Κτήνος
Ελπιδοφόρο ντεμπούτο από τον πρωτοεμφανιζόμενο βρετανό Μάικλ Πιρς που πραγματοποίησε αξιοπρόσεχτη φεστιβαλική πορεία, ενώ την ελληνική πρεμιέρα του πραγματοποίησε στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Σε μια μικρή νησιωτική κοινότητα, μια νεαρή γυναίκα, η Μολ ερωτεύεται ένα μυστηριώδη ξένο, τον Πασκάλ, ο οποίος την προτρέπει να δραπετεύσει από την καταπιεστική οικογένειά της. Οταν θα βρεθεί ύποπτος για μια σειρά βίαιων δολοφονιών, εκείνη θα τον υπερασπιστεί με πάθος. Σύντομα θα μάθει και ο ίδιος μέχρι που μπορεί να φτάσει εκείνη.
Την πρώτη φορά που η Μολ συναντά τον Πασκάλ εκείνος τη σώζει από μια εξαιρετικά άβολη κατάσταση που θα μπορούσε να εξελιχτεί σε βιασμό όταν ο άντρας με τον οποίο η Μολ γλένταγε το προηγούμενο βράδυ στο μπαρ (για να ξεφύγει από το πάρτυ γενεθλίων της που μετατράπηκε σε γιορτή της αδελφής της μόλις ανακοίνωσε ότι είναι έγκυος) της ζητάει επίμονα να κάνουν έρωτα. Στη συνέχεια η Μολ βοηθά τον Πασκάλ να ξεφύγει από ένα αστυνομικό έλεγχο που θα μπορούσε να εξελιχτεί σε σκληρή δοκιμασία, ανταποδίδοντας τη χάρη. Αυτό ήταν: η σχέση των δύο νέων ξεκινά με μια δυνατή αφετηρία, ένα σφιχταγκάλιασμα αισθήσεων και έντασης, μια υπόσχεση για ένα καλύτερο αύριο. Ή μήπως όχι;
Με πρόσχημα την ερωτική ιστορία ο Πιρς υφαίνει μια ταινία μυστηρίου με υποβλητική ατμόσφαιρα που εξελίσσεται σε ένα σκληρό θρίλερ με θέμα το… κτήνος του τίτλου, που δεν είναι άλλο από το κτήνος που κρύβουμε όλοι μέσα μας.
Φροϋδικοί συμβολισμοί, σενάριο που αποφεύγει τις εύκολες ηθικολογίες και εύστοχο παιχνίδι μεταξύ σασπένς και whodunit (οι εξαφανίσεις και βιασμοί κοριτσιών της περιοχής), παρά τις κάπως εύκολες ψυχολογικές απλοποιήσεις. Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι πάντως έχει και τη λάμψη και το δέσιμο για να κάνει την ταινία μια αξιοπρόσεχτη κινηματογραφική περιήγηση στο σκοτάδι της ανθρώπινης ύπαρξης.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης