Σταμάτης Φασουλής: Εχω ανάγκη από τα νιάτα μου· μου λείπουν πολύ

Φορώντας ένα μπλε καβουράκι εμφανίζεται χαρωπός, από το υπόγειο του «Διάνα» – όπου σκηνοθετεί την Ελένη Ράντου ως γουντιαλενική «Τζασμίν». «Τους έχω αφήσει δουλειά να κάνουν, μην ανησυχείτε» λέει και οδηγεί τα βήματα προς το πλησιέστερο καφέ της Ιπποκράτους. Ο Σταμάτης Φασουλής κάνει ένα διάλειμμα από τον πολυάσχολο χειμώνα που τον περιμένει: «Τζασμίν», «Μάγισσες της Σμύρνης» κι ο επώνυμος ρόλος στο «Συμβολαιογράφο» που θα σκηνοθετήσει ο Πέτρος Ζούλιας. «Μου αρέσει να κάνω αντιφατικά, μεταξύ τους, πράγματα γιατί το ένα πλουτίζει το άλλο» σημειώνει.

Ακούραστος και αποφασισμένος πως θα εξακολουθήσει να δουλεύει όσο του επιτρέπουν οι δυνάμεις του δεν σταματά να βάζει το θέατρο σε προτεραιότητα. «Οι άνθρωποι μου και το θέατρο. Κι ύστερα πόσοι άνθρωποι κάνουν μια δουλειά που τους αρέσει;» επιβεβαιώνει.

Παιδί της πρώτης νεανικής ομάδας της πόλης, του ιστορικού «Ελεύθερου Θεάτρου» αφήνει το χρόνο, τις κατακτήσεις και τις αποτυχίες του να περάσουν μπροστά από τα μάτια του άλλοτε με κωμικούς κι άλλοτε με δραματικούς τόνους, ακόμα κι αν μισεί το χρόνο που περνάει. «Δεν θέλω να λέω την ηλικία μου· όχι για να μην τη μάθουν οι άλλοι, αλλά γιατί δεν θέλω να την ακούω. Δεν συμβαδίζει με αυτό που αισθάνομαι. Μπορώ να σας τη γράψω αν θέλετε» λέει ο Σταμάτης Φασουλής – ή απλώς ο Σταμάτης. Γιατί λίγοι άνθρωποι στο ελληνικό θέατρο είναι γνωστοί με το μικρό τους όνομα.

Δεν έχετε περιορίσει τη δραστηριότητα σας καθόλου. Δουλεύετε παράλληλα δύο σκηνοθεσίες και αναμβάνετε πρωταγωνιστικό ρόλο. Για πόσο θα συνεχίζετε με τους ίδιους ρυθμούς;
Είναι ιδανικό για μένα να δουλεύω συνέχεια όμως θέλω και δύο μήνες απόλυτης αργίας από τα πάντα. Να είμαι στη Σίφνο, στην Επίδαυρο ή αλλού. Οταν βρίσκομαι στην πόλη θέλω να δουλεύω – αισθάνομαι άχρηστος αλλιώς. Κι ύστερα αποφεύγω να σκέφτομαι.

Πολλές φορές μπερδεύουμε την αγάπη με την ανάγκη. Νομίζουμε πως αγαπάμε κάποιον επειδή τον έχουμε ανάγκη

Χωρίς θέατρο, τι σημαίνει για εσάς η ζωή;
Δεν θέλω να σκέφτομαι τη ζωή μου χωρίς θέατρο. Κι όχι απαραίτητα ως σκηνοθέτης αλλά σαν ο,τιδήποτε: Μεταφραστής, ηθοποιός, ακόμα κι αν βοηθώ σε μια παράσταση χωρίς να υπογράφω τίποτα. Δεν αντέχω τη ζωή έτσι ωμή που είναι· μόνο στη μετάφραση της την αντέχω, στη μεταφορά της στο θέατρο. Πέφτει πολύ χοιρινό στην καθημερινότητα ενώ στη μετάφραση της – στο θέατρο – παίζει μεγαλύτερο ρόλο η μνήμη και οι εικόνες εντός μας που εμφανίζονται ανάγλυφες. Η ζωή στη σκηνή αθωώνεται, παίρνει μια ποιητική διάσταση και συνάμα πολύ οικεία.

