Στο κοντινό μέλλον, δύο αγαπημένες αδελφές ζουν μαζί με τον πατέρα τους σε ένα πολυτελές σπίτι που βρίσκεται σε απομομωμένη ορεινή περιοχή στην καρδιά του δάσους. Όταν μία μέρα το ρεύμα κόβεται, χωρίς να γνωρίζει κανείς τις ακριβές αιτίες, η τριμελής οικογένεια περιμένει, όπως όλος ο κόσμος στην πιο κοντινή κατοικίσιμη περιοχή, να επανέλθει η ζωή στους φυσιολογικούς της ρυθμούς. Όμως οι μέρες γίνονται βδομάδες και οι βδομάδες μήνες χωρίς να αλλάζει τίποτα…
Από το διάσημο μπεστ σέλερ της Jean Hegland γραμμένο στα 1996 προέρχεται το μεταφυσικό θρίλερ επιστημονικής φαντασίας που βασίζεται σε κοινές αγωνίες γύρω από το τέλος του κόσμου.
Η ιδέα είναι αβανταδόρικη και η ατμόσφαιρα υποβλητική, καθώς τίποτε δεν είναι πιο τρομακτικό από το να καταρρεύσει η κανονικότητα στις οργανωμένες κοινωνίες με τρόπο που δεν σηκώνει «γιατρειά». Στην ουσία έχουμε μια μη πλοκή γύρω από το θέμα της επιβίωσης, που διακόπτεται μόνο από στιγμιότυπα καθημερινότητας. Μιας καθημερινότητας όμως που όσο προχωράει ο χρόνος σβήνει οριστικά από τα μάτια των δύο γυναικών που βλέπουν τα όνειρα που έκαναν για το μέλλον να αντικαθιστούνται από αναγκαστικές ευρηματικές ιδέες γύρω από την επιβίωση.
Το ενδιαφέρον σε μια τέτοια ταινίας είναι δεδομένο από την ιδέα και μόνο της καταστροφής της ανθρωπότητας. Όμως δεν έχουν γίνει πολλά από πλευράς σκηνοθεσίας για να υποστηριχτεί κατάλληλα ο σκελετός του φιλμ. Κάποιες σκόρπιες ιδέες, μερικά ποιητικά ενσταντανέ, το εύρημα της μάθησης και η περιττή (;) πολυτέλεια της τέχνης, όταν όλα δείχνουν να οδεύουν προς το τέλος, είναι στοιχεία που παρά την άναρχη δόμηση τους μπορούν και παράγουν ένταση και επιπλέον προβληματισμό. Καλή η ερμηνεία της Evan Rachel Wood, πιο συμβατική αυτή της Page, ενώ κάκιστη εντύπωση προκαλεί η επιπόλαιη, αν όχι ανύπαρκτη, αντιμετώπιση του περάσματος του χρόνου στα υποτιθέμενα ταλαιπωρημένα πρόσωπα του φιλμ. Τέτοια κόμμωση ή βάψιμο (στις γυναίκες) και κόντρα ξύρισμα στο πρόσωπο του Mingella, δεν συναντά κανείς ούτε στα διάσημα στέκια του Μπέβερλι Χιλς.
