Status Update: Κατερίνα Λυπηρίδου, ηθοποιός

Όταν ήμουν παιδί, μου άρεσε να διαβάζω δυνατά. Να τραγουδάω. Να ζωγραφίζω ανθρώπους και να τους βάζω να μιλάνε μεταξύ τους. Μπορεί όλα αυτά μεγαλώνοντας, να έγιναν θεατρο. Μπορεί και όχι, γιατί μάλλον όλα τα παιδιά έχουν τάσεις καλλιτεχνικές που στην πορεία ξεχνιούνται.

Στο θέατρο με βοήθησαν παρά πολύ οι φίλοι μου και τους ευχαριστώ γι’ αυτό. Η Μαριάννα Κάλμπαρη, ο Παντελής Δεντακης, ο Γιάννος Περλέγκας και βεβαίως ο Μάκης Παπαδημητριου. Ο Μάκης επιπλέον με οδήγησε ασυνείδητα στο να διώξω τη σοβαροφάνεια που μπορεί να είχα πιο μικρή και να τοποθετώ τα πράγματα στη σωστή τους θέση σε σχέση με τη δουλειά. Να είμαι πιο ήρεμη.

Προσπαθώ να δουλεύω με ανθρώπους που εκτιμώ. Κατά καιρούς έχω αυτήν την πολυτέλεια. Άλλες φορές δεν την έχω. Γενικά όμως είμαι ευχαριστημένη και δεν τρώγομαι. Θεωρώ ότι είμαστε υπεύθυνοι για τις συνεργασίες μας και για την πορεία που έχουμε στο θέατρο. Όλα τ’ αλλά είναι θέματα που πρέπει να λύσουμε με τον εαυτό μας.

Το να κάνεις αυτό που σου αρέσει, είναι ευλογία. Να μην αναγκάζεσαι να ενδίδεις σε άλλες δουλειές, να ξυπνάς το πρωί και να σε τρώει η μιζέρια. Πιστεύω ότι είμαι ένας τυχερός άνθρωπος σε σχέση με το θέατρο. Προσπαθώ να μην το ξεχνάω όταν είμαι εξαντλημένη από τις πολλές ώρες δουλειάς.

Έχω σκεφτεί πολλές φορές ότι θα ‘θελα να κάνω ένα έργο με το δικό μου τρόπο. Όταν είσαι στη θέση του ηθοποιού, μοιραία ακολουθείς το όραμα κάποιου άλλου. Από την άλλη, όλοι έχουμε ιδέες διάφορες. Το θέμα είναι να φτιάξεις έναν ολόκληρο κόσμο και να πείσεις τους ηθοποιούς να γίνουν μέρος του κόσμου σου. Αυτό δεν ξέρω αν έχω την ικανότητα να το κάνω.

Θέλω να ασχολούμαι με ωραία, “μεγάλα” κείμενα. Τα κλασικά έργα έχουν μια δύναμη που σε παρασύρει. Ο λόγος τους σα να σε οδηγεί από μόνος του. Αυτό έχω ανάγκη τα τελευταία χρόνια.

Είναι αλήθεια ότι μένοντας κατά καιρούς στους ίδιους θεατρικούς χώρους (Τεχνοχώρος, Θέατρο του Νέου Κοσμου, τώρα στο Θέατρο Τεχνης) μου δημιουργείται μια οικειότητα που μου δινει ηρεμία. Αλλά και η αλλαγή των χώρων και των ανθρώπων έχει τη δική της περιπέτεια που είναι χρήσιμη και δημιουργική. Με τη Μαριάννα συνεργαζόμαστε ξανά μετά από δέκα περίπου χρόνια με αφορμή τον «Ζωρζ Νταντέν».

Είχα ένα δέος κι έναν τρόμο απέναντι στην κωμωδία για πολλά χρόνια. Ταλαιπωριόμουν, έψαχνα, δεν μπορούσα να αφεθώ. Όταν γέννησα τον Άγγελο, το γιο μου, σχεδόν ασυνείδητα έπαψα να έχω την αγωνία του πως “φαίνομαι” και απλώς υπήρχα πάνω στη σκηνή με ελευθερία. Είναι παγίδα να λογοκρίνεις τον εαυτό σου κάθε στιγμή και κρύβει μεγάλο ναρκισσισμό. Ωραία, άλλες φορές θα είσαι καλός, άλλες λιγότερο καλός, άλλες θα είσαι “για ντομάτες”. Και τι έγινε; Εσύ κάνεις την προσπάθεια σου. Κάποια στιγμή μπορεί να μη σου βγει. Νομίζω ότι είναι τόσο απλό.

Με τρομοκρατεί η βία. Εκεί όχι απλώς μένω άναυδη αλλά παραλύω. Δεν δέχομαι καμία δικαιολογία. Είναι το πρώτο και ίσως το μόνο που δεν μπορεί να συλλάβει ο νους μου.

Ασχολούμαστε όλοι παρά πολύ με τον έρωτα (σχέσεις, γάμος, οικογένεια, πίστη κλπ). Κι όλο σκεφτόμαστε, σκεφτόμαστε… Περνάμε το σύντροφο μας από το μικροσκόπιο. Θα ήταν ωραίο τα πράγματα να ήταν πιο απλά. Θα έπρεπε να έχουμε τη δύναμη να συγχωρούμε. Να ψάχνουμε τα δικά μας λάθη και να συγχωρούμε. Δεν ξέρω πως μπορεί να γίνει αυτό. Θα ήταν ωραίο. Έχω εμπιστοσύνη στους δικούς μου ανθρώπους. Και σε λιγότερο δικούς μου. Δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι να ζεις με καχυποψία για το καθετί.

Όταν είσαι ερωτευμένος είσαι όμορφος, καλός με τους άλλους, συμπονετικός, ευχάριστος, αστείος, ανοιχτόκαρδος κλπ, κλπ, κλπ.

Μπορεί να ερωτευτούμε κάποιον με πάθος αλλά να μη μας ταιριάζει και να μην του ταιριάζουμε. Να μην μπορούμε να είμαστε ζευγάρι. Εκεί γίνονται τα λάθη και οι άνθρωποι υποφέρουν. Δε γίνεται να πιέζεις τις καταστάσεις, μόνο και μόνο για να λες ότι έχεις σχέση. 

«Θεέ μου… κάνε να μην παντρευτώ ποτέ! Κι αν ποτέ παντρευτώ, κάνε να μην απατηθώ. Κι αν απατηθώ, κάνε να μην το μάθω. Κι αν το μάθω, κάνε Θεέ μου να μη μου καίγεται καρφί…» εύχονται οι ήρωες του Μολιέρου. Κι εγώ λέω “κι αν το μάθω, κάνε Θεέ μου να μη μου καίγεται καρφί…” και ησυχάζω.