Μόλις ορίσατε και το λόγο που επιλέξατε να ασχοληθείτε το θέατρο;
Μάλλον. Ημουν ηθοποιός από μωρό. Τα παιχνίδια μου βρίσκονταν μέσα στην υπόδηση. Στο χωριό μου είχαμε έναν κήπο μα δεν μου έφτανε. Θυμάμαι πως έφτιαχνα ένα μικρό λάκο, του έβαζα ένα βελούδινο κουρέλι, το έντυνα με λουλούδια, το κάλυπτα μ’ ένα τζάμι κι αυτός ήταν ένας υπόγειος κήπος προς έκθεση. Ζητούσα, τότε, από τους γύρω μου ένα κουμπί ή μια δεκάρα για να δείξω αυτόν το ψεύτικο κήπο δίπλα στον αληθινό. Επαιρνα, επίσης, τον αδελφό μου – μπουσουλούσε ακόμα – και τον έβαζα δίπλα μου για να δίνουμε παραστάσεις σ’ ένα θέατρο δικής μου επινόησης. Αλλά τώρα γιατί σας τα λέω όλα αυτά;

Γιατί είναι ωραίο να θυμάται κανείς πως ξεκίνησαν όλα…
Πολύ! Θα σας πω το εξής: Είχα κόψει από μια εφημερίδα μια φωτογραφία του Μινωτή σε ρόλο Οιδίποδα κι όπως τον είδα με τις χλαμύδες, με εντυπωσίασε· ανέβηκα, λοιπόν, στο περβάζι, φόρεσα ένα σεντόνι για κοστούμι αλλά στο τέλος το πάτησα με αποτέλεσμα να πέσω να σκοτωθώ πάνω σε κάτι τούβλα. Για μέρες με κορόϊδευε όλο το χωριό γιατί από το χτύπημα πρήστηκα τόσο πολύ στο πρόσωπο που έμοιαζα με μικρό γουρούνι.

Ποιος σας άγγιξε και σας “φώτισε” για να εξελιχθείτε στον καλλιτέχνη που είστε;
Πολλοί άνθρωποι μου άσκησαν μια δύναμη. Ο Χορν είναι ο ένας, ο Χατζιδάκις ο άλλος – όταν δουλεύαμε μαζί στο Τρίτο με επηρέασε όσο δεν μπορείς να φανταστείς – αλλά θα σας πω και τους λιγότερο γνωστούς: Τη μητέρα μου και κάτι θείες μου.

Υπάρχουν γεγονότα που σας έχουν μείνει ανεξίτηλα;
Ναι. Πολλές φορές είναι πράγματα πολύ ακριβά μα τα περισσότερα είναι ανομολόγητα· γιατί συνήθως αφορούν ζητήματα προσωπικά κι αν πάρουν φως χάνουν την εμβέλεια, την εκρηκτικότητα και την οξυδέρκεια τους. Είναι πολύ δικές μου στιγμές, ένας ιδιωτικός χώρος που αφήνω ανέγγιχτο. Τις έχω εξομολογηθεί σ’ εκείνους που ερωτεύτηκα και φτάνει.

Τι ρόλο έχει παίξει ο έρωτας στη ζωή σας;
Στην αρχή, μέχρι κάποια ηλικία, ο έρωτας για μένα ήταν βάσανο. Δεν περνούσα καλά ερωτικά – ενώ περνούσα καλά σεξουαλικά γιατί μεγάλωνα σε μια εποχή απελευθέρωσης. Οπως έλεγε και μια θεία μου «κακόπεσα». Ολα αυτά μέχρι τη στιγμή που ερωτεύτηκα, αφιερώθηκα κι έχουν περάσει 32 χρόνια ευτυχίας έκτοτε.

