Ginger Creepers: Mια θεατρική μπάντα μας “ξεναγεί” στο Μπάγκειον

Αυτό που κάνουμε ως θεατρική ομάδα είναι απόρροια της καθημερινότητάς μας σε καλλιτεχνικό και διαπροσωπικό επίπεδο. Δεν προσπαθούμε να ακολουθήσουμε κάποιο συγκεκριμένο θεατρικό δρόμο. Χρησιμοποιούμε τις σκέψεις μας, τις εμπειρίες μας, ύφη και τάσεις που μας γοητεύουν, χωρίς κάτι από αυτά να γίνεται αυτοσκοπός. Θέλουμε να επικοινωνήσουμε το εκάστοτε έργο στην καθημερινότητά μας πρώτα και με τον τρόπο αυτό έπειτα να το επικοινωνήσουμε με το κοινό. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός, που δεν ολοκληρώνεται κατ’ ανάγκη στη θεατρική πράξη. Αποσκοπούμε σε ένα θέατρο που είναι αλληλένδετο με τη ροή της ζωής, όσο κι αν κοντράρει στην αποτύπωση αυτής.

Με τον όρο “μπάντα”, που εμπεριέχεται στο “Ginger Creepers Theater Band” θέλουμε ουσιαστικά να κατευθυνθούμε στις μη κοινότυπες θεατρικές φόρμες και μεθόδους. Αυτές οι μέθοδοι δεν έχουν τις καταβολές τους στη μουσική, που μπορεί να υπάρχουν, αλλά στη γενικότερη στάση ζωής και καλλιτεχνικής μας έκφρασης, που συνοψίζονται στον τρόπο και στο πλαίσιο που αφηγούμαστε τις ιστορίες με τις οποίες καταπιανόμαστε σαν ομάδα. Μια δική μας οπτική και αντιμετώπιση του θεάτρου, με μέσα που πολλές φορές ξεφεύγουν από τους θεατρικούς κώδικες και τις συνηθισμένες θεατρικές γλώσσες αφήγησης, αλλά και πρόσληψης της αφήγησης από τον ίδιο τον θεατή. Ο όρος  “μπάντα”  χρησιμοποιείται καταχρηστικά λόγω του τρόπου που επιλέγουμε να εργαστούμε σαν ομάδα.

Η “μπάντα ηλεκτρονικής μουσικής” ήταν οι ήρωες της πρώτης μας θεατρικής παράστασης “´Ο Ήχος που έχει το Χώμα στο Μικροσκόπιο”. Εκεί είχαμε δημιουργήσει για τους ίδιους ήρωες εξωθεατρική “ζωή”, μέσα από άβαταρς τα οποία είχαν την δική τους αυθυπαρξία και μουσική σταδιοδρομία, καθοδηγούμενα από εμάς και με τη μουσική του Βύρωνα Κατρίτση. 

«Ο Τζόαν Παντάν και οι θλιμένοι τροπικοί» που ανεβάζουμε αυτή την περίοδο, είναι ένα από τα έργα που είχαμε διαβάσει και είχαμε επιθυμία να δουλέψουμε. Έχει έναν συνδυασμό παραγόντων που μας αφορούν και μας γοητεύουν. Είναι η ιστορία που κυλάει αβίαστα και δίνει την ελευθερία σε ανάπτυξη παράλληλων δικών μας στοχασμών, είναι το χιούμορ που επιτρέπει την αλληλεπίδραση με το δικό μας χιούμορ, είναι οι φιλοσοφικές και υπαρξιακές προεκτάσεις που τροφοδοτούν τη σκέψη και είναι και το ταξίδι, κυριολεκτικά και εσωτερικά.

Η λειτουργία του ξενοδοχείου Μπάγκειον, στο οποίο παρουσιάζεται το έργο, είναι καθοριστική για την ανάγνωση της παράστασής μας. Είναι ο χώρος συνάντησης ανθρώπων, λαών, κουλτούρων. Η “συνάντηση” είναι ο πυρήνας της διαδικασίας μας. Το Μπάγκειον ειδικότερα, και σαν τοποθεσία η Ομόνοια, είναι ένας ζωντανός, μεταβαλλόμενος στο χρόνο, διαπολιτιστικός κόμβος, αλλά και σαν κτίριο με τα στρώματα των αλλαγών που έχει υποστεί να διαγράφονται στους τοίχους του, γίνεται η αφορμή και η αφετηρία, για το ταξίδι του Τζόαν Παντάν, που για μας ξεκινάει από την Αθήνα του σήμερα με προορισμό την Αμερική του Κολόμβου.

Η παράσταση ξεκινάει με την ιστορία του χώρου και της Ομόνοιας, με τους ανθρώπους που βρίσκονταν στον χώρο αυτό και καταλήγει με τη δική μας συνάντηση και τη γνωριμία μας με το χώρο. 

Είναι ίσως η πρώτη φορά που ο χώρος αυτός λειτουργεί σαν κυριολεκτική “αναβίωση” αυτού που είναι και της τοποθεσίας που βρίσκεται. Ο Χρήστος Καπενής, ο Τζόαν Παντάν της παράστασης, υποδέχεται τους θεατές ως γκρουμ στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου και έτσι μεταμορφώνεται και στην περσόνα του ήρωα.

Η παράσταση περιλαμβάνει τρία μέρη ξεκινώντας από το ισόγειο του Ξενοδοχείου Μπάγκειον, όπου ο γκρουμ/Τζόαν Παντάν αφηγείται στους θεατές ιστορίες από την Ομόνοια και το Μπάγκειον. Η ξενάγηση συνεχίζεται σε χώρους του ξενοδοχείου. Και καταλήγουμε στην κυρίως παράσταση, στο αίθριο, σε ένα live ντοκιμαντέρ, το ντοκιμαντέρ του Τζόαν Παντάν.

Ο ομώνυμος ήρωας είναι ένας κατεργάρης νεαρός, ο οποίος κρύβεται σε ένα καράβι στο τελευταίο ταξίδι του Χριστόφορου Κολόμβου για την Αμερική, προκειμένου να γλιτώσει από την Ιερά Εξέταση. Αφού φτάσει στον Νέο Κόσμο, περνάει από πολυάριθμες περιπέτειες, ώσπου καταλήγει να γοητεύεται από την κουλτούρα των ιθαγενών Ινδιάνων και εν τέλει να γίνεται μέλος τους.

Κατά τη διάρκεια της παράστασης, οι θεατές λαμβάνουν μέρος σε ένα νοητό και πολύπλευρο ταξίδι προσωπικής αναζήτησης που μπορεί να είναι από την Ισπανία προς τον Νέο Κόσμο, από τη σημερινή κοινωνία προς την Αμερική των Ινδιάνων, ή από ένα άτομο προς ένα άλλο.