Η παράσταση «Ασκητική» (Salvatores dei) του Νίκου Καζαντζάκη από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, σε σκηνοθεσία Aνδρέα Κουτσουρέλη, μετά από ένα επιτυχημένο κύκλο παραστάσεων σε Ελλάδα και Εξωτερικό, φιλοξενείται από το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, στη σκηνή της Φρυνίχου, την Πέμπτη 13, την Παρασκευή 14 και το Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2018, στις 21:15.
«Ασκητική», μια θεατροποιημένη εκδοχή του γνωστού έργου του Νίκου Καζαντζάκη, ενός πυκνού κειμένου που εκφράζει τη μεταφυσική πίστη του μεγάλου Κρητικού συγγραφέα. Ο ίδιος υποστήριζε ότι η «Ασκητική» είναι μια Κραυγή και όλο το έργο του ένα σχόλιο που μεταφέρει την αγωνία του να ξεπεράσει τα σύνορα του νου, τα φαινόμενα και να λύσει το μυστήριο της ύπαρξης.
Το ΚΘΒΕ προσπαθώντας να μεταγγίσει το λόγο του σπουδαίου συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη έχει πραγματοποιήσει παραστάσεις σε επιλεγμένους χώρους της Θεσσαλονίκης, σε πόλεις της Βόρειας Ελλάδας αλλά και σε κάθε γωνιά της χώρας (Δίον, Καβάλα, Λάρισα, Κέρκυρα, Κιλκίς, Γιαννιτσά, Κατερίνη, Βέροια, Σέρρες, Δράμα, Ηράκλειο Κρήτης, Αλεξανδρούπολη, Κομοτηνή, Φλώρινα, Άργος Ορεστικό).
Η παράσταση επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη το καλοκαίρι, όπου παρουσιάστηκε στο Βασιλικό Θέατρο, μετά τις sold out παρουσιάσεις της στην Κίνα, στο «18th Meet In Beijing Arts Festival» του Πεκίνου, όπου εκπροσώπησε την Ελλάδα με την υποστήριξη και τη χρηματοδότηση του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού (ΥΠΠΟΑ). Αυτή ήταν και η πρώτη παρουσίαση παράστασης του ΚΘΒΕ στην Κίνα στην 57χρονη πορεία του.
Σημείωμα του σκηνοθέτη:
“Διαβάζοντας την Ασκητική του Ν. Καζαντζάκη, βυθίζεσαι σε ένα φιλοσοφικό κείμενο που σε οδηγεί αναπόφευκτα στην αναζήτηση της ύπαρξής σου και στον τρόπο που καλείσαι, από τον ίδιο τον συγγραφέα, να αντιμετωπίσεις και να δεις, με τα δικά του μάτια, την πορεία σου στη ζωή. Και αυτό είναι ένα ζήτημα που αφορά τον καθένα μας σε προσωπικό επίπεδο, αλλά ταυτόχρονα και ολόκληρο το σύμπαν.
Βασικός στόχος μας είναι να μεταφέρουμε την αγωνία αυτή, μέσω της θεατρικής πράξης, δημιουργώντας έναν “διάλογο” με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Έξι πρόσωπα έρχονται στη σκηνή για να καταθέσουν τις σκέψεις και τον εσωτερικό κόσμο του “Ενός”. Και οι έξι ανήκουν σε ένα σώμα. Στη φωνή μέσα μας.
Έτσι λοιπόν, μέσω αυτού του “διαλόγου” που αναπτύσσεται μεταξύ τους, αλλά και της λιτής θεατρικής μορφής – αφαιρετικό σκηνικό, μουσικοί ήχοι που υπογραμμίζουν και εκτελούνται από τους ίδιους του ηθοποιούς επί σκηνής – δημιουργήσαμε ένα “τελετουργικό δρώμενο” έχοντας σε προτεραιότητα την προβολή του κειμένου και όχι της εικόνας.
Στο χρονικό διάστημα αυτής της θεατρικής πράξης, χρέος μας ήταν και είναι, να μην χαθεί τίποτα από τη σκέψη-αγωνία του Καζαντζάκη, έτσι ώστε απευθυνόμενοι στους θεατές να τους προτρέψουμε σε μία βαθύτερη αναζήτηση του κόσμου μέσα μας, της ψυχής, αλλά και της ζωής μας, στη “λιγόστιγμη” πορεία μας”.
