Status Update: Χρίστος Στυλιανού, ηθοποιός

Από τα πρώτα δείγματα “καλλιτεχνικής ανησυχίας” που θυμάμαι ήταν κάτι επιθεωρησιακά νούμερα – τύπου stand-up comedy της σήμερον – που έκανε σε διάφορες εκδηλώσεις στην Κύπρο, ο Σταύρος Λούρας, ένας πολύ καλός Κύπριος ηθοποιός. Για μέρες, τρέλαινα τους πάντες αντιγράφοντάς τον. Μάλλον, ήμουν γύρω στα 10.

Το πτυχίο των Πολιτικών Επιστημών με πλούτισε, όχι μόνο σε γνώσεις αλλά κυρίως στην εμπειρία της πανεπιστημιακής ζωής. Με το που περνάς την είσοδο μπαίνεις σε έναν κόσμο πλούσιο σε ερεθίσματα, σε εμπειρίες, σε ανθρώπινες συμπεριφορές. Αν είσαι ανοιχτός σε αυτά, μπορείς να βγεις πραγματικά διαφορετικός. Συν τοις άλλοις, εκεί συνειδητοποίησα την αγάπη μου για το θέατρο.

Το να γίνω ηθοποιός ήταν κάτι που προέκυψε στη δραματική σχολή. Μέχρι τότε όλα ήταν υπό διερεύνηση. Ίσως, υπήρξε ένα περιστατικό που με έκανε να καταλάβω κάτι περισσότερο: Στις εξετάσεις του τρίτου έτους ήρθαν οι γονείς μου να με δουν. Στα μάτια τους – και στην αγκαλιά του πατέρα μου- ένιωσα πως άξιζε τουλάχιστον να προσπαθήσω. Από τότε πέρασαν σχεδόν δεκαπέντε χρόνια.

Μπήκα στη σχολή σχετικά μεγάλος – σχεδόν στα 24. Νομίζω πως με βοήθησε το πέρασμά μου από το πανεπιστήμιο, διότι αντιμετώπισα τη σχολή με απόλυτα ερευνητική διάθεση. Προσπαθούσα να μάθω ό,τι περισσότερο μπορούσα, χωρίς να σκέφτομαι τίποτα άλλο. Με δυσκόλεψε ωστόσο το γεγονός ότι άφηνα πίσω τους φίλους μου, την οικογένειά μου και άλλαξε η ζωή μου μέσα σε ένα μήνα.

Η αλήθεια είναι ότι είμαι στο ΚΘΒΕ δώδεκα χρόνια τώρα. Δεν είναι λίγο. Αλλά δεν έχω σταματήσει να δουλεύω. Η μια δουλειά έφερνε την άλλη και μου ήταν δύσκολο να αρνηθώ ρόλους που μου προτάθηκαν ή για τους οποίους επιλέχθηκα – όπως ο Πέερ Γκυντ, ο Βόυτσεκ, ο Ετεοκλής, ο Κρίστιαν, ο Ντάννυ, τώρα ο Ορέστης – μόνο και μόνο για να φύγω. Είναι τιμή για μένα η εμπιστοσύνη που μου δείχνουν οι σκηνοθέτες και κατ’ επέκταση το ίδιο το ΚΘΒΕ. Παράλληλα, εδώ έχω κάνει την οικογένειά μου – έχω δυο παιδιά – και μου αρέσει η Θεσσαλονίκη. Όσο αυτά συνδυάζονται είμαι χαρούμενος…

Το καλό σε μια κρατική σκηνή είναι αδιαμφισβήτητα η εργασιακή σχέση που μπορεί να “απολαμβάνει” ο ηθοποιός. Να δουλεύει και να αμείβεται αξιοπρεπώς κι έτσι να αφοσιώνεται σε αυτό που έχει να κάνει χωρίς να αγωνιά για τις βασικές του ανάγκες. Τώρα, το κακό… νομίζω απλώς πως είναι θέμα προσωπικής διαχείρισης.

Σημασία για μένα έχουν οι ωραίες συνεργασίες. Ο όρος πρωταγωνιστής, αν και ακούγεται ως κάτι σημαντικό, δεν σημαίνει κάτι από μόνο του. Ο καθένας έχει το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί κι έτσι πρέπει να το αντιμετωπίζει. Ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο.

“Κάθοδος” στην Αθήνα… Δεν ξέρω, στην παρούσα φάση της δουλειάς και της ζωής μου. Θα εξαρτιόταν από αρκετά πράγματα και κυρίως για τα παιδιά. Όπως και να έχει ως τώρα ακολουθώ τα πράγματα έτσι όπως έρχονται, προσπαθώντας να μην αποκλείω τίποτα.

Προσπαθώ να ενημερώνομαι όσο περισσότερο μπορώ για τη θεατρική ζωή της Αθήνας. Έχω φίλους που συμμετέχουν σε παραστάσεις αλλά αυτό που δεν μπορώ να κάνω -και θα το ήθελα φυσικά- είναι να “κατεβαίνω” και να βλέπω παραστάσεις. Είναι πολύ σημαντικό να βλέπεις κι όχι μόνο να διαβάζεις για αυτές και σε αυτό δυστυχώς υστερώ…

Οι «Μπανταρισμένοι» είναι μια υπέροχη μουσικοθεατρική ομάδα εντός του ΚΘΒΕ που συνδυάζει ταλέντα και δυναμικές ανθρώπων. Το τραγούδι και η μουσική γενικώς είναι κάτι που μου αρέσει, με συγκινεί και κάποιες φορές με απελευθερώνει σκηνικά πιο εύκολα. Νομίζω πως έχει πιο άμεσο αντίκτυπο στην ψυχή, τουλάχιστον έτσι το νιώθω εγώ. Αλλά θα μου έλειπε το θέατρο αν ασχολούμουν μόνο με τη μουσική.

Η Επίδαυρος είναι ένας τόπος σύμβολο, ένα σημείο αναφοράς, ενεργειακά φορτισμένος και πάνω από όλα αμιγώς και αυστηρώς θεατρικός. Νιώθω πολύ ωραία εκεί, σαν όλα να βρίσκουν τη διάσταση που πρέπει πέρα από την προσωπική μου λογική. Είτε ως μέλος του Χορού είτε ως ρόλος (όπως τώρα με τον «Ορέστη» αντιλαμβάνεσαι τη δύναμη του μέτρου που σου ασκεί ο χώρος και οφείλεις να τον “υπηρετείς”.

Η ανθρώπινη φύση και κατ’ επέκταση η ανθρώπινη κοινωνία εμπεριέχει τα πάντα. Είναι ο θρίαμβος του καλού αλλά και η πλήρης απαξίωση της ύπαρξης. Η απόλυτη αυταπάρνηση αλλά και η τρομαχτική απάθεια και το μίσος. Οφείλουμε να “εκπαιδευόμαστε” προκειμένου ο άνθρωπος να μπορεί να διαχειρίζεται τον εαυτό του, να βρίσκει και να αγαπά το μέτρο. Η τέχνη είναι το μέσο.

Δεν υπάρχουν από μηχανής θεοί. Αν υπήρχαν θα ήθελα να είχαν την δύναμη να αλλάξουν κάποια μυαλά, τρόπο σκέψης και πράξης. Αλλά, είπαμε… Οι άνθρωποι νομίζουμε πως ξέρουμε τα πάντα και ο ένας περισσότερο από τον άλλο. Πώς θα αποκτήσουμε από μόνοι μας συνείδηση της πραγματικής μας υπόστασης μέσα στο σύμπαν;