Ο άνθρωπος που σκότωσε το Δον Κιχώτη
Το έργο ζωής του Τέρι Γκίλιαμ που πέρασε από δεκάδες εμπόδια κατάφερε να ολοκληρωθεί φέτος και ήταν η ταινία λήξης του πρόσφατου φεστιβάλ Κανών λόγω της σημασίας της.
Ο Tόμπι ένας 35χρονος ξιπασμένος αμερικανός σκηνοθέτης γυρίζει τη νέα του ταινία, με κεντρικό ήρωα κι εύρημα τον Δον Κιχώτη για λογαριασμό ενός πάμπλουτου μαφιόζου παραγωγού. Έχοντας χάσει την έμπνευση του, ο Τόμπι (που ερωτοτροπεί με τη σέξι φιλενάδα του χρηματοδότη του) οδηγείται στα μέρη που είχε γυρίσει πριν από αρκετά χρόνια την πρώτη του σπουδαστική ταινία και είχε για θέμα επίσης τη ζωή και τις περιπέτειες του ήρωα του Θερβάντες. Εκεί έκπληκτος θα συναντήσει τον παλιό πρωταγωνιστή του, έναν αφελή υποδηματοποιό που έπαιξε τον Δον Κιχώτη, ο οποίος τα έχει χάσει και πιστεύει ότι είναι όντως ο γενναίος ιππότης από τη Μάντσα.
Αφού πέρασε μια ολόκληρη Οδύσσεια με καιρικά φαινόμενα που διέλυσαν τα σκηνικά, αναποδιές και ατυχίες στα στάδια παραγωγής, απρόβλεπτες και μη αντιμετωπίσιμες ασθένειες (η περίπτωση του Ροσφόρ που ήταν η πρώτη επιλογή του σκηνοθέτη για τον Δον Κιχώτη και Σάντσο Πάντσα τον Τζόνι Ντεπ!) και αμέτρητα τεχνικά προβλήματα, ο «Δον Κιχώτης» του Τέρι Γκίλιαμ βγαίνει στις αίθουσες μετά από περιπέτειες 25 και βάλε ετών.
Το λιγότερο που θα περίμενε κανείς μετά από όλα τα παραπάνω (που πείσμωσαν τον αμερικανό κι αποφάσισε να ολοκληρώσει το φιλμ με κάθε κόστος) θα ήταν ένα έργο μεγάλης πνοής που θα αντικατόπτριζε όλο το μέγεθος των δυσκολιών αυτών. Όμως η τελική εικόνα δεν κολακεύει το έργο ζωής του 77χρονου σκηνοθέτη που μας έχει δώσει στο παρελθόν αριστουργήματα όπως τα «Μπραζίλ», «Fisher king» και «Δώδεκα πίθηκοι».
Πρόκειται για ένα φιλμ παραδομένο στο χάος (σκηνοθετικό αλλά και σεναριακό), γεμάτο από υπερβολές, γκροτέσκες σκηνές και παιδιάστικες αφέλειες που διασώζεται λόγω των καλών προθέσεων και από ορισμένα διαλείμματα όπου ο ποιητικός οίστρος του σκηνοθέτη συναντά το πνεύμα του Θερβάντες.
Κυρίως η ταινία αξίζει για δύο λόγους. Πρώτον, για να μπουν και τα τελευταία κομμάτια στο πάζλ ενός από τα πλέον καταραμένα φιλμ στην ιστορία του κινηματογράφου και δεύτερον για να αποκωδικοποιήσει ο θεατής την εξομολογητική κατάθεση ψυχής του Γκίλιαμ για το σινεμά καθώς και την ανορθόδοξη ματιά του πάνω στο μύθο του ρομαντικού ιππότη που του χρησιμεύει ως μέσο για να σχολιάσει απολαυστικά κάποια από τα κακά κείμενα της σχέσης κινηματογράφου- ζωής.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης