Φεστιβάλ στη Σκιά των Βράχων 2018: 6 Θεατρικοί Μονόλογοι με ελεύθερη είσοδο!

Πρόκειται για μια πρωτοβουλία του Διαδημοτικού Δικτύου Πολιτισμού που προσφέρει τη δυνατότητα στους δημιουργούς να αναμετρηθούν με αυτό το τόσο ενδιαφέρον και ταυτόχρονα απαιτητικό είδος, το θέατρο του ενός, ενώ παράλληλα διευρύνει τη δυνατότητα πρόσβασης των πολιτών στο πολιτιστικό προϊόν. Οι παραστάσεις μέσω του Φεστιβάλ επιχορηγούνται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού και τελούν υπό την αιγίδα του.  Όλες οι παραστάσεις έχουν ελεύθερη είσοδο για το κοινό.

Το πρόγραμμα

Τρίτη 26 Ιουνίου
Περικλή Μοσχολιδάκη «Αγγέλικα Νίκλη Σολωμού η Διάφανη»

Συντελεστές
Κείμενο – Σκηνοθεσία: Περικλής Μοσχολιδάκης
Ερμηνεία: Μάγδα Κατσιπάνου
Σκηνικά/ Κοστούμια: Μάριος Βουτσινάς
Video: Νώντας Σαρλής
Βιολοντσέλλο: Κωνσταντίνος Χίνης
Βοηθός σκηνοθέτη: Μάνος Γερωνυμάκης
Φωτογραφίες – Video: Αντώνης Μίκροβας
Αφίσα: Δημήτρης Μητσιάνης

Η Αγγέλικα Νίκλη Σολωμού, μητέρα του Εθνικού μας Ποιητή Διονύσιου Σολωμού , διηγείται τη συγκλονιστική ιστορία της ζωής της. Γλυκόπικρα, με χιούμορ και δάκρυ, με γέλιο και κλάμα, έτσι ακριβώς όπως εναλλάσσεται καθημερινά η ζωή μας, ανθρώπινα αλλά και με ένα χάσιμο ποιητικό, με αυτή την ιδιαίτερη ποίηση που χαρακτηρίζει συχνά τους πονεμένους ανθρώπους, μιλά και περιγράφει την περιπέτεια του βίου της.

Η Αγγέλικα, από προσφυγική οικογένεια της Μάνης που ζήτησε καταφύγιο στη Ζάκυνθο, πουλιέται από τους γονείς της στον κόντε Νικόλαο Σαλαμόν, γίνεται παλλακίδα του, ‘μαντενούτα’ του, όπως αποκαλούνταν οι παλλακίδες των αρχόντων στα Επτάνησα, κακοποιείται βάναυσα από τον Κόντε Σαλαμόν που την μετατρέπει σε μια Κούκλα, σκεύος ηδονής και μητέρα των νόθων παιδιών του, του Διονύσιου και του Δημήτριου.

Μέσα από μια πολυτάραχη ζωή, φτάνει σε ρήξη με τον λατρεμένο της Διονύσιο για λόγους κληρονομικούς και η ρήξη φτάνει στο Δικαστήριο. Ενώ η περιβόητη Δίκη Σαλαμόν φουντώνει η Ελλάδα συγκλονίζεται από την Επανάσταση του 1821 και τον Αγώνα ενός ολόκληρου λαού για την Ελευθερία. Η Αγγέλικα διαπομπεύεται στο Δικαστήριο, η προσωπική της ζωή, διάφανη πια, γίνεται κόλαση και ο Ποιητής πληγωμένος από τη διαμάχη με τη μητέρα του, γράφει τα εξαίσια ποιήματα του και βουλιάζει στη δυστυχία.

Η Αγγέλικα – Μάγδα, που σε όλη τη διάρκεια του έργου συνομιλεί με το πεθαμένο πια παιδί της τον Διονύσιο, συνοδεύεται στη Σκηνή από τον Κωνσταντίνο που παίζει βιολοντσέλο. Οι δυό τους συνομιλούν με την Ιστορία και τον κόσμο των ψυχών, σε μια παράσταση που είναι δομημένη – Πρωτότυπο Κείμενο – Σκηνοθεσία – Σκηνικά – Κοστούμια -ωΜουσική και Ερμηνεία, ως μουσική παρτιτούρα.