Δεν λέω την ηλικία μου όχι για να μην τη μάθουν οι άλλοι, αλλά γιατί δεν θέλω να την ακούω. Μπορώ να σας τη γράψω αν θέλετε

Είστε άνθρωπος που δίνετε πολλή αγάπη;
Νομίζω ναι αλλά μπορεί να είναι κανείς σίγουρος; Υστερα πολλές φορές μπερδεύουμε την αγάπη με την ανάγκη. Νομίζουμε πως αγαπάμε κάποιον επειδή τον έχουμε ανάγκη.

Τι έχετε ανάγκη;
Για να είμαι ειλικρινής, έχω ανάγκη από τα νιάτα μου· μου λείπουν πολύ. Δεν μου αρέσει καθόλου που μεγαλώνω. Κι ούτε πιστεύω στη σοφία ότι «κάθε ηλικία έχει τη χάρη της». Σαν τη χάρη που έχουν τα νιάτα όμως… Τις προάλλες μου έλεγε ένας συνάδελφος για μια ηθοποιό. Τον ρώτησα «πως είναι;» και μου είπε «καλή αλλά λίγο άπειρη». Και τότε σκέφτηκα «αχ, να ήμουν άπειρος! Τι ωραία που θα ήταν…». Θυμάμαι το στίχο του Ελύτη που λέει «μη με ακούτε, η πείρα μου ξέμαθε τον κόσμο».

Αποκαλύπτετε την ηλικία σας;
Δεν τη λέω όχι για να μην τη μάθουν οι άλλοι, αλλά γιατί δεν θέλω να την ακούω. Δεν συμβαδίζει με αυτό που αισθάνομαι. Μπορώ να σας τη γράψω αν θέλετε.

Αν γυρίζατε πίσω στο χρόνο θα κάνατε κάτι διαφορετικά;
Ανάλογα με το χρόνο, τις καταστάσεις. Πιστεύω, πάντως, πως αν δεν άρχιζα την καριέρα μου στη Διδακτορία δεν θα φερόμουν έτσι, θα ήμουν κάποιος άλλος. Καλύτερος ή χειρότερος δεν ξέρω, αλλά σίγουρα άλλος. Σκέψου να είχαμε Δημοκρατία κι εμείς να κάναμε αντίσταση με τέχνη! Οπότε ας μην περιμένουμε από τους νέους να κάνουν άλλα, αφού ζουν άλλα. Τι φταίει η νεολαία; Πρώτα τους κάψαμε τα βιβλία και μετά τους κατηγορούμε ως αμόρφωτους.

Είστε ευχαριστημένος με όσα έχετε βιώσει;
Ποτέ και κανείς δεν είναι ευχαριστημένος με τη ζωή. Πάντα θέλει κι άλλο. Κι αν ήταν κάποιος, κάποτε ευχαριστημένος θα έκλεινε το κουμπί, θα έλεγε «τελειώσαμε». Πάντα θέλουμε το καινούργιο. Αλλωστε, όσα ήθελα και ονειρεύτηκα στο θέατρο δεν τα πραγματοποίησα ποτέ – ίσως ένα ή δύο από αυτά μα δεν τα έκανα καλά. Ο,τι έχω αγαπήσει δεν το έχω κάνει σωστά.

Μα ούτε μια φορά;
Ισως μία φορά αυτό που έκανα ήταν κοντά με αυτό που είχα φανταστεί κι επιθυμήσει. Τα κατάφερα στο «Τρίτο στεφάνι». Σε όλα τα άλλα έργα έτρεχα πίσω τους λαχανιασμένος. Κι ένας λόγος που δουλεύω ακόμα είναι αυτός: Μπας και τώρα τα καταφέρω. Εννοείται πως είμαι σε μια ηλικία που δεν φτάσω ούτε παραπάνω ούτε παρακάτω· αυτός που είμαι, αυτός θα μείνω. Αλλά θα έχω μια προσωπική ευχαρίστηση.

