Θεατής: “Παρ’ όλα αυτά” της Γεωργίας Μαυραγάνη στο Φεστιβάλ Αθηνών

Είναι κάποιες φορές που δύσκολα αποτυπώνεις με λόγια ό,τι είδες. Γιατί απλώς αυτά θα είναι λίγα, κατώτερα, ασήμαντα, σε σύγκριση με τα συναισθήματα για όσα εκτυλίχθησαν…

Ένας χώρος «αναψυχής», με ένα τεράστιο χρυσό στολίδι στη μια γωνιά. Στην απέναντι πλευρά μεταμορφώνεται σε νοσοκομειακό θάλαμο. Στο αλλόκοτο αυτό σκηνικό βολεύονται μαζί το φίδι (=καρκίνος) και το θάρρος.

Εννέα γυναίκες εμφανίζονται στη σκηνή και ζητούν νερό, διψούν για ζωή. Είναι παρούσες εκεί για να πουν πώς έζησαν την ασθένεια, να μοιραστούν την εμπειρία, τη ζωή, το πριν και το μετά. Μιλούν ανοιχτά για τον πόνο, δεν φοβούνται, αυτοσαρκάζονται, ωστόσο δεν ωραιοποιούν, ούτε εθελοτυφλούν. Καταγράφουν εκείνες τις ώρες: τον εντοπισμό, τη λήθη, το κενό, τη συνειδητοποίηση, τη διάγνωση, τη θεραπεία. Κάποιες από τις μνήμες ξεπηδούν μέσα από τον μύθο της Ιφιγένειας -διήγηση ως απωθημένο από μια εκ των πρωταγωνιστριών επίδοξη ηθοποιό-, πολύπαθη και εκείνη, σαν τις ηρωίδες μπροστά μας.

Ύστερα καλούνται να καταθέσουν όμορφες στιγμές. Γίνονται συγκινητικές, ταυτόχρονα και διασκεδαστικές. Μια συζήτηση αναμνήσεων ξεκινά ανάμεσά τους: η βόλτα στη θάλασσα, ένα στιγμιότυπο από τη Μεταπολίτευση, ο αυθόρμητος γάμος, η περιπέτεια για την εύρεση εργασίας, ο γιατρός – Θεός, ένα βιβλίο, ένα τραγούδι, κομμάτια της καθεμιάς που δένουν στην κοινή παρουσία με τον ανοίκειο παρονομαστή.

Η Γεωργία Μαυραγάνη έχει δώσει και στο παρελθόν δείγματα θεάτρου βασισμένα στην έρευνα και τη μαρτυρία. Στην περίπτωση όμως αυτή ο χρόνος και η απόσταση μηδενίζονται. Οι πρωταγωνίστριες των ιστοριών είναι παρούσες για να αφηγηθούν τις γραμμές της ζωής τους. Δεν γίνεται λόγος για υποκριτικές ικανότητες, αφού “ερμηνεύουν” δικά τους βιώματα, με τρόπο αβίαστο, κανείς άλλος εξάλλου δε θα μπορούσε να το κάνει καλύτερα από τις ίδιες. Και ευφάνταστα ξετυλίγεται στην τελευταία σκηνή η πορεία της αρρώστιας, καθώς ταυτίζεται με τη διαδικασία συντήρησης ενός έργου τέχνης, η αποκατάσταση έχει στόχο να επιμηκύνει τη ζωή του, οι ηρωίδες αντίστοιχα έχουν κερδίσει τη δική τους με το θάρρος.

«Είδα πολύ ουρανό από το μπαλκόνι μου» εξομολογείται κάποια στιγμή μια από αυτές. Και στο τελείωμα μαζεύονται σαν γροθιά γύρω από ένα χειρόγραφο του Ακριθάκη που μιλάει για τον αγώνα. Οι ίδιες έχουν νικήσει, πήγαν και ήρθαν, παρ’ όλα αυτά επιμένουν, μετατρέπουν την περιπέτεια σε δημιουργία. Είναι σύμβολα συνέχειας, παράδειγμα στα δύσκολα.

Καλλιόπη, Ελένη, Τζένη, Θάλεια, Γιώτα, Μάρα, Μαίρη, Στέλλα, Φωτεινή, κορίτσια, ευχαριστούμε για αυτό το μάθημα ζωής. Η υπόκλιση είναι από εμάς για εσάς.

*H παράσταση είναι παραγωγή της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας και εντάσσεται στο πλαίσιο δράσεων του Κέντρου για την Υποστήριξη, την Εκπαίδευση και την Έρευνα στην Ψυχοκοινωνική Ογκολογία της Ε.Α.Ε.

Αξίζουν εύσημα και στο Φεστιβάλ Αθηνών για την ένταξη της στο πρόγραμμα του.