Είσοδος ελεύθερη

Δευτέρα 2 Ιουλίου

Νίκου Καζαντζάκη «Αναφορά στο Γκρέκο»

«Αλάκερη η ψυχή μου μια κραυγή κι όλο μου το έργο το σχόλιο στην κραυγή αυτή. Φωνάζω τη μνήμη να θυμηθεί, περμαζώνω από τον αέρα τη ζωή μου, στέκουμαι σαν στρατιώτης και κάνω την αναφορά μου στον Γκρέκο, γιατί αυτός είναι ζυμωμένος από το ίδιο κρητικό χώμα με μένα και καλύτερα απ’ όλους τους αγωνιστές που ζουν η που έχουν ζήσει μπορεί να με νιώσει». Ν. Καζαντζάκης

Σκηνοθεσία – Ερμηνεία – Εικαστικά: Τάκης Χρυσικάκος

Συνεργάτης – σκηνοθέτης: Εμμανουέλα Αλεξίου
Επιλογές τραγουδιών: Χαϊνης Δημήτρης Αποστολάκης
Φωτισμοί: Ντίνος Μεταλίδης

Η «Αναφορά στον Γκρέκο», είναι το τελευταίο έργο τού μεγάλου Έλληνα συγγραφέα. Ένα είδος πνευματικής αυτοβιογραφίας ή, όπως τη χαρακτηρίζει ο ίδιος ο Καζαντζάκης, μια «αναφορά» με τη στρατιωτική έννοια του όρου, σχετικά με τους στόχους του και τις προσπάθειές του. Ξεκινά από τα παιδικά του χρόνια και σταματά στην ημέρα της «κρητικής ματιάς» και στη σύλληψη της Οδύσσειας. Δεν αφηγείται το σύνολο της ζωής του, αλλά παρουσιάζει τους σταθμούς της πνευματικής του πορείας, χωρίς να ακολουθεί την αυστηρή χρονολογική σειρά της πραγματικής του βιογραφίας.

Ο Τάκης Χρυσικάκος, ερμηνεύει τον Νίκο Καζαντζάκη και πρόσωπα του έργου του και συνομιλεί με τους πρωταγωνιστές του, τον Καπετάν Μιχάλη, τον Αλέξη Ζορμπά, τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο και την ωραία Ελένη του Ομήρου! Μέσα από τους ήρωες των έργων του Νίκου Καζαντζάκη και τις εξομολογήσεις του – στον παππού του, όπως αποκαλεί τον Ελ Γκρέκο- συναντάμε το μεγαλείο της Ελλάδας και το ανυπόταχτο πνεύμα του ίδιου του συγγραφέα.

Η παράσταση πραγματοποιείται σε συνεργασία με τις Εκδόσεις Καζαντζάκη και παρουσιάζεται σε όλη την Ελλάδα. Θα ταξιδέψει σε πανεπιστήμια και πόλεις της Ευρώπης και της Αμερικής, υπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού του Υπουργείου Εξωτερικών , της Περιφέρειας Κρήτης και του Μουσείου Καζαντζάκη, για να τιμήσει το έργο του μεγάλου Συγγραφέα.

Είσοδος ελεύθερη

Τρίτη 3 Ιουλίου

Γκυγιώμ Γκαλλιέν «Γκυγιώμ γλυκιά μου»

Μετάφραση: Δήμητρα Κονδυλάκη
Σκηνοθεσία: Άννα Χατζησοφιά
Σκηνικά-κοστούμια: Έβελυν Σιούπη
Μουσική: Ιάκωβος Δρόσος
Παραγωγή: The Artists
Ερμηνεία: Περικλής Λιανός

Το έργο του Γάλλου ηθοποιού της Comédie Française, σκηνοθέτη και συγγραφέα Γκιγιώμ Γκαλιέν αναφέρεται στην ιστορία ενός αγοριού που του αποδόθηκε μια σεξουαλική ταυτότητα προτού καν το ίδιο προλάβει να την ανακαλύψει. Είναι μία εσωτερική αναδρομή με πολλά βιωματικά στοιχεία, όπου το κωμικό εναλλάσσεται με το δραματικό, η συγκίνηση με την μίμηση, η ανάμνηση με την παρωδία.