Τι φταίει η νεολαία; Πρώτα τους κάψαμε τα βιβλία και μετά τους κατηγορούμε ως αμόρφωτους

Θέλετε να ζήσετε καινούργιες εμπειρίες στο θέατρο;
Θέλω το όραμα μου να πλησιάσει την πραγματικότητα σε μεγαλύτερο βαθμό.

Στο πέρασμα του χρόνου τοποθετήσατε ψηλά τον εαυτό σας;
Δυστυχώς, από παιδί ήμουν πολύ μεγάλη ψωνάρα. Τα φτερά άρχισαν να μου κόβονται όταν βγήκα από τη σχολή του Εθνικού κι εκεί συνειδητοποίησα πως το θέατρο δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Και παρόλη την επιτυχία που ζήσαμε στο «Ελεύθερο θέατρο» ήξερα πως πάντα κάτι λείπει. Θυμάμαι, πως κάθε βράδυ έλεγα στα παιδιά – και ήμασταν στην άνθιση μας – πως δεν θα ξανακάνω παράσταση. Διαρκώς έδινα αποχαιρετιστήρια παράσταση. Πίστευα, βλέπεις, πως δεν θα με θέλει το θέατρο.

Είχατε την ανασφάλεια ότι θα σας απορρίψει το θέατρο;
Ναι και την έχω ακόμα. Οι ανασφάλειες που έχουμε είναι ανεξάρτητες από την πραγματικότητα. Αλλοι φοβούνται το ύψος ενώ δεν υπάρχει κανένας λόγος ή τα αεροπλάνα όπου σημειώνονται τα λιγότερα ατυχήματα στα μέσα μεταφοράς. Εγώ φοβάμαι ότι δεν έχω κάνει αυτό που πρέπει.

Θέλετε να σας θαυμάζουν;
Δεν με νοιάζει αυτό. Εγώ να δουλεύω θέλω, είτε με κοιτάνε είτε όχι.

Σπαταλήσατε το ταλέντο σας; Νομίζετε πως κάνατε πράγματα που δεν σας άξιζαν;
Ναι, πάρα πολλές φορές. Αλλά συνήθως σε αυτή τη διαπίστωση καταλήγεις μετά. Κι άλλοτε, πολλές φορές κάνεις υποχωρήσεις. Ωστόσο, θέλω να πω ότι πολλά “σκουπίδια” που έχω κάνει μου προσέφεραν τα διπλά και τα τριπλά από αυτά που περίμενα· στο πέρασμα του χρόνου έχουν γίνει διαμάντια μέσα μου. Θυμάμαι στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν με έσερναν στο Λονδίνο για να δω μιούζικαλ ώστε να τα ανεβάσω. Εγώ βεβαίως, δεν θέλησα να σκηνοθετήσω παρά τρία μουσικά έργα: Το «West Side Story», την «Εβίτα» και το «Καμπαρέ». Εκανα μόνο το πρώτο. Με λίγα λόγια δεν μου περνούσε απ’ το μυαλό πως θα κάνω μιούζικαλ, μα όταν τα σκηνοθέτησα τ’ αγάπησα πάρα πολύ. Αυτό μου συμβαίνει και σε άλλες περιπτώσεις. Πρέπει, ας πούμε να συνεργαστώ με ηθοποιούς που δεν συμπαθώ αλλά πάνω στη δουλειά θα τους λατρέψω.

Τι σας κάνει να αλλάζετε γνώμη;
Σκέφτομαι πως ο καθένας που έχει παρατήσει τα πάντα για να κάνει την πιο ανασφαλή δουλειά, σίγουρα έχει κάτι. Κι όταν βρίσκω αυτό το κάτι, αρχίζω να τον αγαπάω.

