είναι η ζωή σου;
Οχι, δεν είναι. Δεν έχω πολλή ζωή έξω από το θέατρο αλλά θα ήθελα να έχω. Θα ήθελα να κάνω ταξίδια, να είχα την πολυτέλεια να μην δουλέψω για ένα εξάμηνο, να πάω ένα τρίμηνο στη γαλλική Πολυνησία και άλλο ένα τρίμηνο στην Ευρώπη για να δω πολύ θέατρο ως θεατής.

Σε έχει κουράσει η σκηνή;
Δεν τελειώνουν ποτέ οι εξετάσεις. Κάθε βράδυ πρέπει να μπαίνεις σε μια πολύ γοητευτική διαδικασία που κουράζει αν γίνεται συνέχεια.

Εχεις αναγκαστεί να παίξεις διεκπαιρεωτικά;
Ποτέ – δεν μου το επιτρέπω. Δεν ξέρω αν είμαι καλός ηθοποιός αλλά σίγουρα έχω ένα στάνταρ σε αυτό που κάνω από το οποίο δεν πέφτω.

Ωστε δεν ξέρεις αν είσαι καλός ηθοποιός…
Οχι, γιατί δεν αρέσω σε όλους και είναι λογικό. Προσπαθώ να φοράω τα καλά μου όταν βγαίνω στη σκηνή αλλά δεν μπορώ να πείσω τους πάντες γι’ αυτό. Για κάποιους μπορεί να μην είμαι καλός ηθοποιός ή να είμαι ξενέρωτος. 

Σε άκουγα να μιλάς για το Αμόρε και πριν από δυο εβδομάδες συμπληρώθηκαν 10 χρόνια από το κλείσιμο του. Ξαναβρήκες πουθενά την ίδια εμπειρία;
Οχι. Υπήρξε, για κάποιο διάστημα, στο Εθνικό του Χουβαρδά επειδή κάποια παιδιά θέλησαν να δουλέψουν ξανά μαζί του. Δυστυχώς, λείπει από το ελληνικό θέατρο ένα ανσάμπλ ηθοποιών το οποίο επιδιώκει ένα κοινό στίγμα. Και νομίζω πως λείπει κι από τους θεατές γιατί το Αμόρε “γέννησε” όλους τους σκηνοθέτες και τους πρωταγωνιστές που βρίσκονται στο προσκήνιο αυτή τη στιγμή. Θα ήθελα ένα καινούργιο Αμόρε.

Μας τέλειωσαν τα επιδραστικά θέατρα που αλλάζουν το τοπίο;
Ποτέ δεν είναι αργά. Πολύ θα ήθελα να βρεθεί μια νέα ομάδα και να δουλέψω μαζί της, έστω και αμισθί κάτω από ένα κοινό, υψηλό στόχο. Εξάλλου, το ελληνικό θέατρο έχει μεγάλα ταλέντα: Τον Δημήτρη Καραντζά, το Θάνο Παπακωνσταντίνου, τον Γιάννη Μόσχο, το Θάνο Σαμαρά.

Δοκίμασα να πολιτευτώ και ήταν ένα μεγάλο φάουλ για το οποίο έχω μετανιώσει οικτρά

Φιλτράρεις τις προτάσεις που σου γίνονται ανάλογα με τον κοινωνικό αντίκτυπο που μπορεί να έχουν ως έργα ή με το αν είναι ωφέλιμα για σένα;
Εχει σημασία ποιος θα με σκηνοθετήσει, με ποιους θα παίζω κάθε βράδυ. Μετά έρχεται ο ρόλος και ακολούθως η αμοιβή. Από εκεί και πέρα το θέατρο είναι πολιτική πράξη – και δεν είναι κλισέ. Κατά καιρούς, πολλοί θεατές, απαιτούν από τους ηθοποιούς να πάρουν θέση στα πράγματα. Ωστόσο εγώ διαφωνώ με αυτό. Διαφωνώ ακόμα και με τα πολιτικά σχόλια συναδέλφων στο facebook. Γιατί ζούμε σε μια εποχή θυμωμένων ανθρώπων ενώ η δουλειά μας είναι να δουλέψουμε τον προβληματισμό τους.

