Το φαγητό στο θέατρο συνήθως δεν επιτρέπεται. Πέρα από την καθαρά βιολογική, η ανθρώπινη ανάγκη για τροφή αποκαλύπτει και παραπέμπει σε περισσότερες από μία μορφές πείνας. Ένα δυνατό και ιδιότυπο κείμενο της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας. Για πρώτη φορά μεταφέρεται στη θεατρική σκηνή το έργο της βραβευμένης ποιήτριας Μαρίας Λαϊνά. Με αφορμή την επικείμενη παράσταση και είκοσι χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση η ίδια σημειώνει: «Ακόμη και τώρα το Φαγητό με τρομοκρατεί.»
Σκηνοθετικό Σημείωμα
Ένας ανοιχτός διάλογος για το τι ορίζουμε ως φαγητό. «Το φαγητό είναι το αθώο θύμα μας και πρέπει να του το αναγνωρίσουμε αυτό.» Ένας θάνατος, η κατάφαση απέναντι στη ζωή. Πώς αντιλαμβανόμαστε τούτη την απώλεια και πόσο βίαιη μπορεί να γίνει άραγε η στιγμή της ενηλικίωσης του καθενός μας; Η ανθρωποφαγία του εαυτού. Τι χρειάστηκε να θυσιάσουμε και τι να υποκαταστήσουμε; Οι προβολές, τα σύμβολα και πως καταχρηστικά καταπίνουμε όλα εκείνα που νιώθουμε για να επιβιώσουμε, να χορτάσουμε. Δυο παράλληλες κι εντελώς διαφορετικές μαρτυρίες που ενώ εκ’ πρώτης δε συγκλίνουν συνθέτουν ένα μοτίβο για το πως ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται και αντιμετωπίζει μια τραυματική εμπειρία. «Αγάπη μου, είπα.»