Είμαι σε μια ηλικία που δεν φτάσω ούτε παραπάνω ούτε παρακάτω· αυτός που είμαι, αυτός θα μείνω

Εχετε φίλους στο θέατρο;
Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς την ανάσα των ηθοποιών αλλά δεν κάνω ποτέ παρέα μαζί τους μετά την πρόβα. Εχω φίλους από το θέατρο αλλά δεν έχουμε καθημερινή τριβή. Με γεμίζει η διαδικασία της πρόβας, της αγνής δουλειάς μα όταν επιστρέφω σπίτι θέλω να ζω με τους δικούς μου ανθρώπους. Θέλω και λίγο τη ζωή.

Εχετε θυσιάσει τη ζωή σας για το θέατρο;
Οχι. Μια φορά που μου ζητήθηκε κάτι και έπρεπε να αποφασίσω μεταξύ των δύο, θυσίασα το θέατρο και δεν έπαιξα για δυο χρόνια. Βέβαια, ήμουν νέος τότε.

Τα τελευταία χρόνια πάντως δεν παίζετε συχνά. Φέτος, επιστρέφετε με τον «Συμβολαιογράφο».
Για να παίξω πρέπει κάτι να με ενδιαφέρει πάρα πολύ. Δεν επιδιώκω να είμαι στη σκηνή σώνει και καλά. Αν δεν μου πρότεινε ο Πέτρος Ζούλιας το «Συμβολαιογράφο» δεν θα έπαιζα. Μου κόστισε εξάλλου πως ο «Μπαμπάς», τον οποίο αγάπησα πολύ, δεν είχε καμία επιτυχία. Δεν μου κόστισε η άδεια πλατεία με την έννοια του κακού ταμείου αλλά σκεφτόμουν κι έλεγα από μέσα μου «ηλίθιε, κανείς δεν θέλει να σε δει. Σου γυρίζουν όλοι την πλάτη. Κάνεις πράγματα που δεν αφορούν κανέναν. Είσαι άχρηστος. Δεν αξίζεις φράγκο αγόρι μου. Τι κάθεσαι και σκοτώνεσαι;». Είχα πληγωθεί βαθύτατα.

Πότε ανατρέπεται αυτή η αίσθηση της αποτυχίας;
Στην επόμενη επιτυχία! Και τότε λέω από μέσα μου πάλι «εντάξει παιδί μου, την σκαπουλάραμε».

Στην καριέρα σας είχατε περισσότερες επιτυχίες ή αποτυχίες;
Οσμίζομαι πως είναι κάπως μοιρασμένα. Ο κόσμος, πάλι, νομίζει μόνο πως κάνω επιτυχίες. Για κάποιο λόγο κανείς δεν θυμάται τις αποτυχίες μου.

Εσείς πάλι έχετε συμφιλιωθεί με τις αποτυχίες σας;
Ναι, κυρίως αν δεν παίζω εγώ στην παράσταση. Στην αρχή της καριέρας μας, στο «Ελεύθερο Θέατρο» ήμασταν πολύ επηρμένοι και δεν τα πηγαίναμε καλά με τις κριτικές. Είχαμε δώσει μάλιστα στο σκύλο ενός από την ομάδα το όνομα ενός κριτικού. «Ελα δω ρε τάδε» και τέτοια. Αργότερα – κι αυτό μου το έμαθε ο Χορν – δεν διάβαζα κριτικές όσο παιζόταν η παράσταση, ακόμα κι αν ήταν καλές. Κι έτσι στο τέλος της χρονιάς, οπότε είχα καταπιαστεί με άλλα, δεν με αφορούσε τι είχε γράψει κάποιος για μια παράσταση που αποτελούσε παρελθόν. Πλέον, αν τύχει να δω μια κριτική δεν θα πω «φτου, κακά» αλλά την ίδια ώρα δεν θα ψάξω να βρω τι έχει γραφτεί ή πόσα αστέρια και μαδέρια έχω. Ποτέ όμως. Προτιμώ να μην έχω ιδέα.