Παρόλα αυτά, πριν από 8 χρόνια δοκίμασες να πολιτευτείς στο Δήμο Αθηναίων…
Ηταν ένα μεγάλο φάουλ για το οποίο έχω μετανιώσει οικτρά. Τότε, το πήρα απόφαση γιατί μου πρότειναν να αναλάβω ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτισμού του Δήμου. Σκέφτηκα να αναδείξω δημοτικά θέατρα που σαπίζουν, να φτιάξω ένα κλιμάκιο τραγωδίας και αττικής κωμωδίας που να κάνει παγκόσμιες περιοδείες γιατί είναι πολύ κρίμα να είμαστε απόντες από τη διεθνή σκηνή. Είναι πολύ κρίμα να μου λένε άνθρωποι από το Διεθνές Ινστιτούτο Θέατρου «μα δεν κάνετε τίποτα στην Ελλάδα; Δεν ακούγεστε καθόλου». Αυτά σκεφτόμουν και καθόλου δεν με απασχολούσε τι πάει να πει πολιτικός αγώνας. Τελικά, πολύ χαίρομαι που δεν εκλέχτηκα γιατί δεν θα έκανα τίποτα από όσα ονειρευόμουν, γιατί ότι όλοι οι πολιτικοί θα με θεωρούσαν ufo και θ’ άφηνα πίσω τη δουλειά μου.

Κι αν μελλοντικά σου προτεινόταν μια διοικητική θέση;
Τα κρατικά θέατρα απαιτούν δύο ταλέντα: Να είσαι καλλιτεχνικός και οικονομικός διευθυντής. Το δεύτερο είναι ένα ταλέντο που δεν ξέρω αν έχω. Εκεί πρέπει να έχεις στη διάθεση σου ένα πολύ γερό σύμβουλο που θα εμπιστεύεσαι καθώς διαχειρίζεσαι λεφτά του Δημοσίου. Σε όλα αυτά έχουν προτεραιότητα άλλοι· πρόσωπα που έχουν διακριθεί διευθύνοντας δικά τους θέατρα και πρόσωπα που είναι… του κόμματος. Κι εγώ δεν ανήκω σε κανένα κόμμα.

Δεν μπορώ να πάρω στα σοβαρά ανθρώπους που κάνουν κωλοτούμπες

Παραμένεις πολιτικά ενεργός ή έχεις πέσει στην παγίδα του απολιτίκ;
Οχι έχω συγκεκριμένη πολιτική άποψη αλλά δεν είμαι πολιτικά οργανωμένος. Οπως σου είπα, θεωρώ πως ο καλλιτέχνης δεν πρέπει να στιγματίζεται. Από την άλλη, μου μοιάζει εντελώς τρελό το γεγονός ότι οι άνθρωποι που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση είναι αυτοί που διαπραγματεύονται το μέλλον μας. Είναι ανάγκη ο Ελληνας να αποκτήσει την αξιοπρέπεια του, να ψηφίζουμε εκείνους που θα μας εκπροσωπούν επί της ουσίας, που θα ανατρέψουν την εικόνα ενός λαού χαραμοφάηδων – γιατί καμιά σχέση δεν έχουμε με αυτόν. Είμαστε ένας λαός που υποφέρει και δουλεύει non stop. Για να συμβούν όλα αυτά πρέπει να κατανοήσουμε ότι η Δεξιά, η Αριστερά και όλο αυτό το κακό συναπάντημα είναι απολύτως πασέ. Χρειαζόμαστε περσόνες που θα μας εξασφαλίσουν μια θέση στην ελπίδα.

Εχεις μπουχτίσει στην αναμονή για τέτοιες προσωπικότητες;
Ναι, αλλά θέλω να ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα φανούν στο ορίζοντα. Γιατί αν χάσω στην ελπίδα θα πρέπει να φύγω από αυτή τη χώρα… Θυμάμαι πως όταν γύριζα από την Αμερική διαπίστωνα ότι μπορεί να είχαμε χρήματα αλλά είχαμε αρχίσει να θυμώνουμε. Τώρα, μας περισσεύει ο θυμός και όχι μόνο δεν έχουμε χρήματα αλλά κι ένα δυσβάσταχτο χρέος – αφού κάτι μαγκάκια που έκαναν τσαμπουκάδες μας φόρτωσαν με μερικά έξτρα δις χρέος. Είμαι φοβερά απογοητευμένος και δυστυχώς, δεν μπορώ να πάρω στα σοβαρά ανθρώπους που κάνουν κωλοτούμπες. Εκτιμώ εκείνους που πολεμούν γι’ αυτά που πιστεύουν κι όχι εκείνους που συμβιβάζονται με όσα απέρριπταν. Είναι αστείο όλο αυτό. Αλλά το πιο θλιβερό είναι πως ως λαός έχουμε ξεχάσει αυτές τις μεγαλειώδεις κωλοτούμπες και τα καλαματιανά στο Σύνταγμα.