Τρεις Πολ με… πολλή ιστορία και τρία νέα άλμπουμ

Eίναι 2018 -και πάει κι αυτό να τελειώσει – και ο Paul McCartney  μόλις κυκλοφόρησε καινούργιο άλμπουμ. Αν η αγωνία του ακροατή είναι tag-άρει φρέσκο όνομα, μπορεί το Μακάρτνεϊ να μην του κάνει, αλλά αν το ζητούμενο είναι τα τραγούδια (που πάντα είναι) ο πρώην-Beatle προσφέρει το καλύτερο «σίγουρο» να εμπιστευτείς.

Το Egypt Station είναι το  18^ο στη σειρά των προσωπικών του κυκλοφοριών και ο άνθρωπος που έγραφε τραγούδια στα 50ς και ταυτόχρονα την ιστορία της ποπ μουσικής, συνεχίζει απτόητος να κάνει περίφημα αυτό που ξέρει μοναδικά να κάνει. Ο ρυθμός, οι μελωδίες, το πλούσιο λεξιλόγιο της ποπ, η αίσθηση της ελευθερίας και της περιπλάνησης σε στιλ και μουσικές φόρμες των συνθέσεων- όλα εδώ.

Τα τραγούδια διατηρούν ξεκάθαρα την πολύτιμη ΜακάρτνεΪ-σφραγίδα στο ύφος και όχι μόνο: Συντροφικό αλά 60ς πολιτικό πνεύμα έχει αγκαλιάσει τον Πολ που εμπνέει, παρακινεί, αναδεικνύει  τη δύναμη που έχει το τραγούδι να κάνει θόρυβο. Δίπλα στα διασκεδαστικά fuh you και στο Come on to me, τα αγωνιστικά Who Cares, Despite Repeated Warnings, People Want Peace.

Κάθε ένα από δεκαέξι κομμάτια του άλμπουμ  μια ενδιαφέρουσα ιστορία που ο 76χρονος σερ Πολ μοιράζεται μαζί μας. Στην εποχή του streaming και των you tube views;  Ναι και γιατί όχι;

Και ιδού Paul Weller.  Ο Πολ που είχε εξοργίσει το σύμπαν, όταν μια μέρα -πίσω στα 80ς- χωρίς ενδοιασμό, ανακοίνωσε τη διάλυση των Jam για να πορευτεί στη μουσική με τους Style Council και μετά μόνος του, κάνοντας βέβαια στη συνέχεια ακόμη και τον πιο ανυποχώρητο οπαδό του γκρουπ να μετανιώνει για τις όποιες αντιρρήσεις καθώς το ένα άλμπουμ του Πολ που έβγαινε ήταν καλύτερο από το άλλο και πάει λέγοντας- ο Γουέλερ δεν κουράστηκε ποτέ.  

Δείγμα Γουελερικής έμπνευσης, το νέο πόνημα _True Meanings_ αληθινός Γουέλερ, εσωτερικών τόνων εδώ, φίνων ντελικάτων συνθέσεων, στοχαστικός, με συναίσθημα  και απαλούς χρωματισμούς. Είναι μοναδικός τεχνίτης στο να φτιάχνει τα τραγούδια του, έχει  γράψει θρυλικά slow κομμάτια σκόρπια μέσα στους δίσκους του και επιστρέφει με ένα ολόκληρο άλμπουμ που φωτίζει αυτήν ακριβώς την πλευρά του. Αντλεί  από την φολκ μπαλάντα, την εκλεκτική σόουλ, την κινηματογραφική και λάουντζ ατμόσφαιρα. Το True Meanings κρύβει αληθινά υπέροχα τραγούδια.

“Every night, every day, it’s all for sale,/ But it’s too late to pay/ But, I wouldn’t want it any other way “(The Soul Searchers).

Σε ένα άλλο με τίτλο «Bowie», αφιερωμένο στον Bowie που, που ήταν για τον Γουέλερ έμπνευση και με τον οποίο δεν είχαν πάντα τις καλύτερες σχέσεις: “I know it just seems cold to leave, see/We all have to go/ Believe me/ But letting go/ Is thanking you”.

Το όμορφο Aspects, το διάφανο Old Castles, το δυναμικό Mοvin On –ο Γουέλερ  δεν ησυχάζει, έχει ανοιχτούς μουσικούς λογαριασμούς με τον κόσμο.

Paul Simon; Παρών. Με το Ιn The Blue Light και έναν διαφορετικό τρόπο. Είναι η στιγμή που επιστρέφει σε παλιότερα, λιγότερο γνωστά τραγούδια του και τα ερμηνεύει διαφορετικά. Τα αλλάζει, επεμβαίνει δραστικά, στις ενορχηστρώσεις, στους ρυθμούς τους, ακόμη και σε στίχους. Τα αποδομεί, δημιουργεί χώρους, δίνει τζαζ διαστάσεις, ένα δώρο στους φανατικούς θαυμαστές του που θέλουν να τον βλέπουν still crazy after all these years.

Έτσι γιατί και ο ίδιος δεν θέλει να απομακρύνεται από αυτό-το crazy στα 76 του χρόνια μόλις. Στο άλμπουμ συμμετέχει το σεξτέτο των yMusic και ο Γουίντον Μαρσάλις, ο Μπιλ Φριζέλ, ο Μπράις Ντέσνερ των National. Και σαφώς δεν είναι η περίπτωση: Ο Πολ Σάιμον διασκευάζει τον εαυτό του. Είναι πιο πολύ ο Σάιμον βουτάει βαθειά σε  κρυμμένες γωνίες της δισκογραφίας του και ανεβαίνει στην επιφάνεια με νέα έμπνευση. Για δες, που δουλεύει κι έτσι.