Ο Γκυγιώμ είναι ένας ηθοποιός που γράφει έναν μονόλογο με πολλούς ρόλους, τον εαυτό του, την μητέρα του, την γιαγιά του, έναν ψυχίατρο, έναν άραβα σκηνοθέτη και όλους εκείνους που καθόρισαν την πορεία του. Ξεκαρδιστικός όσο και σπαρακτικός ο Γκαλιέν, αλλά σε κάθε περίπτωση ευφυής διατηρώντας ταυτόχρονα μια ελαφρότητα που δεν γίνεται ποτέ ρηχή, εισέρχεται σε μια «δύσκολη» περιοχή που έχει να κάνει με τα κοινωνικά στερεότυπα. Μία αναζήτηση της ταυτότητας φύλου και του σεξουαλικού προσανατολισμού μέσα σε ένα πέλαγος προκαταλήψεων, στερεοτύπων, ταμπού, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της μάνας. Η κινηματογραφική μεταφορά του έργου σάρωσε τα βραβεία Σεζάρ. Η παράσταση πρωτοπαρουσιάστηκε τον Γενάρη του 2018 στο θέατρο Αλκμήνη.

Είσοδος ελεύθερη

Δευτέρα 9 Ιουλίου
Simon de Beauvoir «Μονόλογος»

Μετάφραση – Διασκευή – Σκηνοθεσία: Αθηνά Κεφαλά
Ερμηνεία: Μάνια Παπαδημητρίου
Τσέλο: Μαίρη Σκοπελίτη
Φωτογραφίες: Σπύρος Δομαζάκης, Θανάσης Κεφαλάς

Εμπνευσμένη από τα πρόσωπα του τρίπτυχου έργου της Σιμόν Ντε Μπωβουάρ «Προδομένη γυναίκα» (1967) η παράσταση αναφέρεται στις γυναίκες μέσης ηλικίας, που ωριμάζουν και νοιώθουν την προδοσία γύρω τους. Γυναίκες της μοναξιάς. Ένα κείμενο σκληρότητας, ωμότητας, προβληματισμού, ένα ψυχογράφημα για ανθρώπους που βιώνουν την απομόνωση και την αποξένωση, τη βία απ’ τους ανθρώπους και απ’ τη κοσμοπολίτικη μεγαλούπολη. Η Σιμόν ντε Μπωβουάρ βάζει τον άνθρωπο απέναντι στον εαυτό του, στις ευθύνες του και στις αποτυχίες του.

Η Μυριέλ βρίσκεται μόνη την παραμονή της πρωτοχρονιάς σ’ ένα διαμέρισμα στο κέντρο του Παρισιού, σε κακή ψυχολογική κατάσταση, εγκαταλελειμμένη απ’ όλους και απομονωμένη. Αυτή τη βραδιά που όλοι βρίσκονται με δικούς τους ανθρώπους αυτή ανακαλεί βίαια τις σχέσεις και τα άσχημα βιώματα της ζωής της. Η μοναξιά είναι αφόρητη, θανατερή. Η Μυριέλ αποδίδει ευθύνες σε όλους τους άλλους και προσπαθεί να κρατηθεί από φαντασιώσεις και γεγονότα χωρίς να προϊδεαζόμαστε που θα οδηγηθεί. Βλέπει να γερνά και να προδίδεται από τους άντρες της ζωής της και τους οικείους της. Στον παραληρηματικό της μονόλογο θέτει θέματα υπαρξιακά και αυταπάτης με αφοπλιστική ωμότητα. Τα λάθη της ζωής της πολλά, δικά της; Των άλλων;

Η Σιμόν Ντε Μπωβουάρ αφήνει τον θεατή ν’ αποφασίσει για την αιτία της ανθρώπινης μοναξιάς και τι απορρέει από τις σχέσεις της αστικής οικογένειας. Αυτή την αστική τάξη η Μπωβουάρ καταδίκαζε σ’ όλο το έργο της ζωής της. Θεωρεί τη γυναίκα αδικημένη απ’ την κοινωνία, αδικημένη απ’ την οικογένεια.

Είσοδος ελεύθερη

Τρίτη 10 Ιουλίου

Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι «Το όνειρο ενός γελοίου»

Μετάφραση: Άρης Αλεξάνδρου
Σκηνοθεσία: Τάκης Χρυσικάκος
Ερμηνεία: Δημήτρης Βερύκιος

