6+1 ερωτήσεις στον Αντώνη Γαλέο, σκηνοθέτη του “Fucking Men”

Τι σας ενέπνευσε στο έργο “Fucking men”;

To “Fucking Men” αποτελεί ένα ανοιχτό πεδίο, έναν «ουρανό δυνατοτήτων» όπως λέει και το ίδιο το έργο. Παραδοσιακά το τυχαίο ταυτίζεται με το ενδεχόμενο, αυτό που ακυρώνει την αίσθηση της αντίφασης, καθώς όποια συνθήκη και να υφίσταται αντικειμενικά, το περιεχόμενο της πρότασης είναι πιθανό. Ας πούμε, αναλόγως με τη δυναμική της οπτικής της στιγμής μπορεί ταυτόχρονα να ισχύει πως βρέχει τώρα και πως έχει να βρέξει χρόνια. 

Στο “Fucking Men”, ο παράγοντας που διευρύνει και δυναμιτίζει τη στιγμή είναι ο πόθος, και μάλιστα ο πόθος της επικοινωνίας με κάθε μέσο και με κάθε τίμημα. Ακόμα και ο καφές που θες να μοιραστείς και να αερολογήσεις μπορεί να σε ερημώσει. Και επειδή το καθήκον του θεάτρου λέγεται πως είναι να ασχολείται με όσους δρόμους μπορούμε να χαράξουμε χωρίς να υπάρχει τέχνη ή σύστημα να μας καθοδηγεί, το τυχαίο αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις του, αφού καταργεί ταυτόχρονα το αναγκαίο και το αδύνατο, χώρους δράσης του της προπαγάνδας και του ιδεαλισμού. 

Το “Fucking Men” λοιπόν είναι μια τέλεια αφορμή να μιλήσει κανείς για τη στιγμή, τον ηλεκτρισμό και τη βαρύτητα, και να ξαναπιάσει το νήμα στα θέματα του φεμινισμού και της πολιτικής του φύλου στη σύγχρονη Ελλάδα πρακτικά, δηλαδή χωρίς σοβαροφάνεια. Κι ακόμα είναι μια ευκαιρία για να κάνει κανείς θέατρο απλά, χωρίς τα μέσα του θεάτρου, να στήσει έναν κατεξοχήν κωμικό διάλογο με το κοινό λαμβάνοντας υπόψη τη διάσπαση της προσοχής στη νέα παιδαγωγική και τη βαθύτατη ντροπή-αυθάδεια μπροστά στο καινούργιο σύμπαν που ανοίγεται.

_{Αντώνης Γαλέος}

Περιγράψτε μας συνοπτικά τους ήρωες του έργου.

Οι ήρωες του έργου είναι στη βάση τους αμφίσημοι και ανατρεπτικοί δηλαδή αληθινά θεατρικοί. Όπως στο μπαλέτο, για να φτάσουν εκεί που θέλουν διαγράφουν τη μακρύτερη δυνατή πορεία προς την αντίθετη κατεύθυνση και όπως στο Facebook, για να κάνουν έρωτα καταργούν κάθε πιθανότητα έρωτα, ή για να μάθουν να ζουν καταργούν την ίδια την γνώση. Ένα παιδί που για να κατακτήσει τη ζωή κυνηγάει τον θάνατο στον στρατό, ένας έσκορτ που καταργεί την ανταλλακτική οικονομία, ένας φοιτητής που κατακερματίζει τη γλώσσα και την ανθρώπινη γνώση, ένας συνεσταλμένος αλλοδαπός κλασικός φιλόλογος που παλεύει να μην ξεγυμνωθεί κυριολεκτικά και μεταφορικά, ένας παντρεμένος δάσκαλος που για να δείξει την ευαισθησία ξεσκίζει τους άλλους ζωντανούς, το ταίρι του που για να πολεμήσει την αρρώστια την μετατρέπει σε επιδημία, την στοργή, ένας πορνοστάρ που ζητάει να φέρει ισορροπία στους άλλους ρίχνοντας ατομικές βόμβες, ένας συγγραφέας που επαγγέλλεται την κοινωνική αλληλεγγύη δημιουργώντας δίπολα, ένας ηθοποιός με διεθνή καριέρα που λαχταρώντας το φως περνάει τη ζωή του σε σκοτεινές ντουλάπες και ανήλιαγα σπήλαια, ένας μεγάλος δημοσιογράφος που το μεγαλύτερο σκάνδαλο, η μεγαλύτερη δημοσιογραφική του επιτυχία, είναι πως σκάνδαλο είναι αδύνατο να υπάρξει όσο ζεις, γιατί το μόνο σκάνδαλο είναι η προδοσία προς τους νεκρούς που σε αγάπησαν και το γύρισμα της πλάτης προς την αγάπη που ζητάει να σε βρει.

Γιατί να έρθουμε στην παράσταση;   

Για να βιώσετε πάλι πρωταρχικά συναισθήματα, όπως αυτά προκύπτουν από την άμεση ειλικρινή σας σχέση με τα σκηνικά γεγονότα και τους ανθρώπους που έχετε μπροστά και πλάι σας∙ για να χαρείτε με τη δυνατότητα της σκέψης σας∙ για να συνειδητοποιήσετε πόσο δυναμική και δημιουργική είναι η καθημερινότητά σας∙ για να ερεθιστείτε με τη δύναμη της φαντασίας σας και απλά για να χαρείτε και να συγκινηθείτε.

Μεταφέρετέ μας κάτι ενδιαφέρον που ανακαλύψατε κατά τη διάρκεια προετοιμασίας του έργου.

Όσο διαβάζαμε και ερευνούσαμε το κείμενο, ερχόμασταν σε επαφή με την ανατρεπτική χρήση του αισθήματος της ντροπής στο χτίσιμο των σχέσεών του. Σε κάθε βήμα μας ερχόμασταν αντιμέτωποι  με κύματα ντροπής που δεν έδειχναν να έχουν τη γνωστή, καθιερωμένη σχέση με την απαγόρευση και την παραβατικότητα. Τουναντίον, αυτή η ντροπή είχε να κάνει με την καθημερινότητα, είναι σα μηχανισμός επιβίωσης, συνοδεύει τα κεκτημένα, όχι όσα αποτυγχάνεις να κατακτήσεις ή να εκτελέσεις. Και ακόμα πιο παράδοξα, εγώ βιώνω μεν την ντροπή, αλλά τελικά δεν είναι ο εαυτός μου αυτό για το οποίο ντρέπομαι. Το πιο σωστό θα ήταν να πω πως ντρέπομαι για τον ξεγυμνωμένο και αποξενωμένο ορίζοντα γύρω μου. Ό,τι με έκανε να σμίξω με την πόλη μου, η περηφάνια, η συγγένεια και η γλυκιά μελαγχολία που γίνεται στοργή, τα ίδια ακριβώς με κάνουν να ντρέπομαι για αυτή, για το πώς κινείται το σώμα μου μέσα της. Η ντροπή έχει να κάνει ακόμα με τη διαφάνεια και το θέαμα – το δυσοίωνο γεγονός της απώλειας στο τώρα, τη ανατριχιαστικά συναρπαστική θεατρικότητα της καταστροφής και της ερήμωσης. 

Πώς θα περιγράφατε με 3 λέξεις το έργο;

Ένας ωκεανός χαράς.

Ένα αγαπημένο σας απόσπασμα ή φράση από το κείμενο;  

«Αν δεν το κάνεις, θα νικήσει το κράτος του τρόμου» 

Θα μπορούσαμε να δούμε τις σημειώσεις από τις πρόβες σας;