Το νέο έργο της Μαρίας Γοργία και της ομάδας Αμάλγαμα πραγματεύεται το διαιώνιο ζήτημα της μη αποδοχής του Θανάτου, της φθοράς του σώματος αλλά και της ουσιαστικής σύνδεσης και «κυκλικής» σχέσης μεταξύ Ζωής και Θανάτου. Η ποίηση και κυρίως η προσωπικότητα του πολύ σημαντικού ποιητή Νίκου Καρούζου αποτελούν την κύρια πηγή έμπνευσης της χορογράφου καθώς παντρεύονται και αναζωπυρώνουν τις δικές τις αγωνίες σε ό,τι αφορά την φθαρτότητα του σώματος, καθώς και τα αναπάντητα και βασανιστικά ερωτήματα περί Θανάτου και Ύπαρξης. Με επιλογές από τα λεγόμενά του στις συνεντεύξεις που κατά καιρούς έδινε, («Συνεντεύξεις του Νίκου Καρούζου», εκδόσεις Ίκαρος)αλλά και από το ποιητικό του έργο, η χορογράφος στοχεύει να αναδείξει τη φυσιογνωμία ενός σπάνιου ανθρώπου που δε λύγισε, δεν πήγε με τα νερά κανενός συστήματος, και έφυγε χωρίς την αναγνώρηση που του άξιζε από την πολιτεία.
Ο χώρος του Αμάλγαμα στη Μενάνδρου έχει και φέτος επιλεγεί και εν μέρη αλλαχθεί (διατηρώντας όμως τα ουσιαστικά του χαρακτηριστικά),ώστε να παραπέμπει σε κάποιες σκηνές σε πισίνα.Ενώ η θάλασσα είναι ένα πολύ σημαντικό στοιχείο στην ποίηση του Καρούζου, εδώ επιλέγεται το εμφιαλωμένο σε μπουκάλια νερό, δημιουργώντας αντιφάσεις και συμβολισμούς, αλλά και ομόφωνα νοήματα με κάποια από τα λεγόμενα του ποιητή: «Σας θέλω λιγάκι τρελούς, να ξεφεύγετε από κείνα τα εμφιαλωμένα νοήματα της φιλοσοφικής διαλεκτικής, να ξεφεύγετε. Η ζωή δε θέλει πώμα».
Οι θεατές καλούνται και σε αυτό το έργο να «συνωμοτήσουν» με τους περφόρμερς ακολουθώντας τις οδηγίες τους, που σε κάποιες σκηνές τους ζητούν να ακολουθήσουν τη διαδικασία προσέλευσης στο χώρο αυτού του ξεχωριστού Θερέτρου-Ναού…
Στο έργο πρωταγωνιστεί η νεότατη, δυναμική Δάφνη Σταθάτου, ως το σώμα της ψυχής του Καρούζου, θα μπορούσε να πει κανείς, το νεανικό, φλογερό σώμα που παλεύει με «την παγίδα της ύπαρξης»*…Ο άνθρωπος με τις έντονες αντιφάσεις, ο Νίκος Καρούζος, είναι στα μάτια της χορογράφου, ένα φλογερό, ταλαιπωρημένο παιδί. Οι δυό ακόμα Καρούζοι του έργου, η υψίφωνος Λητώ Μεσσήνη που τραγουδά, παίζει και κινείται, καθώς και η ίδια η χορογράφος, δεν πλαισιώνουν απλά την πρωταγωνίστρια, αλλά δημιουργούν ένα δραματουργικό όλον και ένα παιχνίδι ανάμεσα στο σώμα, το λόγο, την οπερατική φωνή και το αντικείμενο.
Η επιλογή του φύλου της Γυναίκας δεν είναι βέβαια καθόλου τυχαία. Για άλλη μια φορά η χορογράφος ασχολείται με το έμφυλο ζήτημα, έχοντας γυναίκες να παίζουν και να μιλάνε τον «ανδρικό» λόγο του ποιητή, και συχνά «ανδρικά» λόγια σε αρκετές σκηνές.
Στις επιλεγμένες άριες από το συγκεκριμένο έργο του Μπαχ (Κατά Ματθαίων Πάθη) έχουν προσαρμοστεί μέρη από ποιήματα του Καρούζου από την ίδια τη χορογράφο.
Τέλος, σε κάποιες σκηνές, εμφανίζονται (όπως και στο προηγούμενο έργο της χορογράφου, «το Μονόπετρο του Πύργου») ερασιτέχνες περφόρμερς, έτσι ώστε να υπάρξει το στοιχείο του ακατέργαστου και αφτιασίδωτου ρεαλισμού, και να συγχέεται το πραγματικό με το παραστασιακό-αναπαραστατικό.
Η ομάδα αμάλγαμα ιδρύθηκε από τη Μαρία Γοργία το 1996 στο Λονδίνο συμμετέχοντας στο Διεθνές Φεστιβάλ «Resolutions» (The Place Theatre, London, 1997). Στην Ελλάδα άρχισε να λειτουργεί το Νοέμβριο του 1998. Έχει στο ενεργητικό της 22 χορογραφίες και 20 παραγωγές, οι οποίες έχουν παρουσιαστεί σε Ελλάδα, Νέα Υόρκη, Ιταλία, Κροατία και Κύπρο. Το 2004 η ομάδα συμμετείχε, μετά από παραγγελία του έργου «Οι Άθλοι του Πένταθλου» στις Τελετές Υποδοχής Αθλητών (οργάνωση ΑΘΗΝΑ 2004). Η αμάλγαμα στοχεύει στη δημιουργία σύγχρονων έργων που βασίζονται στη συνδιαλλαγή με άλλες μορφές τέχνης και παρουσιάζουν έναν ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα. Με έντονο το στοιχείο του κοινωνικού και αισθητικού προβληματισμού, πάνω στη θέση της τέχνης με τη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα και τα όρια ανάμεσα στη φόρμα και την ιδεολογία, έχει παρουσιάσει έργα, ανάμεσα σε άλλες συμμετοχές της , στο Φεστιβάλ Αθηνών (Ιούνιος 2012), στο Φεστιβάλ «Theatri di Vita» στη Μπολόνια (Ιούλιος 2012), στα Δημήτρια της Θεσσαλονίκης (Οκτώβριος 2012), στο Φεστιβάλ Καλαμάτας (Ιούλιος 2016).