Δυστυχώς, από παιδί ήμουν πολύ μεγάλη ψωνάρα

Αναγνωρίζετε πότε είστε καλός σε μια δουλειά;
Πρέπει πάντα να πιστεύεις ότι είσαι καλός για να μπορείς να το υπερασπιστείς. Μεταξύ μας, ο καθένας ξέρει πότε αποδίδει πραγματικά.

Σε αυτή την περίπτωση ποια θα λέγατε πως είναι τα προσόντα σας ως δημιουργού;
Νομίζω πως είμαι πρακτικό μυαλό, μπορώ να συντονίσω πράγματα. Από εκεί και πέρα, άλλοτε έχω έμπνευση κι άλλοτε όχι. Το σίγουρο είναι πως φτιάχνω παραστάσεις που δεν έχουν φανερά χάσματα, φροντίζω να υπάρχει ένα δίχτυ ασφαλείας. Τώρα αν καταφέρω να τους δώσω και μια ποιητική πνοή θα είναι πολύ καλά…

Φέτος, εκτός από τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον «Συμβολαιογράφο» σκηνοθετείτε τις «Μάγισσες της Σμύρνης» στο Παλλάς και τη «Τζασμίν» στο Διάνα. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, ηθοποιός ή σκηνοθέτης;
Αγαπώ και τα δύο εξίσου. Απλώς είμαι πολύ πιο επιλεκτικός σαν ηθοποιός. Δεν θα παίξω κάτι που δεν μου αρέσει. Το έκανα μέχρι πριν 20 χρόνια – όχι πια.

Η σκηνοθεσία έχει και μια διάσταση δασκάλου πάντως.
Δεν θέλησα ποτέ να με αντιμετωπίζουν ως δάσκαλο. Γι’ αυτό και δεν διδάσκω παρότι μου έχουν προτείνει πολλές φορές. Δεν θέλω να ασχολούμαι με τίποτα που δεν πρόκειται να δει το φως της σκηνής. Θέλω να κρυφοκοιτάζω από την κουίντα για να δω πως εισπράττει το καθετί ο κόσμος.

Ο κόσμος είναι το κριτήριο σας;
Οχι, γιατί ο κόσμος δεν είναι πάντα ίδιος όπως κι εγώ δεν είμαι πάντα ίδιος στη σκηνή ή στην σκηνοθεσία. Υπάρχουν στιγμές που αισθάνομαι πως αιωρούμαι, πως βρίσκομαι πέντε δάχτυλα πάνω από το πάτωμα. Αυτές είναι σπάνιες στιγμές και όταν συμβαίνουν, συμβαίνουν μαζί με το κοινό. Το κοινό – από το χασάπη μέχρι τον αρχιτέκτονα – ξεχνάνε όλοι την προέλευση τους, γίνονται άλλοι κι ενώνονται με τους θεατρίνους. Γι’ αυτό πασχίζω· κι αυτό μου θυμίζει τη Ρένα Βλαχοπούλου που σε κάποια παράσταση είχε ξεχάσει τα λόγια της, παράτησε τον υποβολέα που στεκόταν από κάτω και απευθυνόμενη στο κοινό είπε «συγκεντρωθείτε, γιατί δεν θα τα πάμε καθόλου καλά!».

Πείτε μου μια στιγμή σαν αυτή που περιγράψατε νωρίτερα, μια στιγμή αναλήψεως.
Μια στιγμή στο «Κι εσύ χτενίζεσαι» το 1973, μια στιγμή στον προπέρσινο «Μπαμπά», μια στιγμή στο «Art» το 1998, στο «Φυντανάκι» του Χορν και στο «Μάνα, μητέρα, μαμά» του Διαλεγμένου το 1995. Αυτές είναι όλες, δεν έχω άλλες.