Η παράσταση που συγκινεί κι ενθουσιάζει κοινό και κριτικούς για 4η χρονιά, αποτελεί θεατρική προσαρμογή του πιο αισιόδοξου και φωτεινού έργου του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, μεταφέροντας στη σκηνή με απόλυτο σεβασμό και κλασσική ακρίβεια τη σκέψη του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα. Ένας άνθρωπος βαθειά μελαγχολικός και απελπισμένος, που έχει χάσει το νόημα της ζωής, αποφασίζει να αυτοκτονήσει. Το βράδυ όμως που είναι έτοιμος να το κάνει και βρίσκεται με το περίστροφο στο χέρι, αποκοιμιέται… Το όνειρο που βλέπει, τον κάνει όταν ξυπνάει όχι μόνο να μην θέλει να πεθάνει αλλά να λαχταράει να ζήσει όσο γίνεται περισσότερο, αφού στον ύπνο του, τού φανερώθηκε η «Αλήθεια της Ζωής» με όλες τις λεπτομέρειες! Κι αυτή την Αλήθεια γυρίζει και κηρύττει παντού…

Ένα έργο – διαμάντι που, ενσαρκώνει τη φιλοσοφία του μεγάλου Ρώσου κλασικού, ενώ δεν είναι υπερβολικό να πούμε πως αποτελεί ανατομία της ανθρώπινης ψυχής και συνοπτική ιστορία της κοινωνίας μας. Ένα κείμενο απλό και βαθύ, μεστό και αποκαλυπτικό που ο συγγραφέας θέλησε να αφήσει ως μια επιστολή – παρακαταθήκη στην ανθρωπότητα στη δύση της ζωής του, αφού γράφτηκε το 1877, τέσσερα μόλις χρόνια φύγει από αυτή τη ζωή.

Είσοδος ελεύθερη

Τετάρτη 11 Ιουλίου

«Τα τετράδια της Ανζέλ Κουρτιάν»

Θεατρική Διασκευή του ομότιτλου βιβλίου
Σκηνοθεσία – Ερμηνεία: Χριστίνα Αλεξανιάν
Σκηνικά – Κοστούμια: Μυρτώ Καραπιπέρη
Στα ηχογραφημένα τραγούδια της παράστασης συμμετέχουν:
Τραγούδι: Μαρία Σπυριδωνίδου
Πολίτικο λαούτο – Μπαγλαμάς: Κώστας Γεδίκης
Βοηθός Σκηνοθέτη – Οργάνωση Παραγωγής: Κώστας Καρασαββίδης

Τα τετράδια της Ανζέλ Κουρτιάν αποτελούν μια παράσταση – μαρτυρία για τη Γενοκτονία των Αρμενίων (1915) και τη Μικρασιατική Καταστροφή (1922), βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο της Ανζέλ Κουρτιάν (εκδ. Πλέθρον). Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία με τα γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή της συγγραφέα. Μέσα από τα μάτια της βλέπουμε την ιστορία του Αρμενικού λαού και του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας. Όπως τα έζησε η ίδια. Όπως τα βίωσε ένα μικρό παιδί. Όπως τα έγραψε αργότερα, στα μαθητικά τετράδια των εγγονιών της…

1915. Γενοκτονία των Αρμενίων. Χρόνια μετά, η Ανζέλ Κουρτιάν, ζώντας πια στην Ελλάδα, αφηγείται το οδοιπορικό του διωγμού της οικογένειάς της και ολόκληρου του έθνους της. Η μάνα-μοδίστρα. Οι δυο της αδελφές. Τα πρώτα ευτυχισμένα χρόνια. Και ύστερα βιώνουν τις συνέπειες της διαταγής εξολόθρευσης των Αρμενίων. Γίνονται αυτόπτες μάρτυρες της Μικρασιατικής Καταστροφής. Ένα οδοιπορικό από την Προύσα ως τη Σμύρνη… Και από εκεί στην Κρήτη και την Κοκκινιά. Ο πόλεμος και η προσφυγιά καταγράφονται μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, της μικρής Ανζέλ. Με τον φόβο και τον θάνατο… Με τα γέλια και τις χαρές… Με τις μουσικές και τα τραγούδια που σημάδεψαν τη ζωή της. «Έκανα κρυφά-κρυφά τον σταυρό μου. “Παναγιά μου, σε τι φταίξαμε; Σώσον Κύριε τον λαό σου” έλεγα από μέσα μου. Όσοι ήμασταν στις άμαξες, νιώθαμε άσχημα γι’ αυτούς που περπατούσαν, γιατί δεν αντέχανε απ’ τις καμιτσιές κι έπεφταν στα χαντάκια. Αν ήταν δυνατόν να αναφτούν καντήλια για όσους πέθαναν στο δρόμο, θα είχε φωτίσει η νύχτα και θα ’χε γίνει μέρα».

Είσοδος ελεύθερη