Στην παράσταση του Κώστα Φιλίππογλου, που συνεργάζεται εδώ με κορυφαίους κωμικούς, ο κόσμος των ζωντανών αργοπεθαίνει μέσα στην αδυναμία του να πλάσει μύθους που θα τους σέβεται. Αντίθετα, ο Άδης σφύζει από ζωή, γιατί οι κάτοικοί του παραμένουν ικανοί να παίρνουν απόσταση από τον εαυτό τους.
Σημείωμα του σκηνοθέτη:
Στους Βατράχους, ο Αριστοφάνης ξεδιπλώνει στην ορχήστρα μια φαντασμαγορική νέκυια, σαν άλλος Οδυσσέας, που αναζητά τον δρόμο για την ουτοπική Ιθάκη του.
- Πρέπει κανείς να μάθει τι είναι θάνατος, για να φέρει σε πέρας την ζωή του.
- Πρέπει να συνειδητοποιήσει η πόλις τις απουσίες της, για να είναι παρούσα ως πόλις.
- Πρέπει να καταβυθιστεί στον ξένο κόσμο του Άδη, για να κατακτήσει την ταυτότητά της.
Ο θεός Διόνυσος μασκαρεμένος σε Ηρακλή θα κατεβεί στον Άδη, για να φέρει στη γη τον Ευριπίδη, αφού η Αθήνα δεν έχει πια έναν τουλάχιστον μεγάλο ποιητή. Το ταξίδι αυτό, αν και γίνεται μέσα στον επιβλητικό ζόφο του κόσμου των ψυχών, διαθέτει την ευθυμία μιας ψυχαγωγικής περιήγησης, η οποία αγγίζει τα όρια του μεσαιωνικού καρναβαλιού.
Ο Διόνυσος δεν κατεβαίνει στον Άδη για να φέρει στον κόσμο ούτε κάποιον παλιό-καλό πολιτικό ούτε κάποιον παλιό-καλό φιλόσοφο ή στρατηγό. Κατεβαίνει για να φέρει έναν δραματικό ποιητή. Είναι προφανές πως ο Αριστοφάνης θεωρεί την ποίηση και το θέατρο το μόνο φάρμακο για να σώσει την χώρα από την παρακμή. Περίεργο πραγματικά, με τα δικά μας δεδομένα.
Με αγγλικούς υπέρτιτλους.