Μου κόστισε πως ο «Μπαμπάς» δεν είχε καμία επιτυχία. Ελεγα από μέσα μου «ηλίθιε, κανείς δεν θέλει να σε δει. Δεν αξίζεις φράγκο αγόρι μου»

Χρήματα βγάλατε σε αυτή τη διαδρομή;
Οχι σπουδαία λεφτά. Δεν έκανα και εξωφρενικά πράγματα στη ζωή μου. Δεν πήρα δάνεια, έχω ένα αυτοκίνητο από το 1994 και μένω σε ένα σπίτι 82 τετραγωνικών. Δεν έχω εξοχικό, δεν έχω σκάφος και η μόνη μου πολυτέλεια είναι οι καλοκαιρινές μου διακοπές. Δεν έβγαλα λεφτά μεν, αλλά έχω περάσει καλά· έκανα τα ταξίδια που ήθελα, χάρηκα καλοκαιρινές διακοπές. Δεν μου έλειψε τίποτα, ότι ήθελα το έκανα και με το παραπάνω.

Κάνατε ποτέ θέατρο μόνο για τη χαρά του;
Θυμάμαι στο «Ελεύθερο» όταν είχαμε επιτυχία βγάζαμε καλά λεφτά αλλά όταν δεν κάναμε ταμείο γυρνούσαμε στα μπαρ και λέγαμε ο ένας στον άλλο «μακαρονάδα ποιος κερνάει σήμερα»;

Τελικά, ποιά ήταν τα καλύτερα σας χρόνια;
Στιγμές είναι και νησίδες στο χρόνο. Η περίοδος του Ελευθέρου Θέατρου, τα ελληνικά έργα στο «Βεάκη», το ξένο ρεπερτόριο στο «Κάππα» και στο «Χορν» και κάποια μιούζικαλ.

Στο θέατρο ξαναβρίσκετε την αθωότητα σας;
Eτσι πιστεύω αλλά μπορεί να είναι και η ιδέα μου για να σώζομαι.

Τι θέλετε να σας επιφυλάσσει το μέλλον;
Είναι τόσο μικρό και δεν ξέρω! Τι να πρωτοχωρέσει! Οπως έλεγε κι ένα τραγούδι επιθεώρησης «έχω λίγα χρόνια καλέ ,μα είναι από μάλαμα. Γιατί δεν με προσέχεις καλέ; Μήπως θέλω μπάλωμα;».

Αν τύχει να δω μια κριτική δεν θα πω «φτου, κακά» αλλά την ίδια ώρα δεν θα ψάξω να βρω τι έχει γραφτεί ή πόσα αστέρια και μαδέρια έχω

Δεν υπάρχουν ρόλοι που δεν αγγίξατε ενώ τους επιθυμούσατε;
Σαίξπηρ δεν έκανα ποτέ ενώ έχω διαβάσει και μελετήσει τα άπαντα. Κι ενώ η γνώση του με βοήθησε να διαχειριστώ άλλα κείμενα.

Θα δουλεύετε όσο έχετε αντοχές;
Α, ναι! Τι να κάνω; Να πάρω σύνταξη, να κάτσω στο σπίτι και να βλέπω τηλεόραση; Θα τρελαθώ!

Παρόλα αυτά, είπατε ποτέ «φεύγω, τα παρατάω»;
Δεν είμαστε καλά! Να φύγετε εσείς που θα φύγω εγώ!

Τελικά, τι λέτε: Είστε ανοιχτό βιβλίο;
Ανοίγομαι πάρα πολύ και λέω την πραγματικότητα. Αλλά φοβάμαι πως ο μόνος λόγος που το κάνω αυτό είναι για να την κρύψω στο τέλος από μένα. Κρύβομαι πάντα πίσω από την αλήθεια γιατί την φοβάμαι.

Τι άλλο φοβάστε; Πολύ;
Δεν φοβάμαι το θάνατο. Αν φύγω απόψε το βράδυ στον ύπνο μου θα είμαι πανευτυχής. Φοβάμαι όμως τον πόνο και την κατάρρευση του σώματος και του πνεύματος. Μη χάσω τα λογικά μου ή τα πόδια μου.