Ρωγμές ή αλληλουχικά στάδια συστημικού εντροπισμού στο Γυάλινο Μουσικό Θεάτρο

Η παράσταση βασίζεται σε έρευνα και πραγματικές συνεντεύξεις.

«Ζητείται γυναίκα ή άνδρας έως τριάντα πέντε ετών με ισχυρή προσωπικότητα, ευκολία στη σύλληψη καινοτόμων ιδεών, εχεμύθεια και πλήρη διαθεσιμότητα, χωρίς άλλες υποχρεώσεις. Προσόντα που θα εκτιμηθούν είναι η εμπειρία στη διαχείριση κρίσεων, η δημιουργικότητα, η απόδοση υπό συνθήκες πίεσης, η τήρηση αυστηρών προθεσμιών, η διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού, η προσαρμοστικότητα και η ευελιξία. Μεταπτυχιακές σπουδές και ξένες γλώσσες θα λειτουργήσουν ενισχυτικά. Εναλλακτικά ζητούνται άτομα εύπλαστα, χωρίς προηγούμενη εμπειρία με όρεξη να μάθουν και θέληση να αγκαλιάσουν τις αξίες της εταιρίας μας.  Αμοιβή σκανδαλωδώς ικανοποιητική.»

Ζητείται άνθρωπος να μας διαθέσει το χρόνο του. Χρόνο συμπυκνωμένο, ουσιαστικό, γεμάτο στιγμές. Χρόνο συνεχόμενο που καλπάζει ασταμάτητα προς τα μπρος. Χρόνο που πάγωσε γεμίζοντας το χώρο έντονη δυσφορία ή απύθμενη συγκίνηση. Χρόνο που έφυγε, σπαταλήθηκε και δε θα ξανάρθει. Χρόνο ελεύθερο, ξέγνοιαστο, δίπλα σε κάποια παραλία. Χρόνο ασφυκτικό κάτω από το βάρος αυστηρών προθεσμιών. Χρόνο γραμμικό, χρόνο κυκλικό, έσχατο χρόνο. Χρόνο που γεννά και χρόνο που γεννιέται. Ζητείται άνθρωπος να μας διαθέσει αυτό το τόσο σχετικό αλλά και τόσο συγκεκριμένο που είναι η ίδια του η ύπαρξη.

Ένας πρώην ιδεολόγος, μια πρώην αθλήτρια του στίβου, μια πρώην φοιτήτρια αρχιτεκτονικής, ένας πρώην στατιστικός αναλυτής και μια πρώην μποέμ, σε αναζήτηση του μέλλοντα εαυτού τους, αποφασίζουν να απαντήσουν σε μία αγγελία εύρεσης εργασίας. Μια αγγελία που μπορεί να περιλαμβάνει όλα, κάποια ή κανένα από τα παραπάνω στοιχεία, αλλά που όμως προσφέρει μια μοναδική θέση με αμοιβή σκανδαλωδώς ικανοποιητική. Τα «χρόνια» που θα μοιραστούν οι 5 υποψήφιοι στην αίθουσα αναμονής για την επικείμενη συνέντευξη θα είναι καθοριστικά.

Η ομάδα «Γιαξεμπόρε», μετά την παράσταση «Πέρασε ένας χρόνος», επιστρέφει με τη νέα της δουλειά «Ρωγμές ή αλληλουχικά στάδια συστημικού εντροπισμού». Ακολουθώντας το γνώριμο πια τρόπο της προσωπικής έρευνας και των συνεντεύξεων, η ομάδα δημιουργεί ένα κείμενο και μια παράσταση (devised theatre) που έρχονται αντιμέτωπα με την έννοια του χρόνου, τόσο του προσωπικού/υποκειμενικού όσο και του συλλογικού/αντικειμενικού. Σε μια κοινωνία που ο χρόνος λογίζεται κυρίως ως χρήμα και που ποτέ δεν είναι αρκετός, οι ήρωες βιώνουν στιγμές-ρωγμές που τους οδηγούν να αναρωτηθούν τι, τελικά, έχει πραγματικά αξία.

Αντί – σημείωμα σκηνοθέτη

Ρολόι. Τοίχου, χειρός και πιο παλαιά τσέπης. Ρολόι γραφείου, κουζίνας, και κομμωτηρίου. Ηλεκτρονικό, και πιο παλαιά κουρδιστό. Το πρώτο ρολόι ένα ξύλο στη μέση μιας στρογγυλής επιφάνειας. Σήμερα μπορείς να το φορέσεις πάνω σου, να το κρεμάσεις στο σπίτι σου, να το είχες δίπλα στο κομοδίνο σου. Μπορείς να το κρατάς στο χέρι σου και να το περιφέρεις μαζί σου στο λάπτοπ σου, στο αι φον σου, στο τάμπλετ σου. Εμπεριέχεται στις περισσότερες σύγχρονες ηλεκτρονικές συσκευές. Στα πλυντήρια ρούχων, στα πλυντήρια πιάτων, στις μηχανές του καφέ, στους φούρνους μικροκυμάτων, στα χαρτάκια με τα νούμερα στις τράπεζες, στις τηλεοράσεις, και πιο παλαιά στα βίντεο, σε κάθε λογής κοντρόλ (control), Τηλέ – κοντρόλ, ντιβιντί – κοντρόλ,  σιντί – κοντρόλ, ερ κοντίσιον- κοντρόλ, πασπαρτού- κοντρόλ. Μπορείς να το προγραμματίσεις, να το σταματήσεις, να το προχωρήσεις ή να το πας πίσω ανάλογα με τα κέφια ή τις ανάγκες σου. Βγαίνει σε διάφορα μεγέθη και μοντέλα. Επιτραπέζιο, επιτοίχιο, επιδαπέδιο, μικρό, μεσαίο, μεγάλο, μεγαλύτερο, μικρότερο, πολύ μικρό ή πολύ μεγάλο.

