Ο θεατρικός μονόλογος «Έφη. Από το Ευτυχία», της ψυχοθεραπεύτριας Κατερίνας Μαγγανά, θέτει επί σκηνής τον Φώτη, έναν άντρα που μένει ακόμα με τη μητέρα του στην Τούμπα. Είναι φορτηγατζής, σαρανταπεντάρης, φαινομενικά σκληρός, αλλά με καρδιά παιδιού, που βγάζει τον καημό του για μια εξιδανικευμένη εφηβική αγάπη από την οποία ποτέ δεν κατάφερε να συνέλθει.
Σας θυμίζει κάτι; Ένα λαϊκό τραγούδι, λέτε; Την ιστορία του κολλητού σας; Εκείνη την ταινία που είδατε προχθές, με την τάδε στο ρόλο της πρωταγωνίστριας; Ίσως ναι… Ο μονόλογος αυτός είναι εμπνευσμένος από μια αληθινή ιστορία.
Ο Φώτης λοιπόν, στο στέκι του το καφενείο, ξετυλίγει το «παραμύθι» της δικής του ζωής, σε ένα οικείο πρόσωπο της καθημερινότητας του, το νεαρό άντρα που το έχει. Μια αφήγηση – εξομολόγηση που ενώνει το κάποτε με το τώρα και έχει αφορμή την παράδοξη επανασύνδεσή του με τον έρωτα των νεανικών χρόνων που σημάδεψε τη ζωή του. Επανασύνδεση που ανατρέπει τις εύθραυστες βεβαιότητες που είχε φτιάξει για να μπορεί να συνεχίζει και να αντέχει την καθημερινότητα. Αντιμέτωπος με την πιο μεγάλη «κρίση» της ζωής του ο Φώτης, μιλώντας στο φίλο, μα και στον εαυτό του, διατρέχει τις στιγμές – κλειδιά του παρελθόντος του: με τη μάνα, τον πατέρα, τον έρωτα, που τις ορίζουν η επιθυμία, αλλά και κυρίως, η ανάγκη.
Ο ήρωας του «Έφη. Από το Ευτυχία» αναρωτιέται, αν ξέρει πως να συνεχίσει, αλλά δεν φοβάται να ζήσει. Το τέλος μένει ανοιχτό στις προκλήσεις και τις προσκλήσεις της ζωής.
Ο Φώτης συμπυκνώνει κομμάτια όλων μας: από τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες που έρχεται η στιγμή να «εξοφλήσουμε», τις εσωτερικές και εξωτερικές συγκρούσεις που καλούμαστε να διαχειριστούμε, τους φόβους και τους δισταγμούς, τις σεισμικές δονήσεις της απώλειας, τους εγκλωβισμούς σε σχήματα, ως τη λαχτάρα για το παρακάτω, ψάχνοντας, μέσα από τις ανατροπές τα νήματα της ζωής που υφαίνουν την συνέχεια και την ελπίδα. Την συμφιλίωση με τον εαυτό, τους άλλους, με την ουσία της ζωής.
