Η πιο Σκοτεινή Ώρα (Darkest Hour)

O Τζο Ράιτ (Περηφάνια & Προκατάληψη, Εξιλέωση, Άννα Καρένινα) κατέγραψε μια κρίσιμη καμπή στην ιστορία του Ουίνστον Τσόρτσιλ και έδωσε την ευκαιρία στον Γκάρι Όλντμαν να κερδίσει το πρώτο του Όσκαρ.

Το μεγάλο δίλημμα που είχε ο Τσόρτσιλ στις πρώτες εβδομάδες της πρωθυπουργίας του την άνοιξη του 1940, όταν οι Ναζί είχαν αρχίσει να καταλαμβάνουν την Ευρώπη και 300.000 βρετανοί στρατιώτες βρίσκονταν εγκλωβισμένοι στη Δουνκέρκη, ήταν αν θα συνθηκολογήσει ή όχι με τον Χίτλερ…

Το σενάριο του υποψήφιου για Όσκαρ σεναριογράφου Άντονι ΜακΚάρτεν («Η Θεωρία των Πάντων») σοφά ξεδιπλώνεται στη συγκεκριμένη περίοδο. Σε ασφυκτικά χρονικά όρια και με την ναζιστική απειλή να πλησιάζει, ο Τσόρτσιλ έπρεπε να τα βγάλει πέρα σε δύο ταμπλό. Ο ΜακΚάρτεν περισσότερο κι από τον προφανή κίνδυνο της πολεμικής ήττας, σκιτσάρει με αδρά χαρακτηριστικά τον εσωτερικό πόλεμο που δέχεται ο Τσόρτσιλ από το κόμμα του καθώς και τον σκεπτικισμό του Βασιλιά που δείχνει ξεκάθαρα τις αμφιβολίες του γύρω από το πρόσωπο του Τσόρτσιλ, που έχει χρεωθεί ήδη μια πολεμική ήττα με τη μάχη της Γκαλίπολι στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο. Η μοναδική σύμμαχος του 66χρονου βετεράνου πολιτικού είναι η σύζυγος του η οποία γνωρίζοντας καλά τα «κουμπιά», τις αδυναμίες του αλλά και τις αδιαμφισβήτητες ικανότητες του, φροντίζει να τον μπολιάζει κάθε τόσο με το σθένος που χρειάζεται προκειμένου να τα βγάλει πέρα τούτες τις δύσκολες ώρες.

Αν και η ταινία πασχίζει να μην γίνει αγιογραφία δεν τα καταφέρνει απόλυτα. Ο Τσόρτσιλ των Ράιτ – ΜακΚάρτεν – Όλντμαν είναι ένας γοητευτικός χαρακτήρας με το φλεγματικό χιούμορ του, τη σπιρτάδα στο βλέμμα, την μοναδική ενέργεια και τη ρητορική δεινότητα του. Λίγα είναι τα μεμπτά πάνω του και αποδίδονται σαν προέκταση της πληθωρικής προσωπικότητας του. Εύκολα το φιλμ θα μπορούσε να αποτελέσει μια βιογραφία χωρίς ειδικό βάρος αλλά το μπριόζικο χιούμορ που χρησιμοποιεί στο σενάριο του ο ΜακΚάρτεν (από τις τρομερές ατάκες του για τον Χίτλερ που αποκαλεί υποτιμητικά δεκανέα και μπογιατζή έως τους απολαυστικούς διαλόγους είτε με το βασιλιά είτε με τη σύζυγό του) κάνει τη διαφορά σε μια ασυνήθιστη βιογραφία, που δεν κρύβει το θαυμασμό της αλλά δεν διστάζει να δείξει και τα ελαττώματα του ανθρώπου πίσω από τον χαρισματικό ηγέτη.

Ο αλκοολισμός (που πάντως δεν φαίνεται στο φιλμ να επηρεάζει την κρίση ή τις επιδόσεις του), η ξεροκεφαλιά, η κρίση αυτοπεποίθησης στο πιο δύσκολο σημείο και, κυρίως, η ανικανότητα του να παραδεχτεί τα λάθη του είναι στοιχεία που φαίνονται χωρίς καλλωπιστικά στοιχεία στο φιλμ. Για την ερμηνεία του Όλντμαν νομίζω έχουν ειπωθεί ήδη τα πάντα. Τα εγκωμιαστικά σχόλια και οι διθυραμβικές κριτικές που τη συνοδεύουν είναι απόλυτα εύστοχα και ενδεικτικά της αξίας για τη δουλειά που έχει κάνει εδώ ο εξαίρετος ηθοποιός.

Κατηγορία: Βιογραφία

Σκηνοθεσία: Τζο Ράιτ

Ηθοποιοί: Γκάρι Όλντμαν, Κρίστιν Σκοτ Τόμας, Λίλι Τζέιμς