Παρασκευάζετε από όλα ή σχεδόν όλα τα υλικά. Πλαστικό, αλουμίνιο, ύφασμα, χαρτί, και πιο παλαιά ξύλο, μέταλλο ακριβό ή φτηνό, ανάλογα με τα κέφια και τις ανάγκες σου, σκοινί, δέρμα, τσόχα – όχι απαραίτητα πράσινη –  γυαλί ή καθρέφτη. Έχει σχήμα κατεξοχήν στρόγγυλο. Μετράει τις ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα, τις μέρες, τους μήνες τα χρόνια, όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά και επίσης ανάλογα με τα κέφια και τις ανάγκες σου. Προσδιορίζει, την ανατολή και τη δύση του ηλίου, καθώς και άλλες ενδιάμεσες στιγμές του εικοσιτετραώρου όπως: πρωί, μεσημέρι, απόγευμα, βράδυ, μεσάνυχτα – λίγο πριν, λίγο μετά – βαθιά μεσάνυχτα – λίγο μετά – άγρια μεσάνυχτα – σίγουρα μετά – Είναι υπεύθυνο για την ομαλή λειτουργεία της καθημερινότητας καθώς μας καθορίζει, την ώρα που θα σηκωθούμε από το κρεβάτι μας, την ώρα που θα φύγουμε από το σπίτι μας, την ώρα που θα πάμε στον τόπο εργασίας μας, την ώρα που θα δώσουμε κάποιο σημαντικό ή όχι και τόσο σημαντικό ραντεβού, την ώρα που θα βγούμε για να διασκεδάσουμε, την ώρα που θα επιστρέψουμε στο σπίτι μας, την ώρα που θα ξαπλώσουμε στο κρεβάτι μας, την ώρα που κοιμηθούμε. Εκφράσεις που το χαρακτηρίζουν: «μήπως έχετε ώρα;», «τι ώρα είναι;», «σε πόση ώρα είπε;», «τα λέμε σε πέντε», «και μισή θα είμαι εκεί» , «σε ένα τέταρτο θα το έχω τελειώσει», «δώσε μου δυο ώρες», «πότε πήγε δώδεκα, ούτε που το κατάλαβα», «παρά τέταρτο ξεκινάμε», «πόση ώρα κρατάει;», «αφιέρωσε λίγα λεπτά στον αγαπημένο σου σταθμό», «πάρε 10 λεπτά για τον εαυτό σου», «κουνουπιδόσουπα: τη βράζετε ανακατεύοντας συνεχώς για 13 λεπτά», «τα πιο εύκολα 8 λεπτά γυμναστικής κάθε μέρα»,  «σας βάζω στην αναμονή για 5 λεπτά», «όλα κρίνονται στο τελευταίο λεπτό»… «Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι 11 και 59 και 58 δευτερόλεπτα, στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι 11 και 59 και 59 δευτερόλεπτα, στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι 12 ακριβώς…» Οκτώβριος 2018,  Ναταλία Στυλιανού

Λίγα λόγια για την ομάδα Γιαξεμπόρε

Γιαξεμπόρε: Η φράση αυτή, ήταν ένας χαιρετισμός-παραφθορά του «Γεια σου αμόρε» που φώναζαν οι Ιταλοί θεατρίνοι και τραγουδιστές – πρώτοι δάσκαλοι του βαριετέ στην Ελλάδα – προς τους θαμώνες των καφέ-σαντάν. Με αυτοσχέδιους στίχους και σχεδόν πάντα την ίδια μουσική, το «Γιαξεμπόρε» πέρασε στα ελληνικά μπουλούκια ως κάλεσμα, δηλαδή ως επιθεωρησιακός πρόλογος για την προσέλκυση θεατών πριν από κάθε παράσταση.

Μπουλούκι: Από το τούρκικο bölük που σημαίνει στρατιωτικό τμήμα, άγημα – όχι απαραίτητα ατάκτων. Η λέξη έχει ενσωματωθεί στα Ελληνικά προ αιώνων και έχει προσλάβει πολλές σημασίες. Μια από αυτές είναι «περιοδεύων θεατρικός θίασος, που παίζει από κλασικό ρεπερτόριο έως βαριετέ και τσίρκο».

Το πρώτο στάδιο…Εν αρχή το Θέμα. Στη συνέχεια η έρευνα και οι πληροφορίες που προκύπτουν από αυτήν. Κατόπιν ο αυτοσχεδιασμός. Και τελικά η σύνθεση της παράστασης. Το δεύτερο στάδιο… Η ανάγκη όλων μας, να δημιουργήσουμε παραστάσεις «βαλίτσα», δηλαδή εύκολες σε μετακίνηση και με αυτόν τον τρόπο να καταφέρουμε να ταξιδέψουμε τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας. Η ανάγκη να μπορούμε να παίζουμε αυτές τις παραστάσεις σε οποιονδήποτε χώρο κλειστό ή ανοιχτό και όχι απαραίτητα σε κάποιο θέατρο. Και τέλος, η ανάγκη ενός τρόπου αφήγησης που καταργεί την διαχωριστική γραμμή σκηνή – πλατεία και στηρίζεται κυρίως στο ζωντανό σώμα του ηθοποιού και σε ό,τι αυτό μπορεί να παράγει, μας οδήγησαν στην σύνθεση αυτής της ομάδας. Το όνομα, ήρθε μετά…